Month: August 2016

‘Weg-hopen’ en opluchting

Avond begon goed. Ankeren in baaitje van Cascais midden in een zwerm jachten en viskottertjes. Eigenlijk zijn we wat moe en aan slaap toe, daarom genuttigd: 1 fles rode wijn (met zijn tweeën vrienden!) en 1 halve kip (alleen).. slaap ik altijd lekker op.

Even weerberichtje pakken: gaat waaien. Donkere nacht, zwart. Toos ligt al, bedje lekker warm.

Dan na paar minuten: gerommel als trein in de verte met onweer: zeilers weten het, anker krabt. Shit. Hier lig ik lekker, buiten koud en donker, bovendien dit anker krabte nog nooit. Kan dus niet…. Ontkennen tot het uiterste……… rommel rommel, bonk bonk….

Helaas, zelfaangeleerd principe steekt op; als je het gevoel hebt dat het moet, doe het dan maar meteen anders ….. fleece aan. Dik uurtje buiten in het donker voorop. Stevig windje, zal nog toenemen. Kouder, aan de ketting voelen. Gerammel blijft ondanks energiek ‘weg-hopen’. Hmm, erg donker en ingesloten wat nu?

Optie 1: In het donker anker omhoog pielen: kan ook flink fout gaan, gisteren naast ons nog 30 voeter ankerop met enorm parapluanker met nog groter visnet aan zijn eigen ankertje. Minstens een uur aan het zagen en snijden om los te komen. Als dat ons overkomt kunnen we nu geen kant op. Optie 2: Twee uur doorkrabben kan nog net voordat we bij de buurman zijn. Maar: gaat het krabben niet harder als wind en deining toenemen? (3) Meer ketting steken, maar dan pakken we ook meer rotzooi op en is op deze plek ‘van de regen in de drup’. (4) Wachten op daglicht en hopen dat we voor die tijd niks raken. Duurt lang maar is te doen. Daar gaat het lekkere slaapplan. Ik pak een boek en mijn I-pad. Val daarmee de volgende nachtelijke uren wat vrienden en bekenden lastig. (Sorry jongens)

Toos tegen het ochtendgloren: “denk niet dat het krabt, het schuift”. (gingen inderdaad ook niet achteruit) Ik begin te piekeren. Ze heeft gelijk! Lijkt er tegelijkertijd op dat de ketting korter wordt. Dat is nog beroerder! Dan zit ie ergens onder vast, en dat kan in dit baaitje heel goed. De pilot waarschuwt voor ‘foul’ en ‘tripline advised’ (Matsya’s anker te zwaar voor)………. en het gaat zeker nog veel harder waaien. Grrrr.

Dan: bijna licht, wind zwakt even af, Matsya draait naar oorspronkelijke positie, harde dreunklap, schok achteruit. Mazzel = LOS! Nu Heel Snel voordat we weer draaien en de wind weer aantrekt. Motor aan, Toos aan het roer, ik haal ketting binnen met laserogen gericht op eventuele metaaldelen aanverwante visserijonderdelen en netten die in de schroef kunnen komen. Bijna alles uit het water, komt olievlek van de bodem naar boven, maar anker ook. HOERRRAAAA!

Even later liggen we opnieuw maar lekker buiten de zwerm met alle ruimte die we willen. Kijk, dat is nou opluchting.

Cascais

Terug in Porto

Vanuit de kuip in Porto blik ik terug op de afgelopen weken. Het was een emotionele tijd waarin veel me onwerkelijk voorkwam. Om zo snel op reis met zo’n verdrietige reden naar Nederland te vliegen had niemand bedacht.

Vreemd genoeg overheerst toch dankbaarheid: Dankbaar dat ik zo’n goede relatie met m’n vader heb en ernaar toe gegaan ben. Dankbaar dat ik er voor hem kon zijn toen het echt nodig was. Dat ik tussendoor een reis naar Hong Kong kon maken met m’n kleine broertje om hem naar z’n moeder te brengen. Dat zij nu weer in Nederland zijn en bij m’n vader kunnen zijn. Dat ik heb gemerkt hoeveel vrienden en familie voor je kunnen betekenen als je het lastig hebt. Dat ik een grote broer heb waar ik ongelofelijk mee kan teamen. En natuurlijk dat ik Rolf heb die me de ruimte geeft om te doen wat ik moet doen en we allebei blij zijn om weer bij elkaar te zijn.

Omdat m’n vader heel erg ziek is zal ik zeker nog een keer naar Nederland komen. Voor dat vooruitzicht ben ik ook dankbaar want samen tijd doorbrengen is iets heel bijzonders wat ik extra koester en iedereen gun.

© 2024 Matsya

Theme by Anders NorénUp ↑

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com