We wonen nu een maandje op de Muelle Deportivo puertos de Las Palmas, C/.Tomas Quevedo Ramirez s/n 345008, # 26. Het voelt al na een maand als ons echte adres. Raar? Niet meer. Na een ruim half jaar verandert het gevoel ‘verder verder verder’ steeds meer in nuhiermorgenzienwewelweer. Zie het als een soort van Hollandse maňana ‘vandaag eerst maar eens boodschappen doen, deze dag is daarmee gevuld’.

Deze havenstad is groot en we vinden de weg steeds makkelijker. Britse toeristen beperken zich tot een relatief beperkte strandboulevard aan de andere zijde. Wij liggen aan de havenkant. Hier wordt gewerkt en geleefd. Het is daarom voor ons een prettige stad, veel winkeltjes, naaimachinereparateur, barretjes, smeerolieleveranciers, restaurantjes, fietsenreparateurs, druk verkeer, toeterende taxi’s en echte buren in het straatje waar we nu wonen.

Ja, we wonen opeens in een straatje in een wijk. Er vinden wel wat verhuizingen plaats maar heel veel bewoners wonen hier langer. Zit van alles tussen; rijk sjiek en heelduur met ‘crew’; binnengesleepte door politie doorzochte woningen; zelfbouwwereldzigeuners al touwtjes aan elkaar knopend rondzeilend; pensionada’s ‘alles aan kant’ voor eeuwig vertrokken; frisse jongens op marineopleidingsschepen, minder frisse (douche kapot) op een afgeragde V70 met pech; Amerikanen op enorme cats, roestbikkende Australiërs, Duitsers, Engelsen, Oostenrijkers (jawel!) en veel Hollanders.

Alles wat ooit verder wil lijkt hier een tijdje terecht te komen. Sommigen blijven heel lang of gaan nooit meer weg. We hebben Rene in de wijk, 8 jaar geleden zeilend aangekomen maar nu in de ‘rent your wreck’ autoverhuur en onvolprezen Las Palmas vraagbaak. Naast ons woont Jonathan, na 90.000 solomijlen ‘heavy duty’ (via de drie belangrijke kapen, Antarctica, Brazilië, Groenland, IJsland) op #24 komen wonen en voorlopig zijn cat aan het opknappen. En aan de overkant natuurlijk het gezin op de steiger nadat eergisteren plotsklaps hun hele huis in de haven verdween (afsluitertje vergeten?). Gaan voorlopig ook niet meer weg.

We burgeren dus behoorlijk in hier. Toos rijdt haar dagelijkse rondjes op haar door de kerstman aangeleverde racefiets en haalt tegelijk broodjes en ik doe mijn best om de beloofde nieuwe accu’s aan boord te krijgen. Maňana …. Ik begin er al zorgelijk aan te wennen.