Madeira, prachtig eiland, we denken leuker dan de Canarische eilanden waar deze weken 300 boten van de ARC 2016 zich verzamelen.
Waarom noem ik de ARC? Een steeds grotere handige organisatie waarmee je ‘met zijn allen’ de grote oversteek lijkt te maken. Uitgangspunt: goed en handig; kost een paar duizend euro; ze checken boot en uitrusting; je krijgt prima route- en weerinfo; plek in de havens en als je aankomt een pakket koud bier met hapjes zo ik vernam. Daarna feest met zijn allen. Wat is nou mijn probleem daarmee? Jullie moeten perse zelf alles met zijn tweeën voor elkaar krijgen? Laat die ARC gasten toch.
Hmm…
Als zelfwerkzame aanrommelaars is het voor ons natuurlijk wel en stuk lastiger die havenplek te krijgen, ARC legt de boel vol. Tegelijkertijd: als we ingrijpende technische brokken hebben die we niet zelf kunnen oplossen regelen we ook hulp (léve Siep en Jaap). Lossen we ook niet 100% zelf op. Maar is dat nou mijn probleem? Bij nader inzien ook niet echt.
Maar: waarom hijs ik direct onze prachtige ‘Portal to a great yourney’ wimpel (maar 1tje van) als er een splinternieuwe 80 voets Oyster met de ARC wimpel binnenkomt? Competitief?
Het is als het verschil tussen een georganiseerde busreis en een tocht op de motor met tentje en koekenpan. Niets mis met de busreis (alle potentiele problemen lijken afgekocht) maar niks voor mij. Het avontuur gaat eraf. Over een jaar of 20 zeilt iedereen georganiseerd naar Bouvetoya! Dat idee is voor mij om depressief van te worden. Avontuur is in de tijd gebonden. De helpende organisatie, daar zit mijn probleem. Daarom nu zélf die oceaan over op dit voor mij technisch te complex jacht. Trots op zelf doen.
Daarom Timmy: Vanuit comfortabel Bilthoven zonder compromis minimalistisch kunstenaarsbestaan. Weken op een paard door Mongolië, net terug van Spitsbergen, zeilend. Zelf voor elkaar gekregen. Verschrikkelijk trots op je.