Category: Martinique

Bougie explosive

Pas Possible! Oui! Non! Jamais! Bien sure……. Het is nog net geen slaan als het korte brede Franse mannetje met zijn vethanden tussen de motoronderdelen, half afgemaakte, gesloopte, carburateurs, cilinderkoppen en buitenboordmotorstaartstukken vandaan komt en op me afstapt. Voor menes!

Al maandenlang lopen we allerlei bootshops, garages, onderdelenbergplaatsen, sloperijtjes en winkeltjes af. Op zoek. Onze Paramaribose Enduro stelt ons nooit teleur maar de onderste cilinder had al wel tweemaal een nieuwe bougie nodig. Die vervang je dus. Simpel. Na enig zeurwerk verkocht de verkoopster met brede Surinaamse lach me twee reserves, die draaide ze uit het overgebleven model in de etalage! Meer in heel Suriname niet leverbaar! à hamsterbehoefte.

Ons motortje is populair in de Carieb. We zien het achter andere bootjes veel, heeeeel veeel voorbij komen. Allemaal perfect draaiend. Allemaal met perfecte bougies dus. Alleen die van ons geeft na een tijdje de geest. Onze onderste bougie dus.

Daarom stopte ik een gebruikte in de wandelrugzak. Gemakkelijk, hoef je geen ingewikkelde codes te onthouden, kan je gewoon aan de deskundigen laten zien en vragen om een nieuwe! Dus ook aan korte brede Franse monteurs in hun priegelwerkplaatje tussen hun motoronderdelen en olieblikken.

Deze is heel beslist: kan niet bestaat niet, is van andere motor. Suriname is toch ergens in zuid Amerika naast Venezuela….. zijn blik en toon maken me duidelijk dat deze sukkel er stevig tussen genomen is. Hij heeft trouwens zelf net zo’n motortje en wisselde in 10 jaar 1x de bougies……Zucht.  Ik leg nogmaals, nu iets harder uit dat het een splinternieuw motortje betreft, wat ik persoonlijk aan boord heb gedragen, waarvan ik persoonlijk bougies wisselde en dat ik dus PERSOONLIJK DEZE BOUGIE en vervangen. Kan niet, bestaat niet…… zegt ie.

Nu is het genoeg! Ik loop rustig maar wel iets versneld naar de steiger met onze dingy en motortje, spring er doodkalm maar beheerst in en raas zware hekgolven trekkend door haven en ankergebied heel rustig plankgas naar de werkplaats, gooi de boel vast, trek hem onder zijn werkbank vandaan en duw hem richting dingy. … Tada! Toos trekt mijn oude T-shirt van het kapje, zie je wel, zelfde motortje, daar heb je niet van terug he, monteur van niks, geef maar toe dat ik de goede bougie heb….had….. Klepje eraf…bougies zichtbaar,andere bougies, heel duidelijk… Geen ontkennen aan.

Triomfantelijke blik… ahhh mesjeu, wie is hier nou de professional???  Jouw oude bougie kan nooit uit dit motortje komen, past niet, andere boring en draad……  Jouw rotbougie is een buitenmodelletje, voor een motortje wat bijna niet voorkomt, zeker hier niet. Tsja helaas te zien, valt met geen mogelijkheid te ontkennen. Past nooit. Hoe kan dat nou?

Flash back: toen ik Matsya meer dan 10 jaar gelden kocht vond ik in het handige reservelaatjessysteem achterin een toen nieuwe bougie. Altijd bewaard, je weet nooit. Die bougie stopte ik dus onnadenkend in de rugzak en met dat buitenmodelletje hebben we dus nu bijna een jaar stad en land afgelopen om te horen dat die bougie zelfs niet besteld kon worden….

Enigszins besmuikt vraag ik in mijn nu allerbestenetste Frans of hij mij alsjeblieft de goede kan leveren. Naturellement, Pas de probleme! Kan iedereen hier, ik ook! Schouderklappend lopen we naar zijn nu prachtige werkplaats waar er twee uit een doosje komen. On top of that legt ie me ook nog eens uit dat onze bougie steeds stuk gaat omdat we te snel van het gas afgaan waardoor de oplopende hekgolf de onderste bougie natmaakt. Als ik hem zeg dat ik dat aan mijn vrouw duidelijk ga maken lacht ie en maakt er een zjujagebaar bij. Mannenbroeders vinden altijd common ground.

Le Marin, Martinique, januari 2018

Uitbarsting afgewend

De vulkaan is nog rustig. Hij slaapt. We zien de top niet, daar hangt bijna altijd een dikke wolk omheen. Voor mij surrealistisch om hier Matsya in deze baai vlak voor het zwarte strand te zien. Aszwart strand. Ook in het stadje zie je nog zwartgeblakerde ruïnes. Dat maakt het nog makkelijker om in te beelden wat hier iets meer dan 100 jaar geleden gebeurde. Het uitzicht klopt met de oude foto in mijn hoofd.

Als jongetje las ik veel en ik kan me nog goed herinneren dat het verhaal over het exploderen van Mount Pelée en het verdwijnen van St Pierre toen grote indruk op me maakte. Ik herlas dat verhaal vaak . Nu liggen we hier voor anker, op grijpafstand van het herbouwde stadje, bijna pal boven de schepen die hier in de baai op 8 mei 1902 door de gloedwolk die van de berg rolde binnen een paar minuten vernietigd werden. Meer dan 30.000 mensen stierven. Niet gevlucht; de burgemeester zei dat het wel goed kwam. Slechts 1 gevangen boef en bezoeker overleefden tussen hun dikke muren. Je kan hier goed wrakduiken.

Toch voelt het hier na ruim een maand Grenadines prettig, rustig en erg ok. We zwierven van Union via bijna alle kleine en grotere eilandjes naar deze plek op Martinique. Die tocht leerde me dat ik toch meer Hollands/Europees ben dan ik dacht.

Wat bevalt deze Hollander: Overweldigende natuur, topzeilersweertje, kristalhelder water waardoor je anker&ketting schoon naar boven ziet komen. Ik leerde de marktjes en zinloosverzonnen bureaucratie in alle rust vanuit volkskundig perspectief te beleven en te doorleven zonder te gaan ‘heuen’. Goedlachse behulpzaamvriendelijke Carieben die moeizaam met een paar planken een strandbar bouwen en daar een godsvermogen voor een gezichtsbeperkende slechte rumpunch vragen snap ik nu.

Helaas….. Je (ik) wordt het ook een beetje moe. Het is veel drukker dan verwacht, oude stadjes krijgen hier snel een betonnen uiterlijk met veel tralies voor het terras en nogal wat locals maken een rotzooi van hun straatje. Niet leuk voor hen en mogen ze  natuurlijk doen: De blanke resorts pikken grote stukken strand in waardoor je als lokale dorpsbewoner moeizaam via de keien naar je visbootje moet. Zou ik ook oneerlijk vinden en drukt toch op den duur je goedlachsheid richting toerist. Begrijpelijk.

Maar … deze begrijpende Rolf krijgt onherroepelijk steeds meer moeite met het wandelende portemonnee gevoel wat heel veel Caraïben hem ook geven. Kleine en grote goedgeklede kinderen vragen bij het 1e oogcontact direct geld en vanaf het eerste daglicht tot in de donkere avond duikt er een jofele arme -maar wel van 80Pk outboard voorziene- rastaboy op. Die vindt heel persistent dat jij van hem iets moet kopen, zijn wrakke mooring moet nemen, hem bier moet geven of beide. Aanvankelijk ga je daar beleefd mee om. Aanvankelijk. Een jofel iemand zaagde de dingykabel in een heel leuk Caraïbisch authentiek baaitje half door…..

Dus is het aanlopen van Martinique nu soort aangename schok. Je vaart Frankrijk binnen, volkenkundig minder interessant maar wel stokbrood, betaalbare wijn, paté, kaas en overal een Rue Victor Hugo! Weg gewichtige uniformen met lange formulieren die je doorsturen naar het volgende bureau. Een do it yourself clearance op de PC in de snackbar. Zo doe je dat dus. Strandsalade voor een vrijwel niet bedorven historisch stadje waar we het idee hebben dat de dingykabel de avond overleefd en we ook weer aan boord komen zonder te moeten zwemmen. We nemen een flesje zwart Peléezand mee. Thuis in Frankrijk!

Martinique, St Pierre, 22 mei 2017

 

© 2024 Matsya

Theme by Anders NorénUp ↑

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com