Hans, gehaaide bijzondere bijstandsgladiator in ruste checkte ons materiaal terdege. Kan het niet meer aan liggen. Toch beetje gespannen vaar ik met het afgeladen rubberbootje naar het steigertje waar Toos wacht. Wat een hoop troep eigenlijk: flessen, nieuwe supervest van Toos, mijn stokoude Cousteavest, flippers, brilletjes, oersurfpak ooit van Peter, het gisteren aangeschafte nieuwe lood. Weegt gevoelsmatig in mijn huidige stemming minstens een ton. Eerste keer samen zonder trainer. Spannend, voelt verantwoordelijk, alles moet nu goed gaan, nu echt samen alleen flieberen.

Bij het opbouwen van de set monteer ik voortvarend mijn fles ondersteboven in het vest. Correctie door Toos en belangstellende innocent bystander; ook weer voor elkaar. Nadat de hele berg spullen (ga je echt geen wandeling mee maken) op ons zit checken we elkaar. Prima… nou wordt het dus menes: steigertrapje af, water in. Blijven ademen. Bonaire schijnt een toplocatie te zijn, nu geen oog voor, eerst maar eens kijken of we dit met zijn tweeën durven en kunnen. Druk genoeg  mee.

Het stroomt steviger dan ik dacht. Beter eerst maar even een stukje boven water van de havenmond weg zwemmen. Daarna omlaag: Ik geef het teken. Toos kijkt beetje ongerust maar doet mee. Zonder spanning geen nieuwe ervaring. Daar gaan we!

Ik blijk als een baksteen naar onderen te borrelen, nooit geweten dat je zo snel kon zakken. Beetje teveel lood aan de gordel gezet. Plofje lucht in mijn Cousteauvest corrigeert gelukkig. Merk wel dat de vestuitlaat borrelt (echt vest voor mij…). Mooi, kan Toos mij terugvinden door belletjes te volgen!

Toos zakt lastig, beetje te weinig gewicht aan haar gordel gezet. Nog zo goed met de innocent belangstellende op de steiger afgewogen meenden we. Nou ja ze zakt op me af, goed. Krijg haar altijd weer boven door de noodklep open te trekken. Maakt ze met haar supervest zeker sprongetje boven water mee. Onder, we hebben het nu over 6 meter, blijkt mijn lief ineens bijzonder grote ogen te hebben. Normaal al prachtig groot, maar nu door spannende verbazing -dat het echt samen lukt ?- nog groter. Bovendien lijkt de duikbril er ook nog eens een factor 4 overheen te gooien. Nooit zulke grote ogen gezien. Ik maak een mentale notitie het drijfvermogen van schotelogen de volgende keer met extra lood aan haar gordel te corrigeren.

Mooi, mijn Bijenkorf cadeauduikhorloge blijkt het ook bij 10 meter waterdruk nog prima te doen, dat geeft moed! We krijgen er steeds meer handigheid en zin in. Grotere vissen kijken ons enigszins belerend aan, helaas sommigen met wegdraaiende ogen, geven ons blijkbaar op…..Kleine visje (denk aan centimetertje of 6) blijken ons uiterst moedig te verjagen, totaal niet bang voor ons. Hoop dat dat ook voor ons zo blijft.

Handig, daar verschijnt Alex de duiktrainer zijn onderwatertuintje, koraal groeit hier ook op betonijzer, kan je mooie herkenningstekens van maken. We gaan lekker. Nou goed oppassen dat we niet dieper dan 10 meter gaan, wel genoeg voor zo’n eerste keer, kunnen we altijd direct naar boven. Ook de route eist aandacht, graag op de goede plek naar boven als de lucht op is. Ben ik dus eigenlijk vierhonderd procent mee bezig. Prachtige natuur: ……2e prioriteit……

Gelukkig maakt Toos de opnames. Als ik uiteindelijk probeer de camera over te nemen blijkt dat ons eerste ’onderwaterverschilvaninzicht’ op te leveren. Leesbril onderwater lastig, maar hoop net de vis in het midden van het zoekertje te hebben als ze de camera weer van me afpakt….. Nou ja, als je samen dit kunt doen ben je denk ik wel toch heel gelukkig.

Kralendijk juni 2017