Toos Stegers – Matsya

Author: Toos Stegers (page 1 of 3)

Terugblik vanuit de kuip

6 September 2018 / Toos Stegers / 0 Comments

Kan je al een beetje wennen? Wat was het spannendste wat je hebt meegemaakt? Hoe lang achter elkaar hebben jullie gevaren? De vragen vliegen over en weer. Heerlijk om weer in Nederland te zijn en familie en vrienden te kunnen knuffelen! Het leven is hier doorgegaan en wat is er veel om bij te praten. Nu de cirkel rond is komt er automatisch een moment van reflectie: Heeft de reis ons gebracht wat we ervan verwacht hadden? Ja! En nog veeeeel meer dan dat. Ik zou het direct weer doen.

Wat was het hoogtepunt? Het binnenvaren van Suriname. Wat een gaaf land. Wat een ontlading dat we echt de oceaan overgestoken hadden!

Wat was het dieptepunt? Het overlijden van m’n vader. Zondag precies twee jaar geleden. Wat mis ik hem en zo raar dat hij er nu niet is. Wat een grote lege plek bij het vieren dat we terug zijn.

Hoe is het om met Rolf zo lang op een boot te zitten? Nou, ik neem mezelf écht overal mee naar toe. Met alle leuke kanten, alle valkuilen. Dat doet Rolf, zo blijkt, ook. Daarom hebben we net als anders de meest onvoorstelbare geluksmomenten en gehad en ook ruzie en momenten waarop het niet lekker liep. Overall weet ik heel zeker dat ik het met niemand anders willen doen. We zijn een topteam en weten wat we aan elkaar hebben. Rolf is de beste schipper die ik ken. ‘Van der Meer met het weer’ kan onvoorstelbaar hard werken aan Matsya en hele goede afwegingen maken voor de boot en onszelf: hij heeft ons veilig thuis gekregen. Schat: Ik ben super trots op je. We hebben de reis van ons leven gemaakt. De allergrootst mogelijke dank je!!!

Terugblikkend in de kuip besef ik me dat ik veel mensen dankbaar ben en het voelt goed om dat hier te zeggen:

Onze opstappers: dank dat jullie het aandurfden om met ons het avontuur aan te gaan! Alle wachtjes en feestjes op de oceaan zijn om nooit te vergeten!

Alle zeilers en nieuwe vrienden die we onderweg gemaakt hebben: wat een avonturen hebben we gedeeld! Lieve bemanningen, dank voor alle bbq’s, wandelingen, duiken, vis-events, dinghy-drifts, sparring over klussen, weer en delen van ervaringen. Jullie hebben onze reis in alle opzichten verrijkt!

We hebben ons heel gelukkig gevoeld door onze vrienden overseas: Curaçao werd door hun warmte een thuis en we koesteren alle mooie herinneringen. We mogen ons zelfs gelukkig prijzen met nieuw gemaakte vrienden op Bonaire en de Azoren!

Tijdens onze hele reis mochten we een beroep doen op praktische raad en daad voor het weer, de website, de boot en de studio. Ontzettend bedankt voor het ontzorgen op afstand: dat was bij tijd en wijlen een grote opluchting!

Alle collega’s bij Akerendam: dank voor het reilend (en zeilend) houden van de tent: jullie maakten het voor ons mogelijk om dit te doen.

Lieve familie en vrienden: jullie zijn voor ons ronduit geweldig geweest. Dank voor het meeleven en ons bemoedigen, het lezen van blogs, bekijken van vlogs, lieve berichten op Facebook, apps, mails en gesprekken. Dankzij jullie is het een feest om weer terug te zijn! Ik heb er zin in!

Azoren – Ierland

20 June 2018 / Toos Stegers / 0 Comments

We horen van de Nederlander die ons losgooit dat het de tweede keer in 16 jaar is dat Monte Brasil niet te zien is door de mist.. We maken een paar spectaculaire foto’s en daarna lost de mist inderdaad als sneeuw voor de zon op. Wel net zo leuk om te kunnen kijken naar voorbijglijdend Terceira en te denken aan de herinneringen die we hier de afgelopen 10 dagen gemaakt hebben. We vinden het ‘t leukste eiland van de Azoren tot nu toe.

Nog in het zicht van Terceira worden we getrakteerd op grote walvissen die uit het water springen! Wat een fantastisch gezicht. Ik vind het ontroerend om getuige van te zijn. Kort daarna worden we opgevrolijkt door een grote familie dolfijnen. In de categorie vissen komt er nog één verrassing bij: we hengelen onze eerste tonijn naar binnen! Is een mooi staaltje teamwerk en de sashimi smaakt verrukkelijk. Terwijl de vissoep pruttelt zit nummer 2 aan de haak en eind van de dag staat de teller maar liefst op 3! We kunnen in Ierland een tonijnhandeltje beginnen.

Het weer biedt van alles wat: in het begin weinig wind wat de leefruimte verlengt naar het achterdek: oefeningen doen en in de zitzak lezen. Daar knip ik Rolf ook op verzoek want die heeft het te warm om te slapen. (Goed gelukt, alleen nog wat haren in m’n mond van die kam.. hoe doen kappers dat?).

Na de zon volgen dikke mistbanken. Twee jaar geleden dat we daarin voeren dus even wennen aan overdag varen op de radar. Ook wennen aan de waterkou: vast onderdeel van m’n slaaptenue op ‘t moment zijn slaapsokken, echt!

De maan en sterren zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wel hebben we veel mazzel met de korte nachten. Lekker hoor: én naar het noorden én in juni!

Intussen moeten we buiten oppassen dat de koffie niet uit ons kopje waait. We hebben windkracht 6/7. De golven bouwen zich op en komen vanuit verschillende kanten.

Soms breken ze vlakbij ons maar gelukkig (nog) niet in de kuip. In het begin is het een enorme herrie binnen. Ik vind het tenenkrommend: ik wil zó graag dat Rolf slaapt en Matsya krijgt het voor haar kiezen. Als alles z’n plaats gevonden heeft, de wind lekker in de zeilen komt en de golven onder ons doorrollen is het stukken aangenamer in alle opzichten. We hebben een achterlijke wind, en net als de oversteek naar Suriname hebben we de boom uitgezet en varen we melkmeisje. Klinkt simpel maar je bent er rustig een uur mee bezig om in elkaar te zetten op hobbelige zee. Ter voorstelling de beschrijving van onze gijp: … eerst fok inrollen, fokschoot uit de boom en terug via normale blokkenroute, andere fokschoot klaarmaken dus niet door voorste blok maar wel terug, dan grootzeil omzetten dus de giek helemaal de andere kant op: Rolf grootschoten een voor een en ik bulletalie op spannning houden, daarna bulletalie op de andere kant. Terug naar de fok: boom los, val van boom, val naar andere kant, neerhouders los, boom draaien, val erop, schoort erdoor, neerhouders naar andere kant en vast, Rolf zet boom vast en ik zorg voor neerhouders, boom omhoog, fok uitrollen… euhm, zijn we er zo? Geloof het.

Gelukkig is Matsya sterk en voelt het allemaal erg veilig. En wij, wij moeten gewoon blijven doen wat we doen: slapen, eten, opletten en lief zijn voor elkaar. Dan komen we er vanzelf.

Toos, Faraday, 20 juni

Dromen op de oceaan

3 May 2018 / Toos Stegers / 0 Comments

Trrrrrrrrrrrrrrrr: we hebben beet! Bij het eerste ochtendgloren heb ik de hengel uitgegooid in de veronderstelling dat vissen nog niet goed wakker zijn en happen in plaats van vragen stellen wanneer ze dit nepontbijtje langs zien komen. So far so good. De kans om te kijken wat ik waard ben als visser zorgt dat het jagersinstinct in me naar boven komt.

Jet ziet op slag een heel nieuwe kant van me en helpt bij het aangeven van het wapenarsenaal: sterke drank voor in de kieuwen, messen, plastic zakjes, een grote pan.

Drie jaar na het krijgen van deze hengel en vele fantasieën later is het éindelijk zo ver: zelf een mahi mahi binnenhalen, doodmaken, schoonmaken en fileren. Als dit alles lukt lach ik van oor tot oor. Officieel in staat om m’n eigen vis op de plank te krijgen!

Heel trots als Rolf en Tim voor hun wacht komen: van de ravage op het achterdek is niets meer te zien en de mahi mahi ligt in de koelkast. We genieten 1,5 dag van vissoep, sashimi en gebakken filets.

Het weer is rustig en vooruitzichten prima. Het is lichtweer zeilen geblazen:

Rolf en Jet zijn gedreven en handig om zo lang mogelijk te blijven zeilen waardoor we de motor tot nu toe nauwelijks gebruiken. Ik roep veel dat ik dit liever heb dan de fronten en depressies die je hier normaal gesproken kunt verwachten. Terecht wordt ik er dagelijks ook op gewezen dat we er nog niet zijn en ik dus niet te vroeg mag juichen.

Daarnaast geniet ik van de veranderende temperatuur: waar we eerst nog plakkerig van het zweet naar boven kwamen hebben we nu warme kleding aan. De dekbedden zijn al gepakt en er wordt zelfs met sokken aan geslapen…

De stemming aan boord is goed: gelegenheid om feestjes te vieren is er volop, de wil om feestjes te maken eveneens. Erg geslaagd was ‘t ‘we zijn halverwege feestje’, compleet met slingers, ballonnen, vlaggen en bananenijs. Ook de ‘tijdreislunch’ was bijzonder, waarbij met veel aandacht de klok een uur vooruit ging. Zoals te verwachten valt zijn de voorbereidingen in volle gang om een bevrijdingsfestival in de steigers te zetten.

10 dagen met z’n vieren op een boot verandert m’n omgevingsbeleving in een grappig opzicht: ik merk dat mijn dromen zich letterlijk meer beperken tot wat zich in, op of rond de boot afspeelt. Daarnaast vinden we met elkaar nieuwe spreekwoorden en eigen scheepstermen uit, zou dat bij een nog langere reis een eigen taal worden?

Interessant dus om te bedenken wat er gebeurt als we weer land zien: waar gaan we dan over dromen? En begrijpen de landmensen nog waar we het over hebben?

Eerste etappe, eerste klas cruisen

28 April 2018 / Toos Stegers / 0 Comments

Er komen heerlijke geuren uit de keuken en binnen mum van tijd wanen we ons aan een kerstlunch: eend, rode kool, aardappelen, kastanjes en uiencompote.

Het is smullen in de kuip bij 32 graden. Cruisen gaat goed! Tegen alle verwachtingen in zijn we (voorlopig) goed in staat om binnen te koken.

Het plaatje wordt afgemaakt door twee prachtige walvissen die meer dan een uur achter ons aanzwemmen. Voor ons allemaal de eerste keer dat we ze zien, we zitten op het puntje van het achterdek om zoveel mogelijk van ze op te vangen.

Verdere activiteiten op de cruise tot zover:

Doornemen van Jets maatwerk verveelboekje voor deze trip – oefenen met knopen, oplossen van raadsels en inlezen op de sterren;
Douchen op het achterdek;
Koekhappen op Koningsdag (valt niet mee op een bewegend schip) – Tim heeft gewonnen;
Op de vroege ochtend kletsen met voorbij varend schip ‘Dallas Express’ – over weerberichten, schuilplaatsen bij slecht weer en onze veiligheidsmaatregelen waarbij geconcludeerd wordt dat we het goed op orde hebben.

De grote vraag die nu speelt is of we deze levensstijl aan boord kunnen vasthouden. Dit is uiteraard volledig afhankelijk van het weer. Omdat we vroeg in het seizoen vertrekken verschillen meningen van zeilers over de beste koers naar de Azoren. We interpreteren voortdurend actuele informatie om de beste strategie te bepalen: Rolf en Jet bespreken de scenario’s met alle voors en tegens vanuit zeilperspectief. Tim en ik halen de gribs, Bracknells en discussies binnen via de satelliet telefoon en tekenen de hoge en lage drukgebieden in de kaart. Gelukkig is ons walstation in de Schermer weer in opperste staat van paraatheid om mee te denken op specfieke vraagstukken. Onze voorlopige aanpak is om een zo recht mogelijke lijn naar de Azoren te varen in plaats van het Azorenhoog bovenlangs op te zoeken.

We starten zo het wachtsysteem ‘Tim en Rolf’, ‘Jet en Toos’ weer op om hier nog een nachtje op door te prakkiseren. Nu checken of we onze 30 bananen gaan gebruiken voor ijs of pannenkoeken… genieten hier!

Onze vriend en websitebouwer Niek helpt ons met het posten van onze blogs tijdens de oversteek. Als we weer internet hebben zullen we foto’s aan de verhalen toevoegen.

Buurman Abramovitsj

30 March 2018 / Toos Stegers / 0 Comments

Het water is onvoorstelbaar mooi, de boten zijn onvoorstelbaar prachtig. We liggen in St Barths. We horen ‘tjop, tjop, tjop’: de helicopter die bij de buurman landt. Zelfs op Antigua hebben we dit nog niet gezien! Abramovitsj met zijn Eclipse 2 vernieuwt ter plekke mijn begrip van het concept rijkdom.

We dinghydriften rondom het enorme gevaarte. Ik verwacht dat een van de 60 personeelsleden zich snel naar buiten zal spoeden om ons op afstand te houden maar we worden getolereerd. We zijn ons zo aan het vergapen dat we de Palmira (een erg groot zeiljacht) geheel over het hoofd zien. Gelukkig zien zij ons wel en passeren ons lachend: de bemanning van de Palmira ziet er ontzettend de lol van in.

Omdat we vijf dagen naast Abramovitsj liggen merk ik dat het dagelijks wat met me doet om hem als buurman te hebben. Eclipse 2 is zo indrukwekkend en Abramovitsj zo rijk dat ik de behoefte krijg om te melden dat ik naast hem lig. We hebben hiervoor talloze boten gezien die misschien wel veel mooier, authentieker of beroemder waren; waarom meld ik dat dan niet en nu dan wel? Eclipse is het duurste jacht dat ooit gemaakt is, het lijkt net of er een beetje van zijn rijkdom op me afstraalt.

Er hangt een mysterieuze sfeer van mogelijkheden om hem heen. Echt waar: je vraagt je binnen no time af wat je met zoveel geld zou doen. De vraag ‘wat zou je doen met een miljoen’ verandert namelijk in ‘wat zou je doen met 13 miljard’. Dat gaat mijn voorstellingsvermogen iets te boven. Telkens als ik weer naar de Eclipse 2 kijk blijft het me bezighouden. Ik ontdek dat ik in de ochtend andere dingen met 13 miljard doen zou doen dan in de avond. Ik heb ook miljardairsideeën ontwikkeld over verjaardagen vieren, activiteiten als het regent en kleding aanschaffen (kortom: alles wat ik meemaak wordt tijdelijk door de miljardairsbril waargenomen).
Interessant dat ik mijn eigen wensen en dromen er probleemloos op projecteer en me doorlopend afvraag: ‘wat zit hij nou op z’n boot te doen?’ Is ie in z’n sportzaal bezig, in welk zwembad ligt ie of zit hij in een van de geheime ruimtes die er ongetwijfeld zijn? En wat zijn de jonge bemanningsleden met z’n zestigen aan het doen als hij er niet is?
Ook vraag ik me af wat voor ellende het geeft: Lasers flitsen terug naar fototoestellen van paparazzi’s. Kogelvrij glas beschermt hem tegen linke types. Raketafweergeschut (volgens Wikipedia) zal zich waarschijnlijk richten op dinghydriftende Nederlanders en nieuwsgierigen. Dit hebben we gelukkig (nog) niet in actie gezien. Op St Maarten staat z’n Boeing. Vandaar dus de helicopter: de Boeing kan niet kan landen op St Barths.

Wat me onderweg vaker opvalt is hoeveel bezit mensen hebben zonder het te gebruiken. We vangen slechts een glimp op van de extremiteiten. Ik besef me dat ieder er op z’n eigen manier mee om gaat. Toch zijn de verschillen schrijnend. Ik zou soms graag een paar mensen op een leegstaand superjacht willen laten werken of als anti kraak inzetten in een mooi landhuis. Dat zijn dus mijn gedachten uit de kuip kijkend naar de buurman.

Langzame schildpad, snelle haas

17 June 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

Eiland hoppen goed benut: Union Island, Mayreau, Canouan, Bequia, Tobago Cays, Mustique, St Vincent, St Lucia, Martinique, Dominica, Guadeloupe, Marie Galante, de Saintes… Alles met een dagtocht te doen!

Echter, ons orkaanseizoen willen we op de Nederlandse Antillen doorbrengen. Om daarheen te varen moeten we de Caraïbische zee dwars oversteken, wat minstens een paar dagen op zee betekent.

Geen punt! Dit is een van de laatste tochten met de wind in onze rug, we kijken uit naar deze comfortabele koers, verdiepen ons goed in het weer, overleggen met Erik (ons gewaardeerde walstation in de Schermer) en schatten in dat het ons tussen de 2 en 3 etmalen zal kosten.

Eenmaal de Saintes uit zetten we de zeilen en koersen naar Bonaire. We krijgen er totaal geen vaart in.. Wat is er nou met Matsya aan de hand..? Het toerjacht dat zich normaal tot snelle haas ontpopt lijkt wel een zeeschildpad zonder plannen om door te zwemmen… Het voelt alsof we het betonnen blok van de mooring nog met ons meeslepen!

We kijken elkaar aan en weten direct dat dit wel eens een heel lang tochtje kan worden. Matsya’s aangroei op de romp is door Rolf ademhappend weggepoetst maar de diepe stukken zijn niet gelukt. Doordat er harde pokken met haakjes op zitten blijft het wier waar we in grote velden doorheen varen makkelijk ‘plakken’. Daarnaast is er, al het verdiepen ten spijt, een stuk minder wind dan voorspeld. Als we dan de boom van de grote fok willen gebruiken loopt die vast.. Euhm.. gaat er ten aanzien van de snelheid nog iets bevallen?

We blijven ervan overtuigd dat er ladingen wier om de kiel, schroef en het roer zitten. Wat we kunnen doen om dit van ons af te schudden?! In de nachtwachtjes bedenkt Rolf steeds een nieuw plan: De eerste nacht zetten we alles op alles om een stukje àchteruit te zeilen. Dit voelt tegennatuurlijk maar we doen dit (in het donker) maar liefst 3 keer. De ervaring an sich is apart, maar het haalt niks uit. Je moet wel eens wat proberen.

Voor het tweede plan moet het licht zijn. Bij het eerste ochtendgloren voeren we de ‘bijlig-manoeuvre’ uit. We leggen Matsya hierdoor stil zodat Rolf de zee in kan om met z’n snorkel om te kijken wat er onder water allemaal aan de hand is. Opzich vrij link want door de hoge golven is Matsya bewegelijk en op zo’n kopstootje zit je niet te wachten..

Hij komt gelukkig snel weer aan boord met de woorden ‘we zijn vrij’. Top! Dus je hebt wat weggehaald? Nee, we waren al vrij. Okidoki: dat betekent dat we ons er gewoon bij neer moeten leggen. Dat is dus het derde plan: Goede geduldoefening. Overigens gaat dat een stuk beter nu we weten dat er niks in de schroef zit. We varen 3 tot 4 knopen, we tikken 5 aan op de absolute max. Houden voorlopig rekening met een planning van 5 dagen.

In de tweede nacht komt er een enorme lading wind met buien en bliksem over ons heen. Het is opletten geblazen want het is te donker om de buien aan te zien komen en we moeten optijd zeil minderen. Als later in de nacht de maan opkomt zien we gelukkig beter waar deze squalls zich bevinden. Voordeel van deze harde wind dat Matsya zich met haar ‘zelfslijpende antifouling’ schoon lijkt te varen. We zien de snelheid na twee dagen en twee nachten beetje bij beetje toenemen… Wat een lekker gevoel is dit! Het remmende gaat eraf!

Dag drie: ‘back on track’. Na overleg met Erik en met een blik op de info van de satelliet telefoon lijkt het haalbaar om in de ochtend van dag vier Kralendijk binnen te lopen. De teller tikt nu bij pieken 10 knopen aan. Woehoe..! Matsya is terug in haar snelle hazen stand!

Uitkijkend over de Caribische zee blik ik terug op de laatste 48 uur: Ik had nooit gedacht dat een paar van die rotpokken zoveel impact konden hebben op de snelheid. Wel mooi twee manoeuvres kunnen trainen. Geduldoefening was al omarmt en tegelijkertijd ben ik toch heel blij dat we er morgen zullen zijn!

Prachtig Suriname

4 April 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

Na een aantal weken in Suriname hebben we al aardig wat Surinamers gesproken. Waar gaat het dan over? Ze hebben het met veel liefde over hun prachtige land en zijn zich bewust van de rijkdom die ze hier hebben. Plant iets en het komt tot bloei, grondstoffen zoals bauxiet en goud genoeg, indrukwekkende stukken bos (tropisch regenwoud), ongelofelijk veel dieren en voldoende water. Daarbij blijft Suriname gespaard van orkanen, vulkaanuitbarstingen of aardbevingen waar andere landen in deze regio wel mee te kampen hebben.

Toch gaat het economisch slecht. Vorig jaar nog stond 1 euro gelijk aan 5,6 Surinaamse dollar, nu is dat 8,1 dollar: een inflatie van 30%. De prijzen voor eten, benzine en telefoons lopen steeds verder op maar de inkomens stijgen niet mee. Auto’s worden hier afgerekend in Amerikaanse dollars en de maandelijkse huur van huizen in euro’s. Dagelijks hoor je van mensen hoe moeilijk het is om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat is lastig om te zien want ook wij weten niet hoe dit op korte termijn kan veranderen.

En wat hebben we gedaan? In ieder geval ontzettend genoten van de natuur! Van stroomversnellingen tot watervallen, van strand tot moeras, van regenwoud tot bergen, van plantages tot Paramaribo. Heel wat uren vanuit een korjaal kunnen turen want vanwege de ondieptes in de rivieren zijn deze plekken zijn haast alleen maar te bezoeken op deze manier.

We hebben uiteenlopend mensen ontmoet: reisgenoten op onze trips, studenten die hier stage lopen, zeilers die hier vertoeven en natuurlijk veel locale Surinamers. Ik heb als psycholoog drie dagen bij stichting RUMAS gewerkt om hen te helpen bij selectiedagen. Heerlijk om met m’n vak bezig te kunnen zijn en op deze manier iets bij te kunnen dragen!

We zullen de tijd in Suriname afsluiten door een deel de Commewijne rivier op te varen. Daarna gaan we rechtsaf de oceaan op om naar de Caribbean te gaan. Zullen het hier zeker gaan missen: de relaxedheid, de mogelijkheid om in onze eigen taal gesprekken te voeren, de rivieren en het geweldige eten. Daarnaast zullen we Peter en Anne voorlopig missen want zoals dat met zeilers gaat hebben die de komende maanden een ander plan.

Aan Suriname: dank voor hoe jullie ons welkom hebben doen voelen en de ervaringen die we hier mochten opdoen!

Weer op de website!

30 March 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

In Suriname hebben we wat hik-ups gehad om op de website te kunnen. We hebben echter niet stilgezeten en hebben goed nieuws voor iedereen die onze vlogs wil bekijken.

Ze staan onder: Follow us – YouTube. Als je op het linkje klikt dan kun je ze openen.

De blote voeten route revisited (met windpit)

2 February 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

We zijn over de helft! Onze positie is nu 14*43’006N 39*42’258W. Het
passaatzeilen is overgegaan in stormzeilen maar met Matsya + aanpak van
Rolf en doorzettingsvermogen van ons allen = goed te doen.
We hebben dagelijks de luxe om inzichten van Erik naast onze eigen
weerinformatie te leggen: het ziet ernaar uit dat het vrijadg pas weer wat
rustiger gaat worden. Niemand snapt dat het op deze (blote voeten) route nu
meer dan 5 dagen tussen de 25 en 30 (soms meer) knopen waait.

Het was wel even omschakelen om zoveel meer te schommelen: zelden ben je je
er zo van bewust dat je maar twee handen hebt om alles vast te houden,
recht te houden, tegen te houden en ook nog te verplaatsen, te roeren, aan
te trekken, mee te nemen, schoon te maken, af te vegen… Wachtschema nu
ook op stormstand dus we wisselen elkaar elke 2 uur in plaats van 3 of 4
uur af. Vooral ‘s nachts is dit weer intensief om op te anticiperen.
We hebben dagelijks contact met de maatjes van de Bonnefooi, zij zijn vanaf
de Kaapverden onderweg naar Suriname en we houden elkaar op de hoogte van
het reilen en zeilen, de situatie aan boord, het weer ter plaatse. Heel
bijzonder om te beseffen dat zij zo dichtbij zijn en in vrijwel dezelfde
omstandigheden naar de overkant willen én gaan. Waar ik eerst verrast was
over hoe makkelijk het allemaal ging, nu ervaar ik dat we elke mijl
bevechten en het echt verdienen om straks ergens aan te komen. En het gaat
ook niet iedereen voor de wind: vanochtend sprak ik over de marifoon een
vrachtschip in een search and rescue operatie voor een Frans jacht dat
vlakbij in de problemen was, ‘Focus’. We hebben er verder niks meer van
gehoord, behalve dat Peter en Anne hun op 25 januari zijn tegengekomen maar
niet te pakken kregen via de marifoon. We leven met elkaar mee op zee.
We zijn op onze eigen vierkante meters bezig met vrij basic dagelijkse
acitiviteiten: voor het poedelen hebben we een ceremonie ontwikkeld met
zoute emmers en sop op het achterdek. Nu dus aangelijnd wat er helemaal
grappig uit ziet.

Jos heeft al twee keer vliegende vis voor ons gemaakt: die komen zo je dek
op gevlogen en past misschien wel wat beter bij ons dan het met een hengel
binnenhalen van zeevis, hoewel we ambitieus blijven natuurlijk.
Daarnaast is het de kunst om zoveel mogelijk piepjes en kraakjes uit de
boot te krijgen voor de mentale rust. Mooiste wat me ondersteboven gelukt
is: het openkrijgen van de bank waarin Rolf zijn oude houten autootjes
opgeruimd had. Die hebben al 3000 mijl elke slinger van bakboord naar
stuurboord heen en weer gereden. De opluchting als zo’n geluidje
gedetecteerd is en opgelost is onbegrijpelijk groot.

Een andere greep uit de activiteiten: bijhouden hoeveel uur we de klok
achteruit kunnen zetten (nu 3 uur eerder dan in Nederland), bewonderen van
dolfijnen die rond de boeg springen, onszelf verwennen met heerlijke
lunches en knipbeurten op het dek. We hebben natuurlijk alweer een hele
lijst met dingen die we van plan zijn als we wat minder hoeven te
apenkooien.

Passaatzeilen

26 January 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

Eindeloos over gesproken, veel over gedacht en nu is het dan zover: we varen echt op de oceaan. Terwijl ik dit schrijf, 22*53’404N, 24*38’464W.
Ruimte zover je kan kijken, onderweg zijn zonder bezig te zijn met aankomen, ritme in bewegen, wacht lopen en slapen: het bevalt me allemaal veel beter dan ik had verwacht. Toen Gran Canaria achter de horizon verdween moest Jos nog even wennen aan het geslinger maar intussen loopt ook hij met zeebenen over de boot.

We hebben de passaatwind (beetje aan de noordzijde wegens naar verwachting veel wind in het zuiden) opgepikt en varen met de wind in onze rug 😉 We zeilen als melkmeisje: aan de ene kant de fok uitgeboomd, aan de andere kant het grootzeil. Onze windmeter is eraf gewaaid/geslingerd en als je daaraan gewend bent mis je hem natuurlijk, vooral in het pikkedonker.

Gelukkig lost Rolf als onze schipper alles praktisch op: er hangen overal kleine vlaggetjes zodat we kunnen zien uit welke hoek de wind komt en hoe hard het allemaal wappert. Ziet er ook nog gezellig uit en leidt tot uitspraken als ‘Japan gaat nog goed’. Varen op natuur in plaats van apparatuur op een bepaalde manier ook wel passend bij deze oversteek. De avonden zijn lang en als het bewolkt is ook erg donker.

Spectaculairspannend kunnen ontmoetingen met andere schepen zijn. Allereerst omdat het er erg weinig zijn waardoor het feit dát er een schip vaart al een belevenis op zich is. Daarnaast gedragen sommige schepen zich eigenaardig. Varen zonder AIS, doen opeens hun navigatieverlichting en AIS uit en sturen plotsklaps onze kant op.

Gevolg is dat we intussen een hele taakverdeling hebben: ik verlies ze met mijn gelaserde arendsogen geen moment uit het oog, Jos pakt het overrijpe fruit en Rolf start indien nodig preventief de motor. Tot op heden alles met een sisser afgelopen maar dan ben je wel weer even wakker zeg maar.
We varen in één keer naar de overkant zonder stop op de Kaapverdische eilanden. Heeft deels te maken met het feit dat we zin hebben in Suriname en deels met het weer. Daarover gesproken: we zijn ontzettend blij met ons walstation in de Schermer. Erik geeft ons dagelijks zijn kijk op de weersomstandigheden, nauwkeurige inschattingen en antwoorden op specifieke vragen die we hebben: top!

Daarnaast is Niek zo lief om voor ons deze blog online te zetten zodat we tijdens deze oversteek onze ervaringen kunnen delen. We hebben het goed!

Matsya