Category: Geen categorie

Azoren – Ierland

We horen van de Nederlander die ons losgooit dat het de tweede keer in 16 jaar is dat Monte Brasil niet te zien is door de mist.. We maken een paar spectaculaire foto’s en daarna lost de mist inderdaad als sneeuw voor de zon op. Wel net zo leuk om te kunnen kijken naar voorbijglijdend Terceira en te denken aan de herinneringen die we hier de afgelopen 10 dagen gemaakt hebben. We vinden het ‘t leukste eiland van de Azoren tot nu toe.

Nog in het zicht van Terceira worden we getrakteerd op grote walvissen die uit het water springen! Wat een fantastisch gezicht. Ik vind het ontroerend om getuige van te zijn. Kort daarna worden we opgevrolijkt door een grote familie dolfijnen. In de categorie vissen komt er nog één verrassing bij: we hengelen onze eerste tonijn naar binnen! Is een mooi staaltje teamwerk en de sashimi smaakt verrukkelijk. Terwijl de vissoep pruttelt zit nummer 2 aan de haak en eind van de dag staat de teller maar liefst op 3! We kunnen in Ierland een tonijnhandeltje beginnen.

Het weer biedt van alles wat: in het begin weinig wind wat de leefruimte verlengt naar het achterdek: oefeningen doen en in de zitzak lezen. Daar knip ik Rolf ook op verzoek want die heeft het te warm om te slapen. (Goed gelukt, alleen nog wat haren in m’n mond van die kam.. hoe doen kappers dat?).

Na de zon volgen dikke mistbanken. Twee jaar geleden dat we daarin voeren dus even wennen aan overdag varen op de radar. Ook wennen aan de waterkou: vast onderdeel van m’n slaaptenue op ‘t moment zijn slaapsokken, echt!

De maan en sterren zijn in geen velden of wegen te bekennen. Wel hebben we veel mazzel met de korte nachten. Lekker hoor: én naar het noorden én in juni!

Intussen moeten we buiten oppassen dat de koffie niet uit ons kopje waait. We hebben windkracht 6/7. De golven bouwen zich op en komen vanuit verschillende kanten.

Soms breken ze vlakbij ons maar gelukkig (nog) niet in de kuip. In het begin is het een enorme herrie binnen. Ik vind het tenenkrommend: ik wil zó graag dat Rolf slaapt en Matsya krijgt het voor haar kiezen. Als alles z’n plaats gevonden heeft, de wind lekker in de zeilen komt en de golven onder ons doorrollen is het stukken aangenamer in alle opzichten. We hebben een achterlijke wind, en net als de oversteek naar Suriname hebben we de boom uitgezet en varen we melkmeisje. Klinkt simpel maar je bent er rustig een uur mee bezig om in elkaar te zetten op hobbelige zee. Ter voorstelling de beschrijving van onze gijp: … eerst fok inrollen, fokschoot uit de boom en terug via normale blokkenroute, andere fokschoot klaarmaken dus niet door voorste blok maar wel terug, dan grootzeil omzetten dus de giek helemaal de andere kant op: Rolf grootschoten een voor een en ik bulletalie op spannning houden, daarna bulletalie op de andere kant. Terug naar de fok: boom los, val van boom, val naar andere kant, neerhouders los, boom draaien, val erop, schoort erdoor, neerhouders naar andere kant en vast, Rolf zet boom vast en ik zorg voor neerhouders, boom omhoog, fok uitrollen… euhm, zijn we er zo? Geloof het.

Gelukkig is Matsya sterk en voelt het allemaal erg veilig. En wij, wij moeten gewoon blijven doen wat we doen: slapen, eten, opletten en lief zijn voor elkaar. Dan komen we er vanzelf.

Toos, Faraday, 20 juni

Dromen op de oceaan

Trrrrrrrrrrrrrrrr: we hebben beet! Bij het eerste ochtendgloren heb ik de hengel uitgegooid in de veronderstelling dat vissen nog niet goed wakker zijn en happen in plaats van vragen stellen wanneer ze dit nepontbijtje langs zien komen. So far so good. De kans om te kijken wat ik waard ben als visser zorgt dat het jagersinstinct in me naar boven komt.

Jet ziet op slag een heel nieuwe kant van me en helpt bij het aangeven van het wapenarsenaal: sterke drank voor in de kieuwen, messen, plastic zakjes, een grote pan.

Drie jaar na het krijgen van deze hengel en vele fantasieën later is het éindelijk zo ver: zelf een mahi mahi binnenhalen, doodmaken, schoonmaken en fileren. Als dit alles lukt lach ik van oor tot oor. Officieel in staat om m’n eigen vis op de plank te krijgen!

Heel trots als Rolf en Tim voor hun wacht komen: van de ravage op het achterdek is niets meer te zien en de mahi mahi ligt in de koelkast. We genieten 1,5 dag van vissoep, sashimi en gebakken filets.

Het weer is rustig en vooruitzichten prima.  Het is lichtweer zeilen geblazen:

Rolf en Jet zijn gedreven en handig om zo lang mogelijk te blijven zeilen waardoor we de motor tot nu toe nauwelijks gebruiken. Ik roep veel dat ik dit liever heb dan de fronten en depressies die je hier normaal gesproken kunt verwachten. Terecht wordt ik er dagelijks ook op gewezen dat we er nog niet zijn en ik dus niet te vroeg mag juichen.

Daarnaast geniet ik van de veranderende temperatuur: waar we eerst nog plakkerig van het zweet naar boven kwamen hebben we nu warme kleding aan. De dekbedden zijn al gepakt en er wordt zelfs met sokken aan geslapen…

De stemming aan boord is goed: gelegenheid om feestjes te vieren is er volop, de wil om feestjes te maken eveneens. Erg geslaagd was ‘t ‘we zijn halverwege feestje’, compleet met slingers, ballonnen, vlaggen en bananenijs. Ook de ‘tijdreislunch’ was bijzonder, waarbij met veel aandacht de klok een uur vooruit ging. Zoals te verwachten valt zijn de voorbereidingen in volle gang om een bevrijdingsfestival in de steigers te zetten.

10 dagen met z’n vieren op een boot verandert m’n omgevingsbeleving in een grappig opzicht: ik merk dat mijn dromen zich letterlijk meer beperken tot wat zich in, op of rond de boot afspeelt. Daarnaast vinden we met elkaar nieuwe spreekwoorden en eigen scheepstermen uit, zou dat bij een nog langere reis een eigen taal worden?

Interessant dus om te bedenken wat er gebeurt als we weer land zien: waar gaan we dan over dromen? En begrijpen de landmensen nog waar we het over hebben?

Eerste etappe, eerste klas cruisen

Er komen heerlijke geuren uit de keuken en binnen mum van tijd wanen we ons aan een kerstlunch: eend, rode kool, aardappelen, kastanjes en uiencompote.

Het is smullen in de kuip bij 32 graden. Cruisen gaat goed! Tegen alle verwachtingen in zijn we (voorlopig) goed in staat om binnen te koken.

Het plaatje wordt afgemaakt door twee prachtige walvissen die meer dan een uur achter ons aanzwemmen. Voor ons allemaal de eerste keer dat we ze zien, we zitten op het puntje van het achterdek om zoveel mogelijk van ze op te vangen.

Verdere activiteiten op de cruise tot zover:

  • Doornemen van Jets maatwerk verveelboekje voor deze trip – oefenen met knopen, oplossen van raadsels en inlezen op de sterren;
  • Douchen op het achterdek;
  • Koekhappen op Koningsdag (valt niet mee op een bewegend schip) – Tim heeft gewonnen;
  • Op de vroege ochtend kletsen met voorbij varend schip ‘Dallas Express’ – over weerberichten, schuilplaatsen bij slecht weer en onze veiligheidsmaatregelen waarbij geconcludeerd wordt dat we het goed op orde hebben.

De grote vraag die nu speelt is of we deze levensstijl aan boord kunnen vasthouden. Dit is uiteraard volledig afhankelijk van het weer. Omdat we vroeg in het seizoen vertrekken verschillen meningen van zeilers over de beste koers naar de Azoren. We interpreteren voortdurend actuele informatie om de beste strategie te bepalen: Rolf en Jet bespreken de scenario’s met alle voors en tegens vanuit zeilperspectief. Tim en ik halen de gribs, Bracknells en discussies binnen via de satelliet telefoon en tekenen de hoge en lage drukgebieden in de kaart. Gelukkig is ons walstation in de Schermer weer in opperste staat van paraatheid om mee te denken op specfieke vraagstukken. Onze voorlopige aanpak is om een zo recht mogelijke lijn naar de Azoren te varen in plaats van het Azorenhoog bovenlangs op te zoeken.

We starten zo het wachtsysteem ‘Tim en Rolf’, ‘Jet en Toos’ weer op om hier nog een nachtje op door te prakkiseren. Nu checken of we onze 30 bananen gaan gebruiken voor ijs of pannenkoeken… genieten hier!


Onze vriend en websitebouwer Niek helpt ons met het posten van onze blogs tijdens de oversteek. Als we weer internet hebben zullen we foto’s aan de verhalen toevoegen.

Lanzarotes Community

Lanzarote is een vulkanisch eiland, we wanen ons hier soms op de maan. Volkomen anders dan het afwisselende Madeira maar erg indrukwekkend. Het waait veel, regent weinig en toch krijgen ze het voor elkaar om hier iets te laten groeien.. Eiland is dus snel bekeken maar in de haven des te meer loos:

We waren de eerste dagen gedwongen om veel op de haven te zijn wegens (ja,ja) weer een reparatie. Dit keer vooral een uitdaging vanwege de plek: in de mast! Daar kan je zeg maar ‘niet echt lekker bij’. (Bij het plaatsen van de mast is blijkbaar de leiding niet goed aangedraaid).

Gelukkig vonden we in de haven een praktische en meedenkende man in Clive. Hij kwam met goede ideeën waardoor we met veel doorzettingsvermogen het onmogelijke voor elkaar kregen: een hydraulische leiding door een erg klein gaatje heentrekken. Daarnaast had hij goede contacten met een hydrauliekman die binnen no time het ringetje dat we nodig hadden op de leiding kon persen.

Restte ons om de hydraulische olie van het dek af te schrobben, binnen de boot goed schoon te maken en vooral onszelf want we hadden het letterlijk voor elkaar gekregen om een hydraulische oliedouche te nemen 😉

Dat gedaan hebbende kwamen de andere contacten goed op gang:

  • we hebben visles gehad van de professionele vissers die naast ons lagen vanaf hun imposante boot genaamd ‘Oh, my God’
  • de zeilmaker die naast ons aan het werk was heeft ons in contact gebracht met Elisio die onze naaimachine gemaakt heeft
  • met de buren van boot ‘Rebel’ hebben we een uitwisseling gedaan van goede sites, boeken en Facebook groepen
  • met de buren van ‘Bonnefooi’ hebben we praktische zeiloplossingen doorgesproken en series uitgewisseld
  • zelfs onze Carl, Oostenrijker om de hoek, kon ik helpen met een aantal ideeën om berichten via de satelliet telefoon binnen te krijgen!

Kortom: We hebben geen van de aangekondigde en beruchte vertragingen ondervonden waar men op de Canarische eilanden over rept. Hulde aan de Marina en de Lanzarote Community!

maan-2   maan-1   maan-3   maan-5   oh-my-god

leiding

Trots of competitie?

Madeira, prachtig eiland, we denken leuker dan de Canarische eilanden waar deze weken 300 boten van de ARC 2016 zich verzamelen.

Waarom noem ik de ARC? Een steeds grotere handige organisatie waarmee je ‘met zijn allen’ de grote oversteek lijkt te maken. Uitgangspunt: goed en handig; kost een paar duizend euro; ze checken boot en uitrusting; je krijgt prima route- en weerinfo; plek in de havens en als je aankomt een pakket koud bier met hapjes zo ik vernam. Daarna feest met zijn allen. Wat is nou mijn probleem daarmee? Jullie moeten perse zelf alles met zijn tweeën voor elkaar krijgen? Laat die ARC gasten toch.

Hmm…

Als zelfwerkzame aanrommelaars is het voor ons natuurlijk wel en stuk lastiger die havenplek te krijgen, ARC legt de boel vol. Tegelijkertijd: als we ingrijpende technische brokken hebben die we niet zelf kunnen oplossen regelen we ook hulp (léve Siep en Jaap). Lossen we ook niet 100% zelf op. Maar is dat nou mijn probleem? Bij nader inzien ook niet echt.

Maar: waarom hijs ik direct onze prachtige ‘Portal to a great yourney’ wimpel (maar 1tje van) als er een splinternieuwe 80 voets Oyster met de ARC wimpel binnenkomt? Competitief?

Het is als het verschil tussen een georganiseerde busreis en een tocht op de motor met tentje en koekenpan. Niets mis met de busreis (alle potentiele problemen lijken afgekocht) maar niks voor mij. Het avontuur gaat eraf. Over een jaar of 20 zeilt iedereen georganiseerd naar Bouvetoya! Dat idee  is voor mij om depressief van te worden. Avontuur is in de tijd gebonden. De helpende organisatie, daar zit mijn probleem. Daarom nu zélf die oceaan over op dit voor mij technisch te complex jacht. Trots op zelf doen.

Daarom Timmy: Vanuit comfortabel Bilthoven zonder compromis minimalistisch kunstenaarsbestaan. Weken op een paard door Mongolië, net terug van Spitsbergen, zeilend. Zelf voor elkaar gekregen. Verschrikkelijk trots op je.

1      2

3      4

5      6

portaalvlag-baiona      portaalvlag-madeira

Oversteek met vele gezichten

Optimistisch vertrekken we uit Engeland. Matsya volgetankt met diesel en water: we zijn er klaar voor om Frankrijk ‘links te laten liggen’ en naar Spanje te gaan! Het is voor deze reis onze eerste lange oversteek met meerdere nachten dus best spannend hoe het zal gaan.

Bij vertrek hebben we een redelijk windje uit het oosten dus we worden spoedig het kanaal uitgeblazen. Eenmaal op het open water van de Noord Atlantische Oceaan kijken we elkaar eens aan: ‘Had jij gedacht dat er zo’n zeegang zou staan?’ Beiden wat overvallen door de hoogte maar vooral de richtingen waaruit het water komt. Het lijkt erop dat we in een soort waskuip terecht zijn gekomen en we hebben windkracht 6 dus dat gaat voorlopig niet minderen. De Fransen geven aan dat de zee ‘tres agité’ is: aha.. Gelukkig worden we niet ziek en kunnen we om de beurt slapen.

Vooraf hadden we een aantal weerfrontjes op de weerkaarten gezien en het is bijzonder om er nu doorheen te varen. Als de wind iets afneemt neemt de stemming weer toe. Hoogtepunt in de vrolijkheid zijn de dolfijnen: Ze zwemmen een heel stuk mee en wij knappen er erg van op. Als zij het hier zo leuk hebben waarom zou ik het dan niet leuk hebben denk ik bij mezelf. De oceaan is opeens een stuk vriendelijker.

De tweede nacht valt de wind helemaal weg, maar de golven niet. Dus dat is motor aan en hobbelen over de golven. Intussen hebben we weer eens ondervonden wat een sterke boot Matsya is en dat ze met een brekertje of vreemd dalletje wel raad weet dus we slapen al een stuk comfortabeler. Bijzonder aan de oceaan golven is dat ze heel langzaam naderen en echt hoog lijken maar de hele boot rustig optillen en dan onder je doorrollen. Dat de boot telkens gewoon omhoog gaat moet je ervaren, wordt je ook een stuk rustiger van 😉

Tussentijds merken we dat de grote golven vanaf de oceaan kant komen en de kleine golven vanaf Frankrijk. Hierdoor wordt het water warrelig: je moet je maar overgeven aan de bewegingen, ook zijn die soms onlogisch.

Het laatste stuk is de oceaan helemaal tot rust gekomen. Het blijft motoren met windkracht 1 tot 2. Uiteindelijk wel weer met de zeilen erbij. Gekozen om naar Ría Cedeira te gaan omdat we dat met daglicht kunnen aanlopen.

Mijn opa zei vroeger voordat Sinterklaas in Nederland kwam: ‘Nu is het heel spannend want voor hem want hij zit in de golf van Biskaje’. Toen dachten wij al  ‘als dat maar goed komt dan’. Nu eens kunnen ervaren wat Sinterklaas hier elk jaar meemaakt en alleen al op dit stuk had Biskaje vele gezichten!

 

© 2024 Matsya

Theme by Anders NorénUp ↑

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com