Matsya

Page 4 of 7

Gevoel van aankomst

18 February 2017 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Na de eerste dagen op de rivier: rust, relax, lummelen, toch maar mooi gedaan die oversteek en tegelijkertijd: ga hier voorlopig maar even niet meer weg.

Eerst de statistics: direct van Pasito Blanco 20 mijl de Surinamerivier op, minstens 2600 mijl (logwieltje zit vast) in 18 dagen -waarvan 21 uur op de motor-. Overwegend plat voor het lapje, meest voorkomende wind ENE BF 5/6 -aantal dagen meer-, swell van 2 tot 4/5 meter vaak uit twee richtingen waardoor je in combinatie met ‘melkmeisje’ zeilvoering dus uiteindelijk gek wordt -voor de niet zeilers: denk aan de slinger van een klok waar je drie weken opzit-. Wel leuk: surf van 14,5 knoop (SOG zonder stroming mee!) met 32 ton aluminium.

Onderweg op te lossen: ruimte in voorstagprofiel yankee, yankeefurler liep door rem, complete windmeterset na 4 dagen van de mast gewaaid, televisie uit de muur gerukt, stopcontact kapot gestoten. Halshoeklus grootzeil op mastprofiel door geschavield. Valt mee en we hebben het meeste al weer gerepareerd!

Onderweg meegemaakt: totaal 4 vrachtschepen gezien, waarvan Toos er twee opriep -beetje met andere mannen kletsen- en de volgende antwoorden kreeg: (1) “mevrouw we hebben geen zin in een gesprek” en (2) “mevrouw we zitten in een SAR en zullen onze koers en snelheid niet aanpassen”. Dat laatste betrof een Frans jacht ongeveer 20 mijl achter ons. Het woei toen inderdaad wel wat hard. Verders voor Mauretanie tweemaal een verdachte visser s’nachts die zowel AIS als boordlicht plotsklaps uitschakelden, een vrij nerveus makende combi.

Grootste hulp onderweg: ons eigen onvolprezen weatherwalstation Erik, vanuit de Schermer altijd opgewekt beschikbaar met extra -vaak slecht- weernieuws, wetenswaardigheden en andere raadsels: “die 25+ knopen met bijbehorende swell gaat nog wel een weekje duren” “jullie hebben geluk, je zit in een zeldzame dubbele stroomkrul waar je niet omheen of snel uit kunt varen” “jullie varen nu precies over de U48 die daar met man en muis op de bodem ligt”. Erik top! Je sleepte ons echt door de dipjes.

Belangrijkste momenten en wetenswaardigheden onderweg: (1) De zon komt inderdaad ook na 12 uur duisternis altijd weer op -dit schippertje begon daar regelmatig aan te twijfelen- en (2) De LUNCH! Ik denk niet dat er ooit zo lekker en uitgebreid op de oceaan gegeten is. Altijd minimaal 3 gangen met een goed flesje wijn en tukje na. Jos en Toos maakten er werkelijk een dagelijks feest van. Bijzonder: de eerste gang gaat s ’nachts vrijwillig op het dek voor de pan klaar liggen.
En nu?
Deze rivier opzeilen is na 18 dagen geweldig. Geweldig modderig ook; was voor ons voorouders ook vast belangrijke reden om Suriname met Manhattan te ruilen, je voelt je geweldig thuis! Geweldig inklaren: drie verschillende niet te vinden kantoren gevuld met beambten die grote boeken invullen. Geweldige stad: heel veel leven krioelt kleurrijk. Geweldig: Toos ziet aapjes bij het hardlopen. Zwemmen in de rivier en met al je tenen weer aan boord klauteren is geweldig. Ligplaats op de rivier in tropenstand met geweldige ochtenden en avonden. Kortom: oerwoud voelt heel anders aan dan het Panbos en leidt tot geweldig Livingstoneexploratiegevoel.

We gaan hier voorlopig eens even goed rondkijken!

De blote voeten route revisited (met windpit)

2 February 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

We zijn over de helft! Onze positie is nu 14*43’006N 39*42’258W. Het
passaatzeilen is overgegaan in stormzeilen maar met Matsya + aanpak van
Rolf en doorzettingsvermogen van ons allen = goed te doen.
We hebben dagelijks de luxe om inzichten van Erik naast onze eigen
weerinformatie te leggen: het ziet ernaar uit dat het vrijadg pas weer wat
rustiger gaat worden. Niemand snapt dat het op deze (blote voeten) route nu
meer dan 5 dagen tussen de 25 en 30 (soms meer) knopen waait.

Het was wel even omschakelen om zoveel meer te schommelen: zelden ben je je
er zo van bewust dat je maar twee handen hebt om alles vast te houden,
recht te houden, tegen te houden en ook nog te verplaatsen, te roeren, aan
te trekken, mee te nemen, schoon te maken, af te vegen… Wachtschema nu
ook op stormstand dus we wisselen elkaar elke 2 uur in plaats van 3 of 4
uur af. Vooral ‘s nachts is dit weer intensief om op te anticiperen.
We hebben dagelijks contact met de maatjes van de Bonnefooi, zij zijn vanaf
de Kaapverden onderweg naar Suriname en we houden elkaar op de hoogte van
het reilen en zeilen, de situatie aan boord, het weer ter plaatse. Heel
bijzonder om te beseffen dat zij zo dichtbij zijn en in vrijwel dezelfde
omstandigheden naar de overkant willen én gaan. Waar ik eerst verrast was
over hoe makkelijk het allemaal ging, nu ervaar ik dat we elke mijl
bevechten en het echt verdienen om straks ergens aan te komen. En het gaat
ook niet iedereen voor de wind: vanochtend sprak ik over de marifoon een
vrachtschip in een search and rescue operatie voor een Frans jacht dat
vlakbij in de problemen was, ‘Focus’. We hebben er verder niks meer van
gehoord, behalve dat Peter en Anne hun op 25 januari zijn tegengekomen maar
niet te pakken kregen via de marifoon. We leven met elkaar mee op zee.
We zijn op onze eigen vierkante meters bezig met vrij basic dagelijkse
acitiviteiten: voor het poedelen hebben we een ceremonie ontwikkeld met
zoute emmers en sop op het achterdek. Nu dus aangelijnd wat er helemaal
grappig uit ziet.

Jos heeft al twee keer vliegende vis voor ons gemaakt: die komen zo je dek
op gevlogen en past misschien wel wat beter bij ons dan het met een hengel
binnenhalen van zeevis, hoewel we ambitieus blijven natuurlijk.
Daarnaast is het de kunst om zoveel mogelijk piepjes en kraakjes uit de
boot te krijgen voor de mentale rust. Mooiste wat me ondersteboven gelukt
is: het openkrijgen van de bank waarin Rolf zijn oude houten autootjes
opgeruimd had. Die hebben al 3000 mijl elke slinger van bakboord naar
stuurboord heen en weer gereden. De opluchting als zo’n geluidje
gedetecteerd is en opgelost is onbegrijpelijk groot.

Een andere greep uit de activiteiten: bijhouden hoeveel uur we de klok
achteruit kunnen zetten (nu 3 uur eerder dan in Nederland), bewonderen van
dolfijnen die rond de boeg springen, onszelf verwennen met heerlijke
lunches en knipbeurten op het dek. We hebben natuurlijk alweer een hele
lijst met dingen die we van plan zijn als we wat minder hoeven te
apenkooien.

Passaatzeilen

26 January 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

Eindeloos over gesproken, veel over gedacht en nu is het dan zover: we varen echt op de oceaan. Terwijl ik dit schrijf, 22*53’404N, 24*38’464W.
Ruimte zover je kan kijken, onderweg zijn zonder bezig te zijn met aankomen, ritme in bewegen, wacht lopen en slapen: het bevalt me allemaal veel beter dan ik had verwacht. Toen Gran Canaria achter de horizon verdween moest Jos nog even wennen aan het geslinger maar intussen loopt ook hij met zeebenen over de boot.

We hebben de passaatwind (beetje aan de noordzijde wegens naar verwachting veel wind in het zuiden) opgepikt en varen met de wind in onze rug 😉 We zeilen als melkmeisje: aan de ene kant de fok uitgeboomd, aan de andere kant het grootzeil. Onze windmeter is eraf gewaaid/geslingerd en als je daaraan gewend bent mis je hem natuurlijk, vooral in het pikkedonker.

Gelukkig lost Rolf als onze schipper alles praktisch op: er hangen overal kleine vlaggetjes zodat we kunnen zien uit welke hoek de wind komt en hoe hard het allemaal wappert. Ziet er ook nog gezellig uit en leidt tot uitspraken als ‘Japan gaat nog goed’. Varen op natuur in plaats van apparatuur op een bepaalde manier ook wel passend bij deze oversteek. De avonden zijn lang en als het bewolkt is ook erg donker.

Spectaculairspannend kunnen ontmoetingen met andere schepen zijn. Allereerst omdat het er erg weinig zijn waardoor het feit dát er een schip vaart al een belevenis op zich is. Daarnaast gedragen sommige schepen zich eigenaardig. Varen zonder AIS, doen opeens hun navigatieverlichting en AIS uit en sturen plotsklaps onze kant op.

Gevolg is dat we intussen een hele taakverdeling hebben: ik verlies ze met mijn gelaserde arendsogen geen moment uit het oog, Jos pakt het overrijpe fruit en Rolf start indien nodig preventief de motor. Tot op heden alles met een sisser afgelopen maar dan ben je wel weer even wakker zeg maar.
We varen in één keer naar de overkant zonder stop op de Kaapverdische eilanden. Heeft deels te maken met het feit dat we zin hebben in Suriname en deels met het weer. Daarover gesproken: we zijn ontzettend blij met ons walstation in de Schermer. Erik geeft ons dagelijks zijn kijk op de weersomstandigheden, nauwkeurige inschattingen en antwoorden op specifieke vragen die we hebben: top!

Daarnaast is Niek zo lief om voor ons deze blog online te zetten zodat we tijdens deze oversteek onze ervaringen kunnen delen. We hebben het goed!

Wegvaren…..lastig en nodig

20 January 2017 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Bijna twee maanden comfortabel plekje Las Palmas, leuke stad, uitzicht op zee, strand, geen golven, geen gewaak met krabbend anker, wel zicht op heel veel op de ankerplaats heftig ‘slingerklokkende’ concullega’s die op ons havenplekje azen. Soms weken! Blijf je dus lekker liggen, kan je hier makkelijk maanden volhouden, roest je comfortabel vast.

Gisteren besloten we: Overmorgen weg, Cabo Verde, misschien direct het langere stuk door naar Paramaribo. Het weer ziet er de komende week gunstig uit. De nieuwe accu’s doen wat ze moeten doen. Racefiets aan boord, motorolie en filters ververst, speling in gieklummel opgevuld, Saharazand van dek gespoeld, nieuw broodbakmeel ingeseald, wijnkelder bijgewerkt, vriezer opgepept.

Toch aarzeling om los te gooien. Wat is dat toch? Je plant zo’n reis, krijgt het ook nog voor elkaar die werkelijkheid te maken. Ik hou enorm van het zeeavontuur, heldere sterrennachten, de donkere stuurhut met onduidelijk zacht radiogebrabbel en tot over de oren gevuld met concentratie. Het eerste grijze ochtendlicht op de golven. Ik denk en hoop dat we weten wat we doen en het ook kunnen en toch… Altijd die neiging nog een dagje te blijven liggen! Veiliger? Gemakkelijker? Zekerder? Waarom toch die losgooidrempel?

Losgooien op deze reis is ook steeds loslaten, niet altijd leuk, enigszins ongewis, nieuwe vrienden en oude accu’s achterlaten, onverwachte leuke maar ook minder leuke dingen meemaken, opnieuw beginnen. Ik moet me er steeds toe zetten. Het gekke is dat dat gevoel direct na de pieren weg is en verandert in een soort ‘toekomst’. Geeft me energie en kan ik me weer 100% op vooruitknokken. Leuk! Nu de oceaan proberen over te zeilen. Heb ik nog nooit gedaan.

uitzicht LP bergweggetjes

mooie motor mercado

Drie koningen accus's

Bemanning compleet! Work in progress

8 January 2017 / Toos Stegers / 0 Comments

Eergisteren is Jos aangekomen, onze vriend die met ons mee gaat varen naar de Kaapverdische eilanden en Suriname. Hij is absoluut een verrijking van de crew: kan geweldig koken, heeft een humor en kijkt met nieuwe ogen naar de omgeving en onze reis. Bovendien kunnen we beiden erg goed met hem opschieten (wat zeker nog vruchten af gaat werpen met de wachtjes).

Bij het aan boord stappen werd onmiddellijk actie ondernomen op het vergelijken van de verschillende zuurdesems. Jos gaf in april zuurdesem aan Rolf, dat bij ons in de tussentijd natuurlijk een geheel eigen leven is gaan leiden. Nu heeft zijn eigen (originele) versie meegesmokkeld in zijn handbagage dus zeer interessant om te bestuderen. Conclusie van de broodmeesters: ruikt anders, ziet er totaal anders uit en proeft hetzelfde! Superluxe om twee bakkers aan boord te hebben!

In de tussentijd komt ons inburgeringsprogramma Las Palmas en het gewenning aan de zuid Europese mentaliteit (mañana) goed van pas omdat we nog steeds wachten op de nieuwe accu’s. Als je hieraan nog niet begonnen bent dan leer je het dus onderweg vanzelf. De context: Vanaf 1 december zijn we de accu’s aan het testen en geprobeerd om die dingen weer tot leven te wekken. Op 14 december zijn ze officieel ter ziele verklaard en hebben we nieuwe besteld. Aanstaande 11 januari worden ze opgestuurd uit Italië… Dan moeten ze nog aankomen, door de douane, geïnstalleerd en getest. Kortom: uitstekende oefening tot geduld en het toepassen van ‘genieten van de weg ernaar toe’. En soms als de volgende boot in een mooi weergat vertrekt even slikken.

Gelukkig hebben we de afgelopen weken bezoek gehad van vrienden, collega’s en klanten (dat loopt bij ons vrolijk door elkaar). Apart hierbij is dat de boot hetzelfde is en de mensen ook alleen de omgeving totaal anders. Bijzondere ervaring.

En: heerlijk de tijd om het eiland te verkennen, vrienden in de haven te helpen, lokale gebruiken te omarmen en te fietsen op racefiets, gaat lekker hard (vooral met de wind mee en naar beneden) 😉

broodmeesters-in-actie gran-canaria eiland-verkennen

Inburgeren in Las Palmas

29 December 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

We wonen nu een maandje op de Muelle Deportivo puertos de Las Palmas, C/.Tomas Quevedo Ramirez s/n 345008, # 26. Het voelt al na een maand als ons echte adres. Raar? Niet meer. Na een ruim half jaar verandert het gevoel ‘verder verder verder’ steeds meer in nuhiermorgenzienwewelweer. Zie het als een soort van Hollandse maňana ‘vandaag eerst maar eens boodschappen doen, deze dag is daarmee gevuld’.

Deze havenstad is groot en we vinden de weg steeds makkelijker. Britse toeristen beperken zich tot een relatief beperkte strandboulevard aan de andere zijde. Wij liggen aan de havenkant. Hier wordt gewerkt en geleefd. Het is daarom voor ons een prettige stad, veel winkeltjes, naaimachinereparateur, barretjes, smeerolieleveranciers, restaurantjes, fietsenreparateurs, druk verkeer, toeterende taxi’s en echte buren in het straatje waar we nu wonen.

Ja, we wonen opeens in een straatje in een wijk. Er vinden wel wat verhuizingen plaats maar heel veel bewoners wonen hier langer. Zit van alles tussen; rijk sjiek en heelduur met ‘crew’; binnengesleepte door politie doorzochte woningen; zelfbouwwereldzigeuners al touwtjes aan elkaar knopend rondzeilend; pensionada’s ‘alles aan kant’ voor eeuwig vertrokken; frisse jongens op marineopleidingsschepen, minder frisse (douche kapot) op een afgeragde V70 met pech; Amerikanen op enorme cats, roestbikkende Australiërs, Duitsers, Engelsen, Oostenrijkers (jawel!) en veel Hollanders.

Alles wat ooit verder wil lijkt hier een tijdje terecht te komen. Sommigen blijven heel lang of gaan nooit meer weg. We hebben Rene in de wijk, 8 jaar geleden zeilend aangekomen maar nu in de ‘rent your wreck’ autoverhuur en onvolprezen Las Palmas vraagbaak. Naast ons woont Jonathan, na 90.000 solomijlen ‘heavy duty’ (via de drie belangrijke kapen, Antarctica, Brazilië, Groenland, IJsland) op #24 komen wonen en voorlopig zijn cat aan het opknappen. En aan de overkant natuurlijk het gezin op de steiger nadat eergisteren plotsklaps hun hele huis in de haven verdween (afsluitertje vergeten?). Gaan voorlopig ook niet meer weg.

We burgeren dus behoorlijk in hier. Toos rijdt haar dagelijkse rondjes op haar door de kerstman aangeleverde racefiets en haalt tegelijk broodjes en ik doe mijn best om de beloofde nieuwe accu’s aan boord te krijgen. Maňana …. Ik begin er al zorgelijk aan te wennen.

Lanzarotes Community

24 November 2016 / Toos Stegers / 0 Comments

Lanzarote is een vulkanisch eiland, we wanen ons hier soms op de maan. Volkomen anders dan het afwisselende Madeira maar erg indrukwekkend. Het waait veel, regent weinig en toch krijgen ze het voor elkaar om hier iets te laten groeien.. Eiland is dus snel bekeken maar in de haven des te meer loos:

We waren de eerste dagen gedwongen om veel op de haven te zijn wegens (ja,ja) weer een reparatie. Dit keer vooral een uitdaging vanwege de plek: in de mast! Daar kan je zeg maar ‘niet echt lekker bij’. (Bij het plaatsen van de mast is blijkbaar de leiding niet goed aangedraaid).

Gelukkig vonden we in de haven een praktische en meedenkende man in Clive. Hij kwam met goede ideeën waardoor we met veel doorzettingsvermogen het onmogelijke voor elkaar kregen: een hydraulische leiding door een erg klein gaatje heentrekken. Daarnaast had hij goede contacten met een hydrauliekman die binnen no time het ringetje dat we nodig hadden op de leiding kon persen.

Restte ons om de hydraulische olie van het dek af te schrobben, binnen de boot goed schoon te maken en vooral onszelf want we hadden het letterlijk voor elkaar gekregen om een hydraulische oliedouche te nemen 😉

Dat gedaan hebbende kwamen de andere contacten goed op gang:

we hebben visles gehad van de professionele vissers die naast ons lagen vanaf hun imposante boot genaamd ‘Oh, my God’
de zeilmaker die naast ons aan het werk was heeft ons in contact gebracht met Elisio die onze naaimachine gemaakt heeft
met de buren van boot ‘Rebel’ hebben we een uitwisseling gedaan van goede sites, boeken en Facebook groepen
met de buren van ‘Bonnefooi’ hebben we praktische zeiloplossingen doorgesproken en series uitgewisseld
zelfs onze Carl, Oostenrijker om de hoek, kon ik helpen met een aantal ideeën om berichten via de satelliet telefoon binnen te krijgen!

Kortom: We hebben geen van de aangekondigde en beruchte vertragingen ondervonden waar men op de Canarische eilanden over rept. Hulde aan de Marina en de Lanzarote Community!

maan-2 maan-1 maan-3 maan-5 oh-my-god

leiding

Vakantie binnen de reis

6 November 2016 / Toos Stegers / 0 Comments

Morgen is het zover: we laten Madeira achter ons en gaan naar de Canarische eilanden. Het is goed om weer verder te gaan want we zijn tenslotte aan het reizen. We hebben Madeira in ons hart gesloten en het hier ervaren als een vakantie binnen de reis.

Wat maakte het zo goed? In een Pinda over het eiland crossen, adembenemend mooie wandelingen, conditie op peil brengen, bijslapen en ontmoetingen met interessante locals en zeilers. Het dagelijkse genot van een vrolijk en behulpzaam team in de haven van Quinta do Lorde. De lijst van grote en kleine reparaties die we met Siep konden afvinken. Het mag hier dan bekend staan als bejaardeneiland, er zitten wandelingen tussen waar je met gevaar voor vallende rotsen en glibberige steile paadjes behoorlijk aan het sporten bent… Kortom: de balans tussen ontspannen in inspannen was hier top.

Daarnaast nog een persoonlijke missie voltooid want Rolfs vader had het vaak over Madeira, (voornamelijk ingegeven door het liedje ‘Een glaasje Madeira my dear’) maar hij is hier nooit geweest. Des te meer een reden voor ons om het eiland op ons gemak te verkennen. Hij had het hier zeker geweldig gevonden en we hebben natuurlijk in stijl een glaasje Madeira op hem gedronken.

Morgen naar Lanzarote!

wandeling-10 wandeling-9

wandeling-6 uitzicht-funchal

quinta-do-lorde kapper-op-de-steiger

een-glaasje-madeira wandeling-3

wandeling-7 wandeling-5

Trots of competitie?

29 October 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Madeira, prachtig eiland, we denken leuker dan de Canarische eilanden waar deze weken 300 boten van de ARC 2016 zich verzamelen.

Waarom noem ik de ARC? Een steeds grotere handige organisatie waarmee je ‘met zijn allen’ de grote oversteek lijkt te maken. Uitgangspunt: goed en handig; kost een paar duizend euro; ze checken boot en uitrusting; je krijgt prima route- en weerinfo; plek in de havens en als je aankomt een pakket koud bier met hapjes zo ik vernam. Daarna feest met zijn allen. Wat is nou mijn probleem daarmee? Jullie moeten perse zelf alles met zijn tweeën voor elkaar krijgen? Laat die ARC gasten toch.

Hmm…

Als zelfwerkzame aanrommelaars is het voor ons natuurlijk wel en stuk lastiger die havenplek te krijgen, ARC legt de boel vol. Tegelijkertijd: als we ingrijpende technische brokken hebben die we niet zelf kunnen oplossen regelen we ook hulp (léve Siep en Jaap). Lossen we ook niet 100% zelf op. Maar is dat nou mijn probleem? Bij nader inzien ook niet echt.

Maar: waarom hijs ik direct onze prachtige ‘Portal to a great yourney’ wimpel (maar 1tje van) als er een splinternieuwe 80 voets Oyster met de ARC wimpel binnenkomt? Competitief?

Het is als het verschil tussen een georganiseerde busreis en een tocht op de motor met tentje en koekenpan. Niets mis met de busreis (alle potentiele problemen lijken afgekocht) maar niks voor mij. Het avontuur gaat eraf. Over een jaar of 20 zeilt iedereen georganiseerd naar Bouvetoya! Dat idee is voor mij om depressief van te worden. Avontuur is in de tijd gebonden. De helpende organisatie, daar zit mijn probleem. Daarom nu zélf die oceaan over op dit voor mij technisch te complex jacht. Trots op zelf doen.

Daarom Timmy: Vanuit comfortabel Bilthoven zonder compromis minimalistisch kunstenaarsbestaan. Weken op een paard door Mongolië, net terug van Spitsbergen, zeilend. Zelf voor elkaar gekregen. Verschrikkelijk trots op je.

portaalvlag-baiona portaalvlag-madeira

Is dit avontuur vakantie?

17 October 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Na een geweldig afscheid in april stuurden we Matsya met grote opluchtende spanning en ‘high fives’ bij IJmuiden linksaf. Het was begonnen! Nu in oktober klein onderzoek naar persoonlijk welbevinden. Hoe ervaar ik dit avontuur tot nu?

Data: Geweldig indrukwekkende momenten die me altijd zullen bijblijven: Helder weer met harde wind in Biskaje: Matsya spuit over de golven naar het zuiden, topzeildagen; Toos die s ’nachts in het stikdonker heel ernstig met grote ogen op schermpjes staat te turen om schepen te ontwijken, -ik heb een topvrouw-; altijd vrolijke dolfijnen -nemen nog net geen warme broodjes mee- die aan komen springen om speciaal ons goeiemorgen te zeggen; prachtige rotskusten en ankerbaaitjes met relaxte strandjes in Galicië, de Algarve en nu Madeira; mooie oude steden om op je gemak door te wandelen; gezellige BBQ’s met een groepende groep nieuwe vrienden -doe je zeilend heel makkelijk op- op het strand. Klinkt als vakantie.

Tegelijkertijd: voortdurend bezig met het oplossen van kleine rampjes en het voorkomen van grote: betrouwbare weer info zoeken -waait altijd harder dan de grib’s aangeven-; lekkende leiding-, powerpack-, schroefas- en andere reparaties; vissers en vislijnen ontwijken; krabbende ankers; mast in -geen hobby van me- voor lampje vervanging; uitzoeken hoe Matsya comfortabel en veilig ‘voor het lapje’ vaart; gejatte papieren en pasjes terugkrijgen; voorkomen dat ons klein dik visje in de haven bij 40+ knopen wind met de complete drijfsteiger en daarmee alle buren aan de haal gaat. Klinkt als vakantie?

Knagend (1) -vooral op prachtige dagen- kan ik nog niet goed overweg met het idee dat vooral de ‘upside’, genieten van natuur en situatie, voor ons heel lang kan duren. Kern: als het belangrijkste wat je te doen hebt neerkomt op zorgen dat je (weer) een fijne dag hebt, dan is dat voor mij blijkbaar ook nog niet genoeg……

Knagend (2) als je zoals ik -en Toos- jarenlang met een prettige heel uitgebreide en diverse groep vrienden en bijna vrienden ‘op de linkerbaan’ samenwerkt dan mis je dat. Sluipend na een paar maanden realiseer je je dat jouw leven anders is geworden. Mis ik mijn werk?

Knagend (3) Tim, Tom, Cis en Sas. Lijkt me wel helder.

Mijn gevoel nu: door, maar eindig. Carieb en zeker Suriname lokken sterk: met de boot het oerwoud in. Gaan we komen. Daarna? We zullen het zien. Dit avontuur is geen vakantie.