Voor het eerst in 2 jaar wurm ik me in het nieuwe dikke 5 millimeterduikpak. Hiervoor was een T-shirtje altijd genoeg om het onderwaterschip schoon te krabben. Nu lijkt het water hier in Crosshaven me daarvoor veuls te koud.
Ierland, speciaal naartoe gevaren om weer te wennen aan regen en wind. Not dus, … snikheet…. Roodharige roodverbrande paddy’s zitten op terrasjes voor hun pub (Gerald onze Ierse buurman zegt ‘pobb’) te roepen dat het in 42 jaar niet zo warm was. Lijkt fijn voor de exCariebzeiler maar heeft ook nadelen: veel zon en warmer water in combi met vers stromend water -we liggen op de getijdenrivier- zorgen voor een werkelijke ongelooflijk snelle aangroei onder de boot. Aan sommige boten waaien hele struiken van bijna een meter lang in de stroom. De ýaaghhtclubhavenjongens snijden die aangroei met brede plamuurmessen aan bezemstelen wekelijks van de steigers zodat je met je bootje überhaupt nog aan het piertje kan komen. Als ik hen vraag of die aangroeiboten daar al lang liggen zeggen ze ‘only two weeks’.
Nou Matsya ligt hier dus nu al ruim drie weken. Moet maar eens kijken. Het 5 millimeterpak krijg ik zelf niet meer dicht. Toos trekt het ritsje omhoog waarna ik even een nieuwe ademhalingsbeleving ervaar… beetje aangekomen denk ik. Misschien de fantastische pobb verbonden in de jachtclub? Je rolt er zo vanaf je bootje in…. Als ik het koude modderwater in spring; geen water meer tussen duikpak en mijn eigen vetlaagje, de kou valt mee. Voordeelspek.
Onder de boot blijkt het sinds het heldere oceaanwater opeens verassend modderig donker. Zie geen steek, hooguit 8 centimeter zicht. Bovendien stroomt het flink, moet me stevig vastgrijpen aan het roer om sowieso bij de schroef te komen. Schroef? Waar? Op de plek waar die zou moeten zitten zit nu een basketbal van mosselen. Kan het restaurant een week mee vooruit. Mijn prachtige bootje blijkt besloten te hebben in Ierland aan de rivierbodem vast te groeien om hier voor altijd te blijven. Nou zijn Ieren met afstand de meest aardige mensen, is het eiland prachtig en bezaaid met geweldig gezellige pobbs, maar dat is toch niet de bedoeling. Wil weer naar mamma toe, dus die basketbal en de andere mosselbanken aan de kiel moeten er echt af. Maar ja hoe? Duiken is leuk, maar wel in lekker warm water met goed zicht zonder stroming die je onder steigertjes duwt. Bovendien waarschuwde de havenmeester ons voor bijtende zeerobben. Niet mijn ding, ronduit eng.
De volgende middag lost de lokale ondernemende boer en grootverdiener van Crosshaven het probleem gelukkig op. Ook speklaagje en strak in het rubber, MAAR voorzien van zuignappen die glazenzetters gebruiken om grote etalageruiten te vervangen! Prachtig voorbeeld van creatief denken, ondernemen en centjes verdienen. Hij zuigt zich aan de kiel vast en krabt zo zonder wegdrijfgevaar. Er liggen veel zeiljachten in Crosshaven. Brian rijdt Jaguar, splinternieuw model.
Die avond zien we een werkelijk enorme zeerob -denk wel 3 meter- rustig haar sundowner in de haven nemen. Visje pakken, buikje omhoog en zonnetje voelen, beetje rondloeren naar prettig te bijten aangroeikrabbers onder hun bootje. Volledig ‘at ease’ dobbert zij vlak langs boten en steigers. Duidelijk ook niet ondervoed of onderkoeld. Spek is prachtig!
Rolf, Pobb Dún Laoghaire, juli 2018
