Morgen of overmorgen is het zover. We vertrekken hier. Bijna twee maanden op de rivier; prachtig plekje, vrienden gemaakt. We gaan het missen. Brulapen die je wakker maken, de altijd prachtige ochtenden in de natuur, de fiets die collega zeiler Henk achterliet, Richi’s auto’s met gebruiksaanwijzing, de 35+ C waardoor je gilt om de middagplensbui die zweet in 1 seconde wegspoelt, de avontuurlijke dingytochten in modderige kreekjes waar je met de BBmotor over complete bomen (kroks?) moet raggen, vissen die gewoon het bootje in springen, de nachtelijke ‘katteogen’ van slangen en kaaimannen als je met de zaklamp schijnt, het gevoel van ‘waar zit de piranha’ als je toch zwemt omdat het gewoon te heet is (en niet regent), idyllische dorpjes met opgewekte belangstellende lieve ‘no spang’ mensen, de grote markt met dikke dames en heren, het lekkere eten (leidt in combi met Parbo tot 0,5 kilo per week aanwas), de bejaarde bosgids die ons met stickie lachend door het oerwoud langs vogelspin loodst, het creatief autorijden om te voorkomen dat (Richi’s-) auto in de gaten in de weg verdwijnt, het buiten bancair gewisselde geldbundels in plastic zakken vervoeren voor de nieuwe BB motor, de prachtig verlokkende lach van de verkoopster die je vertelt dat je vast te veel ‘geraced’ hebt als je die motor weer wil inleveren als’ie het na 8 uur al niet meer doet….. ben van Suriname gaan houden.
Tegelijkertijd en juist daardoor lastig te combineren: zichtbaar toenemende verarmende verkrottende samenleving waar verassend veel schokkend dure huizen, auto’s en powerboats bestaan. In elkaar zakkende infrastructuur, roestende bedrijven en bedrijfsterreinen, zeeboten die plotsklaps aan rommelige steigertjes op de rivier ‘iets’ aan of afvoeren, goudzoekers die grote stukken oerwoud veranderen in zandduinen en modderplassen, lachwekkend verstikkende ‘bureaucreatie’ om maar iets te doen te hebben, een niet (verwacht nooit) afgemaakt leidersproces, heel veel niet afgemaakte plannen en projecten, veel (terechte) historische aandacht voor slavenverleden maar bijna niet voor recente moordpartijen in de binnenlandse oorlog, gierende inflatie en volgens mensen die hier leven het belangrijkste: de krabbenmentaliteit die samenwerking verandert in tegenwerking. “Ik niet uit de emmer, dan jij ook niet, ik trek je weer terug de emmer in”. Ik vind Surinamers onderling niet zo tolerant als ze zelf zeggen dat ze zijn. Intenties goed, voornemen en verhaal geweldig, resultaat ……. zal ooit komen als de omstandigheden maar beter waren (zoals je hier hoort).
Grote tegenstellingen dus. Heel blij dat we deze stop maakten en een tijdje bleven. Veel meer begrip voor Nederlandse Surinamers (voor hen lijkt hier integreren nog moeilijker dan voor ons brakka’s). Ik hoop echt dat we op een volgende trip opnieuw deze rivier op kunnen varen, maar vraag me dat tegelijkertijd ook af met voorbeeld Venezuela om de hoek. Ik wens alle Surinamers heel snel een goede regering voor iedereen.
Paramaribo april 2017
