Bijna twee maanden comfortabel plekje Las Palmas, leuke stad, uitzicht op zee, strand, geen golven, geen gewaak met krabbend anker, wel zicht op heel veel op de ankerplaats heftig ‘slingerklokkende’ concullega’s die op ons havenplekje azen. Soms weken! Blijf je dus lekker liggen, kan je hier makkelijk maanden volhouden, roest je comfortabel vast.
Gisteren besloten we: Overmorgen weg, Cabo Verde, misschien direct het langere stuk door naar Paramaribo. Het weer ziet er de komende week gunstig uit. De nieuwe accu’s doen wat ze moeten doen. Racefiets aan boord, motorolie en filters ververst, speling in gieklummel opgevuld, Saharazand van dek gespoeld, nieuw broodbakmeel ingeseald, wijnkelder bijgewerkt, vriezer opgepept.
Toch aarzeling om los te gooien. Wat is dat toch? Je plant zo’n reis, krijgt het ook nog voor elkaar die werkelijkheid te maken. Ik hou enorm van het zeeavontuur, heldere sterrennachten, de donkere stuurhut met onduidelijk zacht radiogebrabbel en tot over de oren gevuld met concentratie. Het eerste grijze ochtendlicht op de golven. Ik denk en hoop dat we weten wat we doen en het ook kunnen en toch… Altijd die neiging nog een dagje te blijven liggen! Veiliger? Gemakkelijker? Zekerder? Waarom toch die losgooidrempel?
Losgooien op deze reis is ook steeds loslaten, niet altijd leuk, enigszins ongewis, nieuwe vrienden en oude accu’s achterlaten, onverwachte leuke maar ook minder leuke dingen meemaken, opnieuw beginnen. Ik moet me er steeds toe zetten. Het gekke is dat dat gevoel direct na de pieren weg is en verandert in een soort ‘toekomst’. Geeft me energie en kan ik me weer 100% op vooruitknokken. Leuk! Nu de oceaan proberen over te zeilen. Heb ik nog nooit gedaan.
