Vanuit de kuip in Porto blik ik terug op de afgelopen weken. Het was een emotionele tijd waarin veel me onwerkelijk voorkwam. Om zo snel op reis met zo’n verdrietige reden naar Nederland te vliegen had niemand bedacht.

Vreemd genoeg overheerst toch dankbaarheid: Dankbaar dat ik zo’n goede relatie met m’n vader heb en ernaar toe gegaan ben. Dankbaar dat ik er voor hem kon zijn toen het echt nodig was. Dat ik tussendoor een reis naar Hong Kong kon maken met m’n kleine broertje om hem naar z’n moeder te brengen. Dat zij nu weer in Nederland zijn en bij m’n vader kunnen zijn. Dat ik heb gemerkt hoeveel vrienden en familie voor je kunnen betekenen als je het lastig hebt. Dat ik een grote broer heb waar ik ongelofelijk mee kan teamen. En natuurlijk dat ik Rolf heb die me de ruimte geeft om te doen wat ik moet doen en we allebei blij zijn om weer bij elkaar te zijn.

Omdat m’n vader heel erg ziek is zal ik zeker nog een keer naar Nederland komen. Voor dat vooruitzicht ben ik ook dankbaar want samen tijd doorbrengen is iets heel bijzonders wat ik extra koester en iedereen gun.