Toos wekt me uit een bewusteloos droomloze slaap van wel 2 uur. Moe, het hakken zat. Op deze zee, deze koers in dit weer maakt zelfs Matsya oorversplinterende klappen. Krimpt je maag van samen. Heel veel water op dek. Massief, slaat over dorades en luiken tegen de ramen van het doghouse aan. Ruitenwissers onder water, onzin! Werktuiglijk check ik de instrumenten. Plotsklaps valt me op dat het lampje van de automatische bilgepomp van de voorpiek opgloeit. Shit. Nooit eerder gebeurd. Zaklamp, voorpiekluik open, water onderin, zout, meer dan een paar liter. Shit, waarvandaan? Binnenregen: rand van het voorluik. Kan nooit zoveel zijn.
We vertrokken gisteren nadat ik en Erik een in deze periode zeldzaam weergat ondekten met ZOwind waardoor we direct van het Spaanse water de prachtige Les Saintes konden bezeilen. Een prima plek om het komende terugzeiljaar te overwegen. Wel tegen stroom en wind in, maar ja dat zagen we dan maar als goede oefening na anderhalf jaar de wind mee. Moet makkelijk kunnen!
5’ op zee: Toos beetje ziek (op deze reis eerste kotsje) ook ik geen trek en neem mijn vrij zeldzame voorallezekerheidprimatourtje. En, jah.. altijd dezelfde ellende… het waait zeker altijd 5 knopen harder dan ze beloven. Mee een voordeel, tegen: hier rampje. We boksen door. Stikdonkere nacht. Waarom gaan de verhalen altijd over prachtige maanverlichte nachten met zacht muziekje en prettig gesprek op deze Cariebzee? Dit is een natte kermis waar je moet vechten om wat koude koffie binnen te krijgen, waar horen en zien je vergaat. Wat was de bedoeling ook al weer?
Slaapdronken na de waterbinnenschok: denk nog niet goed. Ze maakt water. Ruk pilots en tijdschriften met mogelijke uitwijkhavens tevoorschijn waar we Matsya uit het water kunnen tillen. Constructieprobleem? Las gesprongen door de klappen? Boegschroefkolom lek? Honderden mijlen van alles af. Goed dat ik de grabbag op Curacao checkte een aanvulde met een flesje Bourbon! Maar:
Vooral ook dat ik in opdracht van huismechanic Siep op Curaçao de voorpiek vol met zoet water spoot om zout te verwijderen (voelt voor booteigenaar erg tegennatuurlijk om je boot vol te gooien) en we er achter kwamen dat de pompslurf snel verstopte door vuil. Die is nu vrij! Het nieuwe zoute water is dus snel weer buiten, daar waar het hoort. Zout water buiten geeft rust.
Een uurtje lauwe thee op de kuipbank helpt mij de boel weer helder te krijgen. We drijven, goed. Ongeveer 3 liter per uur, kunnen we altijd wegpompen, ook goed. Matsya zit als een onderzeeër in elkaar, gesprongen lasnaad… om die gedachte gaan ze me in Hindeloopen slopen. Kan niet. Water moet van boven komen. Combi veel water op dek en verdroogd rubber kan makkelijk 3 liter per uur opleveren. Uitwijkhaven en honderden mijlen omvaren onnodig. Les Saintes was en blijft het. Door.
En daarna?
Prachtige zonsop- en ondergang. Wind en golven nemen af, motor gaat zelfs aan zodat Toos haar favoriete Oostzeekanaalvaar en -wuif kan oefenen (denk Beatrix en Groene Draak wuivend naar vissertjes op de oever). Zo hoort Carieb varen te zijn: Les Saintes in zicht, kristal helder water, conveniënt mooring, vriendelijke hulp van de mooringmeester, schattige huisjes aan strandjes, rustig schommelend lang slapen (nog steeds buiten) in een heel prettig temperatuurtje, ochtends een frissende duik vanaf de boot, daarna stevige wandeling de berg op. Visser brengt zijn vroeg gevangen vis direct aan boord. Lunch met prettig wijntje. Curaçaose Gekko niet weggespoeld en weer uit de mast gekropen! Slapen zonder pa’s knuppeltje naast me. Pelikaan plonst in baai. Hier gaan we even blijven denk ik. Gelukzalig.
Les Saintes, november 2017
