Author: Rolf van der Meer (page 2 of 4)

Geluksgevoel en regen

Midden in de reformatiebrandstapels op mijn kuipbank (Erasmus, Luther en de zich misdragende Roomse curie) (Ook Luther misdroeg zich trouwens) wordt ik plotsklaps nat. Spetjes…

Het regent. Het regent hard: EINDELIJK!

Hier wachten we nu dus Al Weken Op; Deze Frisse, verfrissende Bui. De meteovoorspellingen geven hier in dit Caraïbische paradijs al geruime tijd regendagen aan. Franse inzichten: Die dagen regen blijken vooral te bestaan uit een in de verte langsdrijvende bui. Voor de gemiddelde Frans een natte dag. Voor ons niet vervuld verlangen.

We zagen de laatste twee dagen met regelmaat heerlijk dikke donkere wolken met sluiers over de machtige toppen van Guadeloupe langsdrijven. Daar hebben ze toch maar mooi mazzel, regen, en niet zo’n beetje ook! Tropische buien gaan hard maar erg plaatselijk. De buurman wordt nat, jij krijgt niks… Afgunst.

Willen wij ook: Zo’n lekkere bui! Veel te lang niet meer gehad. Heerlijk alle zout weg van dit doorgepekelde bootje. Kunnen we weer even door de ramen naar buiten kijken zonder eerst de buitenkant te moeten afvegen. Niet meer alles vanzelf ‘s nachts nat door vochtaantrekkend zout. En …. het aller- allerlekkerste: het ruikt! Naar meiregen in Nederland! Jullie weten wel, weekje heel warm, dan de eerste druppels, eerst enkele, dik, steeds harder, waterval. Dat ruik je! Nu wij dus ook eindelijk weer.

Toos rent gelijk lachend, kraaiend en schreeuwend naar het voordek. Nat.

Denk daar maar e’s goed over na vrienden, daar in NovemberNederland.

Les Saintes, november 2017

 

Pittig gelukzalig

Toos wekt me uit een bewusteloos droomloze slaap van wel 2 uur. Moe, het hakken zat. Op deze zee, deze koers in dit weer maakt zelfs Matsya oorversplinterende klappen. Krimpt je maag van samen. Heel veel water op dek. Massief, slaat over dorades en luiken tegen de ramen  van het doghouse aan. Ruitenwissers onder water, onzin! Werktuiglijk check ik de instrumenten. Plotsklaps valt me op dat het lampje van de automatische bilgepomp van de voorpiek opgloeit. Shit. Nooit eerder gebeurd. Zaklamp, voorpiekluik open, water onderin, zout, meer dan een paar liter. Shit, waarvandaan? Binnenregen: rand van het voorluik. Kan nooit zoveel zijn.

We vertrokken gisteren nadat ik en Erik een in deze periode zeldzaam weergat ondekten met ZOwind waardoor we direct van het Spaanse water de prachtige Les Saintes konden bezeilen. Een prima plek om het komende terugzeiljaar te overwegen. Wel tegen stroom en wind in, maar ja dat zagen we dan maar als goede oefening na anderhalf jaar de wind mee. Moet makkelijk kunnen!

5’ op zee: Toos beetje ziek (op deze reis eerste kotsje) ook ik geen trek en neem mijn vrij zeldzame voorallezekerheidprimatourtje. En, jah.. altijd dezelfde ellende… het waait zeker altijd 5 knopen harder dan ze beloven. Mee een voordeel, tegen: hier rampje. We boksen door. Stikdonkere nacht. Waarom gaan de verhalen altijd over prachtige maanverlichte nachten met zacht  muziekje en prettig gesprek op deze Cariebzee? Dit is een natte kermis waar je moet vechten om wat koude koffie binnen te krijgen, waar horen en zien je vergaat. Wat was de bedoeling ook al weer?

Slaapdronken na de waterbinnenschok: denk nog niet goed. Ze maakt water. Ruk pilots en tijdschriften met mogelijke uitwijkhavens tevoorschijn waar we Matsya uit het water kunnen tillen. Constructieprobleem? Las gesprongen door de klappen? Boegschroefkolom lek?  Honderden mijlen van alles af. Goed dat ik de grabbag op Curacao checkte een aanvulde met een flesje Bourbon! Maar:

Vooral ook dat ik in opdracht van huismechanic Siep op Curaçao de voorpiek vol met zoet water spoot om zout te verwijderen (voelt voor booteigenaar erg tegennatuurlijk om je boot vol te gooien) en we er achter kwamen dat de pompslurf snel verstopte door vuil. Die is nu vrij! Het nieuwe zoute water is dus snel weer buiten, daar waar het hoort. Zout water buiten geeft rust.

Een uurtje lauwe thee op de kuipbank helpt mij de boel weer helder te krijgen. We drijven, goed. Ongeveer 3 liter per uur, kunnen we altijd wegpompen, ook goed. Matsya zit als een onderzeeër in elkaar, gesprongen lasnaad… om die gedachte gaan ze me in Hindeloopen slopen. Kan niet. Water moet van boven komen. Combi veel water op dek en verdroogd rubber kan makkelijk 3 liter per uur opleveren. Uitwijkhaven en honderden mijlen omvaren onnodig. Les Saintes was en blijft het. Door.

En daarna?

Prachtige zonsop- en ondergang. Wind en golven nemen af, motor gaat zelfs aan zodat Toos haar favoriete Oostzeekanaalvaar en -wuif kan oefenen (denk Beatrix en Groene Draak wuivend naar vissertjes op de oever). Zo hoort Carieb varen te zijn: Les Saintes in zicht, kristal helder water, conveniënt mooring, vriendelijke hulp van de mooringmeester, schattige huisjes aan strandjes, rustig schommelend lang slapen (nog steeds buiten) in een heel prettig temperatuurtje, ochtends een frissende duik vanaf de boot, daarna stevige wandeling de berg op. Visser brengt zijn vroeg gevangen vis direct aan boord. Lunch met prettig wijntje. Curaçaose Gekko niet weggespoeld en weer uit de mast gekropen! Slapen zonder pa’s knuppeltje naast me. Pelikaan plonst in baai. Hier gaan we even blijven denk ik. Gelukzalig.

Les Saintes, november 2017

Gekkopeutertje en andere inkijkjes

Twee maanden Curaçao. Graag weer verder, maar volgende week hoog bezoek uit Bussum, dus daar gaan we nog een paar leuke dagen mee beleven.

Ondertussen roept Toos mij de laatste weken indringend dagelijks toe dat het NU tijd is om weer wat te schrijven, dus, om mijn dagelijks heerlijke eggsontbijtje niet te verspelen; daar gaan we ondanks ontbrekend helder thema dus. Het is trouwens sinds paar dagen koeler dan de 39plus (echt waar!) die we in de schaduw een paar weken dagelijks aantikten. Snoeiheet. Zelf de locals kwamen spontaan zwetend hun huisjes uit om dat nog eens aan deze factor 50 macamba uit te leggen. Niet nodig, had ie ook zelf heel duidelijk gemerkt. Je doet echt niks meer en bent tegen een uurtje of vijf van het niks doen gesloopt. Blog schrijven, onderwaterschip afkrabben, afwassen, schroefas smeren, filters cleanen, zus bellen, budget checken, vergeet het maar. Biertje ‘that’s it’. (Geen zorg voor mijn echte vrienden, alweer aan het minderen). Nu dus naast dat minderen een verplicht strak dagactiviteitenenbewegingsprogramma opgesteld. Wandelen, spieroefeningetjes en bijvoorkeur clegazeilers helpen. Medezeilers weten het: Het Klust namelijk Heerlijk op Andermans Boot! En: sinds vandaag ligt hier een jacht met de naam ‘Disaster’ dus dat komt goed.

Op Matsya viel na de werf weinig tot niets meer te doen. Ze is volgens Ivar dan ‘uit balans’ alles werkt en blijf ook werken. Gelukkig nu weer in balans….. Gisteren een lekkend koelkastpompje vervangen. Kon ik zwaar zwetend, verwensingen mompelend donker kijkend in de motorkamergrot een ochtend mijn sleutelangst te lijf. (Diagnose: probleem ontkennen, hopen op zelfreparatie, weet dat ik moet, stel uit, doe iets, maar blijf me, zelfs na de jullie overbekende enthousiaste Toosaanmoediging, ook bij ‘gelukt’ toch amateur voelen. Graag uw advies mijn beste kliniclega’s).

Upside van de hitte: slaap sinds paar maanden buiten, gewoon na tandenpoetsen plaf op de kuipbank. Niet goed voor de seks wegens twee kuipbanken, maar sowieso nog steeds veels te warm (zonder airco kunnen ze hier de kraamafdeling opdoeken) en ik word ook al weer een jaartje ouder tuurlijk. (Geen hoop kapers op de kust; er is al een verplicht opwekkend onderdeel in het activiteitenbewegingsprogramma opgesteld). Buitenslapen is top, ik plan dit vanaf hier tot Schotland!

Buitenslapen = ook hanenslapen. Ze jatten hier stevig en ik kijk nu iedere avond een aflevering Narcos (Escobars levensverhaal), dus periodiek met pa’s oude knuppeltje even rondkijken is bij mij dan snel gewoon. Het gevolg lijkt nu dat ik daardoor vooral in de nanacht heel vast doordroom. Eergisteren droomde ik dus heel duidelijk dat het hard woei en we ankerop moesten. Bij nader inzien bleek de ‘woei’ te bestaan uit een vleermuisje wat ontdekt had dat er binnen bananen lagen en al etend in het stikkedonker vlak over mijn hoofd naar binnen vloog, een stukje at, naar buiten vloog, spijt kreeg en opnieuw op de banaan afdook. Komt nu nachtelijks langs en helpt bij het bestrijden van vliegend ongedierte! Bovendien hebben we sinds een weekje Gekkopeutertje, vermoedelijk via de bijboot als verstekeling aan boord gekomen. Helaas nog zo klein dat we hem alleen nog maar per ongeluk zien en erg op moeten passen waar we lopen, maar we hebben hem als huisdier heel graag gezellig aan boord en willen hem graag IJsselmeermuggen laten proeven. Ondertussen eet hij kruipend ongedierte laten we kruimels liggen en stofzuigen met zorg en leesbril!

Spaanse water, november 2017

Dinghy

In de nabije verte blèren twee machtige US 8-cilinders aan. We liggen langs de provinciale vaargeul waar de locals bij licht en donker liefst met minstens 800 pk achter hun monsters langsrazen. Daartussendoor pruttelen onze clega-ankeraars met hun 2 PKrubbertjes. Zie het als gezellig op de Solex tussen de BMW’s, Mercedessen en Lambo’s op de autobaan tussen Frankfurt en Keulen. Ander concept. Moedige helden!

Deze waarneming zet mij aan tot een mijmering over het concept; de dinghy, de rubberboot, onze dienstfiets, stadsauto, het winkel- en vrachtwagentje waarmee wij de
dagelijkse dingen doen. Zonder is deze wereldreis onmogelijk. Na de beste stuurautomaat absoluut de belangrijkste aanschaf.

In Nederland leeft over ‘de ideale dinghy’ een heel ander beeld dan je hier gaandeweg ontwikkeld. We starten met licht, liefst opvouwbaar (dus zachte bodem) en 4 takt, stil, schoon motortje (elektrisch!). Zoiets schaffen we dus aan en hangen we daarna heel netjes, blinkendschoon aan voor diefstal goed bereikbare davids achterop de boot. Alles
milieutechnisch geheel verantwoord, klaar voor de toekomst en zoals het hoort op Loosdrecht.

Wat zijn de gevolgen van deze verantwoorde aanschaf hier, op het Spaanse water waar je dagelijks behoorlijke afstanden vaart, waar het doorgaans 20/28 knopen (BF 5/6) waait, waar de locals geroutineerd vriendelijk zwaaiend alles verwoestende hekgolven trekken en waar het daglicht vlak na zes uur ‘s avonds met een soort knop uitgaat?
Een inkijkje: (1) de aangeschafte eitjes, koekjes, kaas, toiletpapier, stadkleding en kleine kinderen met hun puzzels worden doornat (en zout). (2) bij een snelle ministorm kom je vanaf het piratennest (gebruikelijke zeilershangout met goedkoop bier) niet meer tegen wind en golven in en moet je machteloos toezien hoe je boothuis langzaam van het anker gaat en de buurman er tegenop krabt. (3) je zit per dag bij vier ‘normale’ overtochten (2x heen en weer) ongeveer een uur in de klereherrie van een op vol vermogen
draaiende jengelmug naast je oor. (4, de belangrijkste) je vaart met je Solex op een autobahn, waar ze ook in het stikkedonker en met een biertje op het Gas Er Vol Op Houden. Ook Zonder Lampje.

Ziedaar een Nederlandse Natte Sitting Duck met 2PK; Wil je niet.

Meer ervaren waterwoners lossen dit probleem na deze ervaring vooral met ‘mucho’ PK’s (15 pk enduro niet voor niks meest gepikte motortje in de carieb) en een zwaarder bootje op. Voordelen: boeg hoger in combi met planeren op een harde bodem betekent droge koekjes en zoet kind (lacht ook harder); veeeeel korter varen met minder herrie en op termijn betere oren; snelle & veilige autobahnoversteken met minder potentieel bloedverlies, op tijd bij je bootje zijn als het mis dreigt te gaan dus minder stress en in de toekomst lagere verzekeringspremie. Jullie voelen ’m al aankomen: StevigeTweeTaktmetHarde Bodem! Licht, sterk, snel, onverwoestbaar maar desondanks met hamer en schroevendraaier te repareren.

Maar het milieu dan? Brandstof verbruik? Tsja…. Een klein in deze baai uitgevoerd onderzoekje (n=4) suggereert dat deze echt belangrijke aspecten in dit drijvende dorpje niet opwegen tegen de hierboven genoemde voordelen (bloedverlies niet meegenomen) en dat men de indruk heeft dat 4×3 minuten 2 takt brandstofverbruik tot minder uitputting van onze fossiele voorraden en herrie leiden dan 4×20 minuten 4 takt. Bam. Ik hoop dat ze het meenemen in de kabinetsformatie.

Curaçao, september 2017

Vissen …… kan ik missen.

Nog donker als ik in de dingy langs de op de rede gemoorde jachten naar de Agaath race. Alleen lokale vissertjes, Bas en ik zijn wakker. Hij staat al klaar op het achterdek. We gaan dingytrawlen.

Na duizenden mijlen zeezeilen voortdurend 2 lijnen met allerlei lekkers voortgesleept ving ik Nada, Noppes, Niks, Nul. Toos kreeg zelfs op Lanzarote heel vriendelijk -iets te vriendelijk- les van een steenrijke rapper met een enorme visboot -‘Ohh My God’- en daarna kwam de niegus er pas goed in. Bijna dagelijks hoorden we een enorme klap waarna er weer een stuk lijn met haak en kunstaas weg was. Minstens 200 euro op de oceaanbodem. De vissen staan voor.

Bas is van ons de echte visprofie; groot, klein, met- en zonder tanden, de gezinslunch op weg naar Suriname zelf gevangen. Zijn instructie telt, vanmorgen vullen we de dingy tot de rand met vis! Motortje pruttelt zacht -stinkt daardoor enorm-, 2 mijltjes voortgang, onze sjieke hengels voorzien van de perfecte ‘lure’ 20 meter achter het stinkmotortje, thermoskoffie, wachten tot de maaltijd aangrijpt. Best gezellig! Vlakbij zien we een stokoud vissertje in een wrak roeibootje iets onduidelijks met een lijntje in zijn hand doen.

Twee uur later. De koffie is op. Volgens Bas heeft vissen met geduld te maken. Ik overdenk als zelfkenner die laatste opmerking in stilte…………….. Ineens grote opwinding bij de oude man. Met een trotsbrede grijns rond zijn laatste drie tanden tilt hij een enorme ‘jack’ op, bijna net zo groot als de vis die we op de Suriname rivier zagen, ook al gevangen door een oude man met een handlijntje in een wrak bootje-. Vanavond feest voor zijn hele familie!

Enigszins aangedaan besluiten we dat het nu echt te licht en te warm is om door te vissen. Bovendien hebben we overduidelijk beter aas nodig. Om de afdruipfactor te beperken doen we nog 1 trekje langs de pier. Daar zag ik duikend echt belachelijk veel vis zitten. In stilte pruttelen we dit laatste stuk. Maarrrrr!!! Wat is dat?…….. Bas lijkt iets te voelen. Ik ook! Ieder van ons haalt draait nu zijn lijn in, waarbij we allebei duidelijk weten druk aan de haak te voelen! De lijnen zijn bijna binnen, de spanning stijgt. Er flippert iets. Ons jagersinstinct ruikt bloed. Vol trots zullen we zo de vangst aan onze vrouwen geven met de opdracht de keuken in te gaan om die direct met een uitje klaar te maken. Daarna de massage voor de door de jacht vermoeide arm en rugspieren. Deze dag kan niet stuk!

Inderdaad……. een heel bescheiden Peuterbonitootje aan Bas zijn lijn. Peutertje is gewiekst knopend aan zijn lijn om mijn lijn heen gezwommen. Na ruim ontknoopwerk ligt peuter op de dingybodem waarna we maar weinig overleg nodig hebben om te besluiten dat ook deze peuter een zelfgevangen vis is en dus deze keer niet teruggezet wordt. Soepele beweging Bas met enorm hakmes: Kop Eraf. Een van ons op weg naar zijn massage. De ander op weg naar BudgetMarine -prijstechnisch BerovingMarine- voor het ultieme kunstaas voor morgen.

Volgende dag fast forward: …. Donker als ik naar de Agaath race. Alleen een lokale vissertjes, Bas en ik zijn wakker. Staat al op achterdek. Dingymotortje stinkty weer zacht, hengels met de perfecte ‘lure’, thermoskoffie, wachten. Vlak aan het strand is een stokoud vissertje zijn wrak roeibootje met vis aan het vullen…

Anderhalf uur later: koffie op, benzine op, rubberbootje bijna gezonken door haak in het rubber, daarna haak in mijn vinger. Roeibootje oude visser bootje vol met vis. We besluiten dat het klaar is en halen de boel naar binnen. Maarrrrr!!! Wat is dat?…… ik voel druk!!! Haal de lijn helemaal binnen, het stukje Peuterbonito wat vanmorgen als aas dient is er af gegeten. Eindelijk beet gehad dus! Jammer dat ik vergat het beschermplasticje van de splinternieuwe haak af te halen………..

De vissen lopen uit.

Kralendijk, 21 augustus 2018

Voordekhangmat overweging

Freddie en Eddie, ons Pelikanenstel zweven hun gebruikelijke havenrondjes. Grote spatplonzen laten horen dat ze hun buik vol eten. Ik hou van pelikanen. Komisch bedaarde koppen die hier al vanaf de oerknal zijn, aandoenlijk waggelen maar koninklijke glijvluchten met een superieur scherpe blik. Visje, duikvlucht, enorme plons en daarna altijd zelfverzekerd rondkijken, ook na misduik. Toch meestal wel raak. Zelfs de diefmeeuw die na de duik direct op hun kop land om de vis uit hun snavel te pikken verstoord ze niet. Als vogel wil ik absoluut Pelikaan zijn.

De Amerikaan naast ons vraagt of het een probleem is als hij morgen zijn scubatanks vult (maakt herrie). Ik lig lekker in de hangmat een beetje te zwaaien met een nog Surinaamse Boergoe Extra dus dan is dat goed tuurlijk. Boergoe: niks een probleem! Steve en Cindy komen met hun enorme cat uit California. Morgen 7 betalende gasten die willen duiken, logisch dat ze hun tanks moeten vullen. Brood op de plank. Blijkbaar eigen compressor. Toos maar even op af sturen. Kunnen vast ook onze flessen vullen. Duiken best leuk!

Vanmiddag lekker samen bij klein Bonaire gedoken. Zo’n middagduik heeft voordelen. 10 meter onderwater is het niet bloedheet en van de messcherpe zon heb je totaal geen last. Ik knipte de armen en benen van mijn paars met gele haaienpak uit de jaren 80 -nu allemaal degelijk zwart, onderwater ben ik niet te missen-  en pas er met een overvloedige hoeveelheid zonnebrandolie weer uitstekend in!

Dat bleek al eerder bij de door ons ook bezochte ‘clean up dive’. 60 duikers die met zijn Allen Gezellig door Locals Gedupte Troep onder de vrachtbootpier mochten weghalen. Spannender en leuker dan een gewone duik. Ik verveel me vaak na een minuutje of 15 koraal- en visschouwen en moet dan nog zeker een half uur interessant doorkijken, buddytechnisch luchtrestand en OK gebaren maken en opgewonden naar ongetwijfeld bijzondere vissen wijzen, maar zo’n clean up dive is een ander verhaal. Dan kan je lekker eindelijk met je nooit gebruikte MES aan de gang. Vislijn snijden van koraal, autobanden, PC’s, TV’s, onduideljke kledingstukken en condooms -ongebruikt tuurlijk-tussen het koraal uit frutselen. Eindelijk wat te doen voor de duikende milieumens! Goed dat de carieblocals nog lang hun troep vanaf de pier in deze reclamefolderzee flikkeren.

Overigens: 60 duikers die allemaal met zelfvergaarde vuilnis boven willen komen leidt wel tot competitie. Voorbeeldje: Buddy Toos zwemt trouw met ons vuilnisnet in de buurt. Ergens. Buddy Rolf heel enthousiast met het mes in de weer. Erg enthousiast. Ziet niet meer dat er een concurrerende milieuduiker met zijn schamel gevulde vuilnisnetje vlak boven hem zwemt en daar alle door buddy Rolf aangereikte losgesneden troep dankbaar in propt. Beperkte zichthoek door duikbril. Ook onder water kan je dus boos worden…. Vulluspikkers, ook hier. Zou soms graag Freddie zijn. Heb je alleen een meeuw op je kop als je wat vangt.

Kralendijk, juli 2017

 

We didit!

Hans, gehaaide bijzondere bijstandsgladiator in ruste checkte ons materiaal terdege. Kan het niet meer aan liggen. Toch beetje gespannen vaar ik met het afgeladen rubberbootje naar het steigertje waar Toos wacht. Wat een hoop troep eigenlijk: flessen, nieuwe supervest van Toos, mijn stokoude Cousteavest, flippers, brilletjes, oersurfpak ooit van Peter, het gisteren aangeschafte nieuwe lood. Weegt gevoelsmatig in mijn huidige stemming minstens een ton. Eerste keer samen zonder trainer. Spannend, voelt verantwoordelijk, alles moet nu goed gaan, nu echt samen alleen flieberen.

Bij het opbouwen van de set monteer ik voortvarend mijn fles ondersteboven in het vest. Correctie door Toos en belangstellende innocent bystander; ook weer voor elkaar. Nadat de hele berg spullen (ga je echt geen wandeling mee maken) op ons zit checken we elkaar. Prima… nou wordt het dus menes: steigertrapje af, water in. Blijven ademen. Bonaire schijnt een toplocatie te zijn, nu geen oog voor, eerst maar eens kijken of we dit met zijn tweeën durven en kunnen. Druk genoeg  mee.

Het stroomt steviger dan ik dacht. Beter eerst maar even een stukje boven water van de havenmond weg zwemmen. Daarna omlaag: Ik geef het teken. Toos kijkt beetje ongerust maar doet mee. Zonder spanning geen nieuwe ervaring. Daar gaan we!

Ik blijk als een baksteen naar onderen te borrelen, nooit geweten dat je zo snel kon zakken. Beetje teveel lood aan de gordel gezet. Plofje lucht in mijn Cousteauvest corrigeert gelukkig. Merk wel dat de vestuitlaat borrelt (echt vest voor mij…). Mooi, kan Toos mij terugvinden door belletjes te volgen!

Toos zakt lastig, beetje te weinig gewicht aan haar gordel gezet. Nog zo goed met de innocent belangstellende op de steiger afgewogen meenden we. Nou ja ze zakt op me af, goed. Krijg haar altijd weer boven door de noodklep open te trekken. Maakt ze met haar supervest zeker sprongetje boven water mee. Onder, we hebben het nu over 6 meter, blijkt mijn lief ineens bijzonder grote ogen te hebben. Normaal al prachtig groot, maar nu door spannende verbazing -dat het echt samen lukt ?- nog groter. Bovendien lijkt de duikbril er ook nog eens een factor 4 overheen te gooien. Nooit zulke grote ogen gezien. Ik maak een mentale notitie het drijfvermogen van schotelogen de volgende keer met extra lood aan haar gordel te corrigeren.

Mooi, mijn Bijenkorf cadeauduikhorloge blijkt het ook bij 10 meter waterdruk nog prima te doen, dat geeft moed! We krijgen er steeds meer handigheid en zin in. Grotere vissen kijken ons enigszins belerend aan, helaas sommigen met wegdraaiende ogen, geven ons blijkbaar op…..Kleine visje (denk aan centimetertje of 6) blijken ons uiterst moedig te verjagen, totaal niet bang voor ons. Hoop dat dat ook voor ons zo blijft.

Handig, daar verschijnt Alex de duiktrainer zijn onderwatertuintje, koraal groeit hier ook op betonijzer, kan je mooie herkenningstekens van maken. We gaan lekker. Nou goed oppassen dat we niet dieper dan 10 meter gaan, wel genoeg voor zo’n eerste keer, kunnen we altijd direct naar boven. Ook de route eist aandacht, graag op de goede plek naar boven als de lucht op is. Ben ik dus eigenlijk vierhonderd procent mee bezig. Prachtige natuur: ……2e prioriteit……

Gelukkig maakt Toos de opnames. Als ik uiteindelijk probeer de camera over te nemen blijkt dat ons eerste ’onderwaterverschilvaninzicht’ op te leveren. Leesbril onderwater lastig, maar hoop net de vis in het midden van het zoekertje te hebben als ze de camera weer van me afpakt….. Nou ja, als je samen dit kunt doen ben je denk ik wel toch heel gelukkig.

Kralendijk juni 2017

 

Geheimzinnig wierfilterbeest

image9Vanmorgen was het weer zover. Wierfiltercheck. Belangrijk, moet schoon zijn, zorgt ervoor dat we elektriciteit en koeling houden door het zeekoelwater voor koelkast en aggregaat te filteren.

Geen sinecure, degelijke voorbereiding en een uiterst doordachte aanpak voor deze tweedaagse bezigheid is hier essentieel. We moeten met het afwasbakje, een oud lola borsteltje, een verzameling pollepels met verschillende maten, zaklampje, een vork en een speciaal dessertlepeltje met lange steel de motorkamer in afdalen. image8Daar aangeland: kranen dicht (vriezer, koelkast, aggregaat en hoofdkraan), wierfilterdeksel eraf en kijken. Vaak (heel vaak voordat ik dit tweedaaglijks deed) komt daarna de schrik wegens de onverwacht grote hoeveelheid  opgezogen duistere, stinkende modder enge grasjes en bijzondere plasticjes.

Soms opluchting omdat we helder water zien met enkele ‘dingen’ die hopelijk niet gaan bewegen als ik met mijn vingers het filter in moet. Enfin; het moet er allemaal uit, vandaar mijn verzameling bestek, schropsponjes en lola. Aan het werk, grote pollepel, kleine pollepel, dessertlepeltje, vork om helemaal tot onder aan de kraanbol te kunnen komen.

image7image4Daaronderin zitten vaak vast een soort van donkergekleurde lapjes, glibberige klontertjes en halve zeestermosselbeestjes met wriemelpoliepjes. Pak ik dus liever met de vork, kan toch terugbijten zo voelt het aan…. Als alles eruit is komt de borstel met het schuursponsje. Schoon. Hoop ik.

image3Nu ligt alles in het nu volle afwasteiltje en moet dat zonder morsen de motorkamer uit naar boven, door de stuurhut, over de kuip- en dekrand overboord. Iedereen die dit simpel lijkt nodig ik graag uit het eens te proberen op een voor anker liggende Matsya met de golfslag dwarsinkomend…. In ieder geval ik lag als eens achterover op de motorkamervloer met de omgekeerde bak over mij heen. Met alle wriemelbeestjes, half en heel. Bootje, heel fijn!

Na dit proces gaat het filterdeksel er weer op en zetten we alle kranen weer open, check of er water komt. Goed zo of….. het water is hier heel helder. We checken doordat het wierfilterdeksel doorzichtig is, dus, als je met open kraan door het deksel naar beneden kijkt, dan zie je als het goed is een lichtgekleurde vlek. We kijken dan door de open filterkraan in het water onder de boot. Lichte vlek is dus goed.

Eergisteren dus niet. Donker.

image2Niks, nada, noppes, geen lichte vlek. Filter zojuist tot onderaan brandschoon gemaakt. Er moet iets onder de kraaningang van het filter, diep onder de romp, buiten, achter het roostertje van de wierfilteringang zitten. Gare rapen!

FullSizeRenderDaar kom je alleen met een duikbrilletje bij. Gelukkig is het water 28+ graden, dat is geen probleem, maar Matsya’s buik is onder water wel heel groot en donker. En als je dan na veel ademgehap onder die buik zit moet je tussen allerlei rare exotische groeiseltjes aan de romp eerst het ingaande roostertje vinden.

FullSizeRenderDaar moet je dan met je vingertjes in zonder dat je weet wat daar ingekropen is om daar eens lekker te gaan wonen. Kan dus best terugvechten… van dat misschien terugvechtende ding moeten je vingertjes gehakt maken en dat moet daarna hoe dan ook door het roostertje gepeuterd. Zit echt niks anders op.

image1Nou je begrijpt, als ik de restanten van dat onderwatergevecht uiteindelijk in stukjes trots aan Toos laat zien dat ik een verdiend koud biertje van haar krijg. (Het was trouwens een soort van zeester/mossel met beweegpoliepjes die zijn voedsel kreeg uit het nonstop zachtjes langsstromende water van de koelkastpomp. Ideaal voor dergelijk gespuis.) Bootje in de tropen, heel fijn!

Uitbarsting afgewend

De vulkaan is nog rustig. Hij slaapt. We zien de top niet, daar hangt bijna altijd een dikke wolk omheen. Voor mij surrealistisch om hier Matsya in deze baai vlak voor het zwarte strand te zien. Aszwart strand. Ook in het stadje zie je nog zwartgeblakerde ruïnes. Dat maakt het nog makkelijker om in te beelden wat hier iets meer dan 100 jaar geleden gebeurde. Het uitzicht klopt met de oude foto in mijn hoofd.

Als jongetje las ik veel en ik kan me nog goed herinneren dat het verhaal over het exploderen van Mount Pelée en het verdwijnen van St Pierre toen grote indruk op me maakte. Ik herlas dat verhaal vaak . Nu liggen we hier voor anker, op grijpafstand van het herbouwde stadje, bijna pal boven de schepen die hier in de baai op 8 mei 1902 door de gloedwolk die van de berg rolde binnen een paar minuten vernietigd werden. Meer dan 30.000 mensen stierven. Niet gevlucht; de burgemeester zei dat het wel goed kwam. Slechts 1 gevangen boef en bezoeker overleefden tussen hun dikke muren. Je kan hier goed wrakduiken.

Toch voelt het hier na ruim een maand Grenadines prettig, rustig en erg ok. We zwierven van Union via bijna alle kleine en grotere eilandjes naar deze plek op Martinique. Die tocht leerde me dat ik toch meer Hollands/Europees ben dan ik dacht.

Wat bevalt deze Hollander: Overweldigende natuur, topzeilersweertje, kristalhelder water waardoor je anker&ketting schoon naar boven ziet komen. Ik leerde de marktjes en zinloosverzonnen bureaucratie in alle rust vanuit volkskundig perspectief te beleven en te doorleven zonder te gaan ‘heuen’. Goedlachse behulpzaamvriendelijke Carieben die moeizaam met een paar planken een strandbar bouwen en daar een godsvermogen voor een gezichtsbeperkende slechte rumpunch vragen snap ik nu.

Helaas….. Je (ik) wordt het ook een beetje moe. Het is veel drukker dan verwacht, oude stadjes krijgen hier snel een betonnen uiterlijk met veel tralies voor het terras en nogal wat locals maken een rotzooi van hun straatje. Niet leuk voor hen en mogen ze  natuurlijk doen: De blanke resorts pikken grote stukken strand in waardoor je als lokale dorpsbewoner moeizaam via de keien naar je visbootje moet. Zou ik ook oneerlijk vinden en drukt toch op den duur je goedlachsheid richting toerist. Begrijpelijk.

Maar … deze begrijpende Rolf krijgt onherroepelijk steeds meer moeite met het wandelende portemonnee gevoel wat heel veel Caraïben hem ook geven. Kleine en grote goedgeklede kinderen vragen bij het 1e oogcontact direct geld en vanaf het eerste daglicht tot in de donkere avond duikt er een jofele arme -maar wel van 80Pk outboard voorziene- rastaboy op. Die vindt heel persistent dat jij van hem iets moet kopen, zijn wrakke mooring moet nemen, hem bier moet geven of beide. Aanvankelijk ga je daar beleefd mee om. Aanvankelijk. Een jofel iemand zaagde de dingykabel in een heel leuk Caraïbisch authentiek baaitje half door…..

Dus is het aanlopen van Martinique nu soort aangename schok. Je vaart Frankrijk binnen, volkenkundig minder interessant maar wel stokbrood, betaalbare wijn, paté, kaas en overal een Rue Victor Hugo! Weg gewichtige uniformen met lange formulieren die je doorsturen naar het volgende bureau. Een do it yourself clearance op de PC in de snackbar. Zo doe je dat dus. Strandsalade voor een vrijwel niet bedorven historisch stadje waar we het idee hebben dat de dingykabel de avond overleefd en we ook weer aan boord komen zonder te moeten zwemmen. We nemen een flesje zwart Peléezand mee. Thuis in Frankrijk!

Martinique, St Pierre, 22 mei 2017

 

Laagseizoen Mustique

 

Op het strand is een piratenseksfeestje aan de gang, niet geheel duidelijk wie, met wie, waarvoor, maar het zijn absoluut mooie meiden, geheel bloot en fysiek duidelijk gericht op als piraten verklede mannen, volgens Toos sommige heel geschikt, andere met welvaartbuikje die er zeker niet thuis horen. Gisteravond kwam de hele mikmak aan op drie cats, minstens 30 man en vrouw en met camera’s dus.

Dat kunnen we zeggen omdat we zojuist gesnorkeld hebben en in de dingy met twee biertjes op weg naar het standje moterden waar dat feestje plaatsvind. Voor ons verassend, we dachten dat het strandje leeg zou zijn -zoals alle paradijselijke strandjes op dit eiland- maar bij nader inzien een uiterst uitgelezen moment voor een nieuwe dingydrift zo dichtbij mogelijk dat palmenstrandje. Seks on the beach. Past hier volledig. Inleefbaar, niet buiten de orde, hoort er bij, zo gaat dat hier, tsja waarom niet? Mustique in laagseizoen.

Laagseizoen, Basil verbouwt zijn strandbar, geen beroemdheden vandaag. Maarrrr…. als je ons bent ideaal om langs de bordjes private property het eiland over te trespassen zonder dat security je direct naar de paar honderd meter openbare ruimte terugverwijst. Mustique, privé eiland voor de very very famous & rich. Denk Jagger, Bowie (nu Iman), Tommy Hilfiger, Beyonce, Jennifer Lopez, Raquel Welch (voor de ouderen), andere filmbons, oud geld, reclametycoons en de zus van de Britse koningin. Totaal ongeveer 100 prachtige huizen op een werkelijk niet te filmen mooie locatie. Geloof me, je geloofd je ogen niet. Bestaat dus echt. Dit is Goldfinger voorbij. Grote verschillen ook; Engels landhuis (zus) naast oosters paleis (sjeik), naast Javaanse tempel (imagokunstenaar) naast Bauhaus (industrieel), naast wedgewood met bloemetjesgordijn (etiquettekoningin). Gelukkig; Micks huis & tuin aangenaam rommelig, voorzien van oude Landrover en verassend toegankelijk. Toos blijkt enthousiast over de mooie keuken goed zichtbaar door de open deuren. Ze lopen er zo binnen, Toos & VenGerMerr.

Toos en VenGerMerr? Komen die langs bordjes “private no trespassing’?

Yep, ons leeftijdsverschil en uitstraling en benen Toos in combi met VGM, mijn US alias, heb ik zelfs nog officiële badge van. Toos ‘natural’. VGM: slap hoedje op, donkere zonnebril, vooral nooit afzetten en beetje verstrooid aangeschoten blik als dat onvermijdelijk is, easy for me. Werkt hier top!

Security knikt vriendelijk. Alsof we er al jaren rondlopen. “Looking for the equistrian center? This way sir, have a nice walk”. Hah! Morgen rijdt Toos met Miquel’s paard in zee! Kost een klein fortuin maar dan kan VenGerMerr weer lekker funwandelen over dit rare paradijs. Moet namelijk op het strand zijn. Komt om 10.20 paardensessie in bikini voorbij. In de gaten houden. Geen gedroste bemanning.

Mustique, april 2017

 

 

« Older posts Newer posts »

© 2023 Matsya

Theme by Anders NorénUp ↑

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com