We zien het verschil al vanaf zee. Dominica; vorig jaar nog het mooiste groenste eiland heeft nu grote kale plekken. Hele regenwouden bestaan uit kale stammen. Prachtig nieuwe skipistes op de steile bergen geven deze wintersporter aanvankelijk hoop, maar die pistes blijken bij goed kijken aangelegd door Maria; het zijn hard geworden modderstromen.

Het anker plonst er in maar houdt deze keer verassend niet. De baai ligt vol dakplaten waarop onze Spade lekker sleetjerijdt. Als Matsya uiteindelijk voor het strand vast grijpt zien we vanaf het voordek dat de gezellige ‘shed’restaurantjes, terrasjes en huisjes in een soort oneindige
vuilnishoop veranderden. Kapot of weg. Een kale betonnen plaat met twee wrakke stoeltjes geeft aan waar je ooit gezellig kon sundowneren. Een paar locals zitten op die stoeltjes en kijken ons aan. Vriendelijk. Blij met ramptoeristen?

De wandeling door het stadje en latere rondrit over het eiland maken stil. Zo moet een oorlogsgebied er uit zien. Overal waar je kijkt puin. Meerderheid van daken en bovenverdiepingen weg. Torenspits en kerkdak ingestort. Het in de rivierbedding neergezette Chinese wegenbouwbedrijf met Chinezen en al in zee gespoeld (!). Onbeschadigde auto’s zijn er niet. Het regent hier veel en hard. Autorijden zonder ruiten, maar wel met ruitenwisser, nu een vast rijexamenonderdeel. Telefoonpalen en hoogspanningsdraden hangen en liggen nog maanden na de ‘direct hit‘ over en op de weg. Maria ontwikkelde zich binnen een dag van categorie 1 naar categorie 5. Meer dan 200 knopen wind uit alle richtingen. Om 6 uur gingen
in Rousseau/Scottshead in het zuiden de eerste daken er af, om 12 uur in Portsmouth in het noorden. Oorverdovend lawaai. Vliegende scheepscontainers. Modder metershoog in huis. Als mens kansloos in dat geweld. We lopen door een netjes geveegd woonstraatje langs puinhopen, ingestorte huizen en autowrakken. De bewoners vegen hun straat, zoeken bruikbaar materiaal uit de ravage en groeten ons. Vriendelijk lachend. We voelen ons welkom.

Ze gaan hier armer worden. Veel inkomstgenererende activiteiten zijn verwoest. De zondagse ‘yaahhties’ BBQ vereist een werkende barbecue. Voor ‘hiken‘ heb je een trail nodig anders is het hier op die steile hellingen in de hitte link. Paarden hebben paden nodig om met toeristen op hun rug te lopen. Zitten in boilinglake en hotspring is lastig als die met modder en stenen gevuld zijn. Boaties willen prima in een gedeukt taxibusje maar wel graag met 4 ipv 3 wielen en liefst ramen om de enorme buien buiten te houden. Boatboys die al die ‘activities’ graag voor een habbekrats regelen hebben een bootje nodig om je dat uit te kunnen leggen. Dat is allemaal stuk en moet weer opgebouwd, leeggeschept, weggezaagd, uitgedeukt, gerepareerd, dichtgetimmerd en in elkaar gezet. Meest met de hand, zonder graafmachine, kraan, timmerhout, garageapparatuur of industrielaarzen. Jarenlang stenen weggraven op teenslippertjes. Kijken ze hier blijmoedig grappen makend tegenaan en ook nog met vriendelijke echte aandacht en interesse voor de ramptoerist. “How can I help you?” vragen ze al schoonmakend aan ons!

De eilanders maken dit eiland uniek, leefbaar en prettig. Beginnen, ausdauer, creativiteit, ondernemingszin en als community goed in de gaten houden hoe het werkt. Weinig zeurende crackheads en rastasmokers op straat. Ze hebben hier duidelijk met elkaar afgesproken niet bij de pakken neer te zitten, blijmoedig de bende opnieuw op te ruimen (Maria had meerdere
voorgangers) en ondertussen ook nog aardig tegen die luxe wegzeilers te doen (ervaring?). De puinhoop maakt triest, de mensen op die puinhoop maken je vrolijk. “Yes, lost my home but still have my life, friends and family, I‘m doing fine”, zeggen 9 van de 10 die je hier spreekt. Plaats die uitspraak nou ’es in Groningen, Amsterdam, ’t Gooi of Heerhugowaard……

Enfin, we liggen hier een weekje verwaaid. Toos klust mee met de manegeherbouw, ik trek richting Venezuela afdrijvende boatboys met kapotte buitenboordmotoren van zee, doneer wat lijnen en ding maar niet meer af op de groentemarkt.

St Ruperts Bay, Dominica, februari 2018