Category: Geleerd…

Bougie explosive

Pas Possible! Oui! Non! Jamais! Bien sure……. Het is nog net geen slaan als het korte brede Franse mannetje met zijn vethanden tussen de motoronderdelen, half afgemaakte, gesloopte, carburateurs, cilinderkoppen en buitenboordmotorstaartstukken vandaan komt en op me afstapt. Voor menes!

Al maandenlang lopen we allerlei bootshops, garages, onderdelenbergplaatsen, sloperijtjes en winkeltjes af. Op zoek. Onze Paramaribose Enduro stelt ons nooit teleur maar de onderste cilinder had al wel tweemaal een nieuwe bougie nodig. Die vervang je dus. Simpel. Na enig zeurwerk verkocht de verkoopster met brede Surinaamse lach me twee reserves, die draaide ze uit het overgebleven model in de etalage! Meer in heel Suriname niet leverbaar! à hamsterbehoefte.

Ons motortje is populair in de Carieb. We zien het achter andere bootjes veel, heeeeel veeel voorbij komen. Allemaal perfect draaiend. Allemaal met perfecte bougies dus. Alleen die van ons geeft na een tijdje de geest. Onze onderste bougie dus.

Daarom stopte ik een gebruikte in de wandelrugzak. Gemakkelijk, hoef je geen ingewikkelde codes te onthouden, kan je gewoon aan de deskundigen laten zien en vragen om een nieuwe! Dus ook aan korte brede Franse monteurs in hun priegelwerkplaatje tussen hun motoronderdelen en olieblikken.

Deze is heel beslist: kan niet bestaat niet, is van andere motor. Suriname is toch ergens in zuid Amerika naast Venezuela….. zijn blik en toon maken me duidelijk dat deze sukkel er stevig tussen genomen is. Hij heeft trouwens zelf net zo’n motortje en wisselde in 10 jaar 1x de bougies……Zucht.  Ik leg nogmaals, nu iets harder uit dat het een splinternieuw motortje betreft, wat ik persoonlijk aan boord heb gedragen, waarvan ik persoonlijk bougies wisselde en dat ik dus PERSOONLIJK DEZE BOUGIE en vervangen. Kan niet, bestaat niet…… zegt ie.

Nu is het genoeg! Ik loop rustig maar wel iets versneld naar de steiger met onze dingy en motortje, spring er doodkalm maar beheerst in en raas zware hekgolven trekkend door haven en ankergebied heel rustig plankgas naar de werkplaats, gooi de boel vast, trek hem onder zijn werkbank vandaan en duw hem richting dingy. … Tada! Toos trekt mijn oude T-shirt van het kapje, zie je wel, zelfde motortje, daar heb je niet van terug he, monteur van niks, geef maar toe dat ik de goede bougie heb….had….. Klepje eraf…bougies zichtbaar,andere bougies, heel duidelijk… Geen ontkennen aan.

Triomfantelijke blik… ahhh mesjeu, wie is hier nou de professional???  Jouw oude bougie kan nooit uit dit motortje komen, past niet, andere boring en draad……  Jouw rotbougie is een buitenmodelletje, voor een motortje wat bijna niet voorkomt, zeker hier niet. Tsja helaas te zien, valt met geen mogelijkheid te ontkennen. Past nooit. Hoe kan dat nou?

Flash back: toen ik Matsya meer dan 10 jaar gelden kocht vond ik in het handige reservelaatjessysteem achterin een toen nieuwe bougie. Altijd bewaard, je weet nooit. Die bougie stopte ik dus onnadenkend in de rugzak en met dat buitenmodelletje hebben we dus nu bijna een jaar stad en land afgelopen om te horen dat die bougie zelfs niet besteld kon worden….

Enigszins besmuikt vraag ik in mijn nu allerbestenetste Frans of hij mij alsjeblieft de goede kan leveren. Naturellement, Pas de probleme! Kan iedereen hier, ik ook! Schouderklappend lopen we naar zijn nu prachtige werkplaats waar er twee uit een doosje komen. On top of that legt ie me ook nog eens uit dat onze bougie steeds stuk gaat omdat we te snel van het gas afgaan waardoor de oplopende hekgolf de onderste bougie natmaakt. Als ik hem zeg dat ik dat aan mijn vrouw duidelijk ga maken lacht ie en maakt er een zjujagebaar bij. Mannenbroeders vinden altijd common ground.

Le Marin, Martinique, januari 2018

Dinghy

In de nabije verte blèren twee machtige US 8-cilinders aan. We liggen langs de provinciale vaargeul waar de locals bij licht en donker liefst met minstens 800 pk achter hun monsters langsrazen. Daartussendoor pruttelen onze clega-ankeraars met hun 2 PKrubbertjes. Zie het als gezellig op de Solex tussen de BMW’s, Mercedessen en Lambo’s op de autobaan tussen Frankfurt en Keulen. Ander concept. Moedige helden!

Deze waarneming zet mij aan tot een mijmering over het concept; de dinghy, de rubberboot, onze dienstfiets, stadsauto, het winkel- en vrachtwagentje waarmee wij de
dagelijkse dingen doen. Zonder is deze wereldreis onmogelijk. Na de beste stuurautomaat absoluut de belangrijkste aanschaf.

In Nederland leeft over ‘de ideale dinghy’ een heel ander beeld dan je hier gaandeweg ontwikkeld. We starten met licht, liefst opvouwbaar (dus zachte bodem) en 4 takt, stil, schoon motortje (elektrisch!). Zoiets schaffen we dus aan en hangen we daarna heel netjes, blinkendschoon aan voor diefstal goed bereikbare davids achterop de boot. Alles
milieutechnisch geheel verantwoord, klaar voor de toekomst en zoals het hoort op Loosdrecht.

Wat zijn de gevolgen van deze verantwoorde aanschaf hier, op het Spaanse water waar je dagelijks behoorlijke afstanden vaart, waar het doorgaans 20/28 knopen (BF 5/6) waait, waar de locals geroutineerd vriendelijk zwaaiend alles verwoestende hekgolven trekken en waar het daglicht vlak na zes uur ‘s avonds met een soort knop uitgaat?
Een inkijkje: (1) de aangeschafte eitjes, koekjes, kaas, toiletpapier, stadkleding en kleine kinderen met hun puzzels worden doornat (en zout). (2) bij een snelle ministorm kom je vanaf het piratennest (gebruikelijke zeilershangout met goedkoop bier) niet meer tegen wind en golven in en moet je machteloos toezien hoe je boothuis langzaam van het anker gaat en de buurman er tegenop krabt. (3) je zit per dag bij vier ‘normale’ overtochten (2x heen en weer) ongeveer een uur in de klereherrie van een op vol vermogen
draaiende jengelmug naast je oor. (4, de belangrijkste) je vaart met je Solex op een autobahn, waar ze ook in het stikkedonker en met een biertje op het Gas Er Vol Op Houden. Ook Zonder Lampje.

Ziedaar een Nederlandse Natte Sitting Duck met 2PK; Wil je niet.

Meer ervaren waterwoners lossen dit probleem na deze ervaring vooral met ‘mucho’ PK’s (15 pk enduro niet voor niks meest gepikte motortje in de carieb) en een zwaarder bootje op. Voordelen: boeg hoger in combi met planeren op een harde bodem betekent droge koekjes en zoet kind (lacht ook harder); veeeeel korter varen met minder herrie en op termijn betere oren; snelle & veilige autobahnoversteken met minder potentieel bloedverlies, op tijd bij je bootje zijn als het mis dreigt te gaan dus minder stress en in de toekomst lagere verzekeringspremie. Jullie voelen ’m al aankomen: StevigeTweeTaktmetHarde Bodem! Licht, sterk, snel, onverwoestbaar maar desondanks met hamer en schroevendraaier te repareren.

Maar het milieu dan? Brandstof verbruik? Tsja…. Een klein in deze baai uitgevoerd onderzoekje (n=4) suggereert dat deze echt belangrijke aspecten in dit drijvende dorpje niet opwegen tegen de hierboven genoemde voordelen (bloedverlies niet meegenomen) en dat men de indruk heeft dat 4×3 minuten 2 takt brandstofverbruik tot minder uitputting van onze fossiele voorraden en herrie leiden dan 4×20 minuten 4 takt. Bam. Ik hoop dat ze het meenemen in de kabinetsformatie.

Curaçao, september 2017

Langzame schildpad, snelle haas

Eiland hoppen goed benut: Union Island, Mayreau, Canouan, Bequia, Tobago Cays, Mustique, St Vincent, St Lucia, Martinique,  Dominica, Guadeloupe, Marie Galante, de Saintes… Alles met een dagtocht te doen!

Echter, ons orkaanseizoen willen we op de Nederlandse Antillen doorbrengen. Om daarheen te varen moeten we de Caraïbische zee dwars oversteken, wat minstens een paar dagen op zee betekent.

Geen punt! Dit is een van de laatste tochten met de wind in onze rug, we kijken uit naar deze comfortabele koers, verdiepen ons goed in het weer, overleggen met Erik (ons gewaardeerde walstation in de Schermer) en schatten in dat het ons tussen de 2 en 3 etmalen zal kosten.

Eenmaal de Saintes uit zetten we de zeilen en koersen naar Bonaire. We krijgen er totaal geen vaart in.. Wat is er nou met Matsya aan de hand..? Het toerjacht dat zich normaal tot snelle haas ontpopt lijkt wel een zeeschildpad zonder plannen om door te zwemmen… Het voelt alsof we het betonnen blok van de mooring nog met ons meeslepen!

We kijken elkaar aan en weten direct dat dit wel eens een heel lang tochtje kan worden. Matsya’s aangroei op de romp is door Rolf ademhappend weggepoetst maar de diepe stukken zijn niet gelukt. Doordat er harde pokken met haakjes op zitten blijft het wier waar we in grote velden doorheen varen makkelijk ‘plakken’. Daarnaast is er, al het verdiepen ten spijt, een stuk minder wind dan voorspeld. Als we dan de boom van de grote fok willen gebruiken loopt die vast.. Euhm.. gaat er ten aanzien van de snelheid nog iets bevallen?

We blijven ervan overtuigd dat er ladingen wier om de kiel, schroef en het roer zitten. Wat we kunnen doen om dit van ons af te schudden?! In de nachtwachtjes bedenkt Rolf steeds een nieuw plan: De eerste nacht zetten we alles op alles om een stukje àchteruit te zeilen. Dit voelt tegennatuurlijk maar we doen dit (in het donker) maar liefst 3 keer. De ervaring an sich is apart, maar het haalt niks uit. Je moet wel eens wat proberen.

Voor het tweede plan moet het licht zijn. Bij het eerste ochtendgloren voeren we de ‘bijlig-manoeuvre’ uit. We leggen Matsya hierdoor stil zodat Rolf de zee in kan om met z’n snorkel om te kijken wat er onder water allemaal aan de hand is. Opzich vrij link want door de hoge golven is Matsya bewegelijk en op zo’n kopstootje zit je niet te wachten..

Hij komt gelukkig snel weer aan boord met de woorden ‘we zijn vrij’. Top! Dus je hebt wat weggehaald? Nee, we waren al vrij. Okidoki: dat betekent dat we ons er gewoon bij neer moeten leggen. Dat is dus het derde plan: Goede geduldoefening. Overigens gaat dat een stuk beter nu we weten dat er niks in de schroef zit.  We varen 3 tot 4 knopen, we tikken 5 aan op de absolute max. Houden voorlopig rekening met een planning van 5 dagen.

In de tweede nacht komt er een enorme lading wind met buien en bliksem over ons heen. Het is opletten geblazen want het is te donker om de buien aan te zien komen en we moeten optijd zeil minderen. Als later in de nacht de maan opkomt zien we gelukkig beter waar deze squalls zich bevinden. Voordeel van deze harde wind dat Matsya zich met haar ‘zelfslijpende antifouling’ schoon lijkt te varen. We zien de snelheid na twee dagen en twee nachten beetje bij beetje toenemen… Wat een lekker gevoel is dit! Het remmende gaat eraf!

Dag drie: ‘back on track’. Na overleg met Erik en met een blik op de info van de satelliet telefoon lijkt het haalbaar om in de ochtend van dag vier Kralendijk binnen te lopen. De teller tikt nu bij pieken 10 knopen aan. Woehoe..! Matsya is terug in haar snelle hazen stand!

Uitkijkend over de Caribische zee blik ik terug op de laatste 48 uur: Ik had nooit gedacht dat een paar van die rotpokken zoveel impact konden hebben op de snelheid. Wel mooi twee manoeuvres kunnen trainen. Geduldoefening was al omarmt en tegelijkertijd ben ik toch heel blij dat we er morgen zullen zijn!

Zen en de kunst van het motoronderhoud

Prachtig baaitje: zon, helder, water, Matsya voor anker, uitzicht op strandje, bomen, dorpje, heuvels en verder niks niemand. Ook waar we het om doen. Alles lukt: Dingy (isieweer) in water getakeld, Toos op strand gezet op zoek naar nieuwe vrienden en verse vis, plankgas terug naar Matsya,

Hee!…. motortje ander geluid…..slaat over……..slaat af……..roeien te ver ….. hoe Toos weer van het strand??? Nog maar keertje proberen…. Start!! Wel grote stoomwolk….. geen koelwater. Gek impeller laten vervangen voor vertrek, GRRRRRRR.

s’Nachts: ankerop en naar de monteur? Wel Lang varen en daarna lopen door een hete stad met een motor op mijn nek. Gelijk maar inruilen? Ingewikkeld??? Kreeg hem toch nog wel weer aan. Moet ik dit niet zelf kunnen?? Is maar een bbmotoretje….

s’Ochtends: zelf doen, nu of nooit, moet er toch een keertje mee beginnen, las Pirsig vroeger stuk: met een stukje van een blikje en een zilverpapiertje de ontsteking van je motorfiets zo repareren dat ie weer jaren goed loopt. Daarmee krijgt het leven zin, purpose, weg met de dealer!

Dit is een belangrijk en groots project! Psychologen sleutelen youtube: “coloque el  motor en un sitio comodo para trabajar”. Helder. Gereedschap op voordek, koffie klaar, lappen voor olieopvang, daar gaan we! En …het… het lukt! Staartstuk eraf, pomphuis open, impeller eruit. Blijkt dus in prima staat………

Wat nu?

Extra koffie om deze zware dip te boven te komen, ondertussen ook erg heet op voordek, onderdelen verspreid, zonder staartstuk niet in te ruilen, ben ook geen techneut, nooit aan moeten beginnen, grrrrrr.

Maar toch: nieuwe aanval, toch nog eens even kijken, iets blokkeerde de koelwaterstroom, kijken, zoeken, tijd nemen, hitte op voordek niet opmerken, aandacht….. ZEN!

En: ik zie iets, een stukje verhard rubber, iets waarvan ik dacht dat het in het inlaatkanaal hoorde! Een schoepje van de oude door de dealer vervangen impeller! GRRRRHOERRAAAAAAA!

Geleerd: (1) Lig rustig wakker van een probleem (2) vat moed (3) zet veel koffie (4) slik en stap over de grens (5) geef NOOOOIT op, (6) AANDACHT en (7) wantrouw specialisten, die proberen vaak ook maar wat.

 

Motortje

© 2023 Matsya

Theme by Anders NorénUp ↑

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com