Midden in de reformatiebrandstapels op mijn kuipbank (Erasmus, Luther en de zich misdragende Roomse curie) (Ook Luther misdroeg zich trouwens) wordt ik plotsklaps nat. Spetjes…
Het regent. Het regent hard: EINDELIJK!
Hier wachten we nu dus Al Weken Op; Deze Frisse, verfrissende Bui. De meteovoorspellingen geven hier in dit Caraïbische paradijs al geruime tijd regendagen aan. Franse inzichten: Die dagen regen blijken vooral te bestaan uit een in de verte langsdrijvende bui. Voor de gemiddelde Frans een natte dag. Voor ons niet vervuld verlangen.
We zagen de laatste twee dagen met regelmaat heerlijk dikke donkere wolken met sluiers over de machtige toppen van Guadeloupe langsdrijven. Daar hebben ze toch maar mooi mazzel, regen, en niet zo’n beetje ook! Tropische buien gaan hard maar erg plaatselijk. De buurman wordt nat, jij krijgt niks… Afgunst.
Willen wij ook: Zo’n lekkere bui! Veel te lang niet meer gehad. Heerlijk alle zout weg van dit doorgepekelde bootje. Kunnen we weer even door de ramen naar buiten kijken zonder eerst de buitenkant te moeten afvegen. Niet meer alles vanzelf ‘s nachts nat door vochtaantrekkend zout. En …. het aller- allerlekkerste: het ruikt! Naar meiregen in Nederland! Jullie weten wel, weekje heel warm, dan de eerste druppels, eerst enkele, dik, steeds harder, waterval. Dat ruik je! Nu wij dus ook eindelijk weer.
Toos rent gelijk lachend, kraaiend en schreeuwend naar het voordek. Nat.
Denk daar maar e’s goed over na vrienden, daar in NovemberNederland.
Les Saintes, november 2017
Vanmorgen was het weer zover. Wierfiltercheck. Belangrijk, moet schoon zijn, zorgt ervoor dat we elektriciteit en koeling houden door het zeekoelwater voor koelkast en aggregaat te filteren.
Daar aangeland: kranen dicht (vriezer, koelkast, aggregaat en hoofdkraan), wierfilterdeksel eraf en kijken. Vaak (heel vaak voordat ik dit tweedaaglijks deed) komt daarna de schrik wegens de onverwacht grote hoeveelheid opgezogen duistere, stinkende modder enge grasjes en bijzondere plasticjes.
Daaronderin zitten vaak vast een soort van donkergekleurde lapjes, glibberige klontertjes en halve zeestermosselbeestjes met wriemelpoliepjes. Pak ik dus liever met de vork, kan toch terugbijten zo voelt het aan…. Als alles eruit is komt de borstel met het schuursponsje. Schoon. Hoop ik.
Nu ligt alles in het nu volle afwasteiltje en moet dat zonder morsen de motorkamer uit naar boven, door de stuurhut, over de kuip- en dekrand overboord. Iedereen die dit simpel lijkt nodig ik graag uit het eens te proberen op een voor anker liggende Matsya met de golfslag dwarsinkomend…. In ieder geval ik lag als eens achterover op de motorkamervloer met de omgekeerde bak over mij heen. Met alle wriemelbeestjes, half en heel. Bootje, heel fijn!
Niks, nada, noppes, geen lichte vlek. Filter zojuist tot onderaan brandschoon gemaakt. Er moet iets onder de kraaningang van het filter, diep onder de romp, buiten, achter het roostertje van de wierfilteringang zitten. Gare rapen!
Daar kom je alleen met een duikbrilletje bij. Gelukkig is het water 28+ graden, dat is geen probleem, maar Matsya’s buik is onder water wel heel groot en donker. En als je dan na veel ademgehap onder die buik zit moet je tussen allerlei rare exotische groeiseltjes aan de romp eerst het ingaande roostertje vinden.
Daar moet je dan met je vingertjes in zonder dat je weet wat daar ingekropen is om daar eens lekker te gaan wonen. Kan dus best terugvechten… van dat misschien terugvechtende ding moeten je vingertjes gehakt maken en dat moet daarna hoe dan ook door het roostertje gepeuterd. Zit echt niks anders op.
Nou je begrijpt, als ik de restanten van dat onderwatergevecht uiteindelijk in stukjes trots aan Toos laat zien dat ik een verdiend koud biertje van haar krijg. (Het was trouwens een soort van zeester/mossel met beweegpoliepjes die zijn voedsel kreeg uit het nonstop zachtjes langsstromende water van de koelkastpomp. Ideaal voor dergelijk gespuis.) Bootje in de tropen, heel fijn!
