Category: Op reis

Doggersbank 7BF, altijd lastig….

Vanuit mijn zeekooi hoor ik Toos -relatie relatie- aan de marifoon: “Matsya for Bulker on 16, our CPA (closest point of approach) almost zero, what is your advice?”. 3x geen antwoord, bakken water komen horizontaal voorbij, Oorverdovende dreunen als we met 8 kopen+ de kortsteile golven inboren, bergjes met witte kammen all over the place, zicht hooguit 2 mijl.

Voor ons belangrijk alle ‘hoogte’ vast te houden om niet op Borkum te landen, een koerswijziging is voor hem 2x op een knopje drukken, voor ons een heel gedoe met stuurautomaat, overstag, zeilwisseling, snelheid maken, weer overstag terug en daarna de hele handel weer goed instellen. Met deze zee en wind ben je dan wel ff bezig. Hier geen shipping lane, die K…panamees moet uit de weg! Panamees zegt dat Toos maar uit moet wijken, hij behoudt koers en snelheid. Ramkoers. We hebben nu ruim 48 uur een zeilerstormpje op de kop, beetje moe, beleefd raakt op. Begin verschrikkelijk kwaad te worden: Wij Hebben VOORRANG, of ie nou 300.000 ton weegt of niet, OPZOUTEN MET JE AARDAPPELBAK, geeft mijn stemming voorzichtig weer. Vlak voordat ik geheel in lijn met goed schipperschap en teamwork de marifoon uit Toos haar handen wil rukken om hem in officieel Nederlands zijn vet te geven zien we de CPA van 80 meter naar 6 kabels opklimmen, als wij nou ook nog een graadje hoger doen kunnen we net achter hem langs: 8 kabels, dichtbij met dit weer maar genoeg. In de regen & schuimgordijnen zien we hem in vaag grijs traag voorbijglijden. Mopperend schuif ik weer onder de klamme slaapzak. Je zeilt voor je lol.

Schotland; ‘Mooren’ in een baaitje pal voor een ‘highlands’ distilleerderij. De eerste echte mist (!).  Weekje Caledonian canal met veel enthousiast gezwaai tussen Toos en wandelaars op groene weiden. Ankeren op Loch Ness, zonder Nessie, de beste marketingtruck ever, maar met zicht op sneeuwplekken op Ben Nevis. Alle kroegen live muziek.
Echt lekker genietend weg uit Inverness. Aan het einde van de baai probeert een echt veeuuuls te dikke dolfijn ons met herhaaldelijk uitgevoerde speciale Bommetje Met Schroef nat te spatten. Voel je gelijk gelukkig, leven is mooi!

Weersverwachting is beetje ruig, moeten we nu onderhand aankunnen. Nou het eerste zal wel kloppen, het tweede gaan we zien. Winddraaiverwachting van zuid naar west en stevig, maar hoog aan de wind lijkt Lowestoft net haalbaar, handig voor het strak te plannen aankomstfeestje IJmuiden.
Na Bommetjedolfijn trekt het inderdaad stevig aan. Grappig, je kijkt na ruim 2 jaar toch anders aan tegen afstanden en wind. Kleine 500 mijl 25 knopen tegen, 3 nachtjes, no problem. Golven daar gaat het om en…. da’s nou net beetje lastig op onze vertrouwde Noordzee. ‘BAFbaf’, ik hoor aan de baf na de BAF (=steile golf) dat het anker met een paar centimeter speling tegen de ankerrol ramt. Hmm prettig dat we in stevig aluminium zitten. Weg mooie oceaandeining, weg rustig rijzen en dalen, weg rustig wegduiken voor de spray als je de golf van ver ziet aankomen, weg ruimte. Dit is wastobbezeilen! Matsya als brandingrotsje. Ondiep! Onze eigen zee blijkt na Doggersbank bovendien een stad van boorplatforms -waar de stoere oliebonken op torens naar elkaar ‘joehoe’ kunnen roepen en zwaaien-, windfarms en snelwegen met tankerfiles waar onze Mats als een soort van zwerkbal tussendoor kaatst. 25 knopen wordt 35, in vlagen meer. Meer koffie, wakker blijven.

J6A komt langs. Zat ooit pappaToos op, traantjes in de toch al vrij natte omgeving. De winddraaiing zet gelukkig toch beetje door: Borkum wordt Terschelling/Vlieland, Texel/Den Helder en.. IJmuiden haalbaar! Lastig kiezen, Lowestoft maar 4 uurtjes minder. Nederland na 2,5 jaar om het kleine hoekje, IJmuiden per ongeluk weekje te vroeg. Bij het eerste daglicht zien we Hoogovensstoom. Vertrouwd rotland. Tsja, jullie wonen allemaal hier, vandaar thuis. Weer traantjes -volgens mijn broer werd ik emotioneel wrak-. We zijn er weer!

Rolf, IJmuiden eind augustus 2018

 

We didit!

Hans, gehaaide bijzondere bijstandsgladiator in ruste checkte ons materiaal terdege. Kan het niet meer aan liggen. Toch beetje gespannen vaar ik met het afgeladen rubberbootje naar het steigertje waar Toos wacht. Wat een hoop troep eigenlijk: flessen, nieuwe supervest van Toos, mijn stokoude Cousteavest, flippers, brilletjes, oersurfpak ooit van Peter, het gisteren aangeschafte nieuwe lood. Weegt gevoelsmatig in mijn huidige stemming minstens een ton. Eerste keer samen zonder trainer. Spannend, voelt verantwoordelijk, alles moet nu goed gaan, nu echt samen alleen flieberen.

Bij het opbouwen van de set monteer ik voortvarend mijn fles ondersteboven in het vest. Correctie door Toos en belangstellende innocent bystander; ook weer voor elkaar. Nadat de hele berg spullen (ga je echt geen wandeling mee maken) op ons zit checken we elkaar. Prima… nou wordt het dus menes: steigertrapje af, water in. Blijven ademen. Bonaire schijnt een toplocatie te zijn, nu geen oog voor, eerst maar eens kijken of we dit met zijn tweeën durven en kunnen. Druk genoeg  mee.

Het stroomt steviger dan ik dacht. Beter eerst maar even een stukje boven water van de havenmond weg zwemmen. Daarna omlaag: Ik geef het teken. Toos kijkt beetje ongerust maar doet mee. Zonder spanning geen nieuwe ervaring. Daar gaan we!

Ik blijk als een baksteen naar onderen te borrelen, nooit geweten dat je zo snel kon zakken. Beetje teveel lood aan de gordel gezet. Plofje lucht in mijn Cousteauvest corrigeert gelukkig. Merk wel dat de vestuitlaat borrelt (echt vest voor mij…). Mooi, kan Toos mij terugvinden door belletjes te volgen!

Toos zakt lastig, beetje te weinig gewicht aan haar gordel gezet. Nog zo goed met de innocent belangstellende op de steiger afgewogen meenden we. Nou ja ze zakt op me af, goed. Krijg haar altijd weer boven door de noodklep open te trekken. Maakt ze met haar supervest zeker sprongetje boven water mee. Onder, we hebben het nu over 6 meter, blijkt mijn lief ineens bijzonder grote ogen te hebben. Normaal al prachtig groot, maar nu door spannende verbazing -dat het echt samen lukt ?- nog groter. Bovendien lijkt de duikbril er ook nog eens een factor 4 overheen te gooien. Nooit zulke grote ogen gezien. Ik maak een mentale notitie het drijfvermogen van schotelogen de volgende keer met extra lood aan haar gordel te corrigeren.

Mooi, mijn Bijenkorf cadeauduikhorloge blijkt het ook bij 10 meter waterdruk nog prima te doen, dat geeft moed! We krijgen er steeds meer handigheid en zin in. Grotere vissen kijken ons enigszins belerend aan, helaas sommigen met wegdraaiende ogen, geven ons blijkbaar op…..Kleine visje (denk aan centimetertje of 6) blijken ons uiterst moedig te verjagen, totaal niet bang voor ons. Hoop dat dat ook voor ons zo blijft.

Handig, daar verschijnt Alex de duiktrainer zijn onderwatertuintje, koraal groeit hier ook op betonijzer, kan je mooie herkenningstekens van maken. We gaan lekker. Nou goed oppassen dat we niet dieper dan 10 meter gaan, wel genoeg voor zo’n eerste keer, kunnen we altijd direct naar boven. Ook de route eist aandacht, graag op de goede plek naar boven als de lucht op is. Ben ik dus eigenlijk vierhonderd procent mee bezig. Prachtige natuur: ……2e prioriteit……

Gelukkig maakt Toos de opnames. Als ik uiteindelijk probeer de camera over te nemen blijkt dat ons eerste ’onderwaterverschilvaninzicht’ op te leveren. Leesbril onderwater lastig, maar hoop net de vis in het midden van het zoekertje te hebben als ze de camera weer van me afpakt….. Nou ja, als je samen dit kunt doen ben je denk ik wel toch heel gelukkig.

Kralendijk juni 2017

 

Prachtig Suriname

Na een aantal weken in Suriname hebben we al aardig wat Surinamers gesproken. Waar gaat het dan over? Ze hebben het met veel liefde over hun prachtige land en zijn zich bewust van de rijkdom die ze hier hebben. Plant iets en het komt tot bloei, grondstoffen zoals bauxiet en goud genoeg, indrukwekkende stukken bos (tropisch regenwoud), ongelofelijk veel dieren en voldoende water. Daarbij blijft Suriname gespaard van orkanen, vulkaanuitbarstingen of aardbevingen waar andere landen in deze regio wel mee te kampen hebben.

Toch gaat het economisch slecht. Vorig jaar nog stond 1 euro gelijk aan 5,6 Surinaamse dollar, nu is dat 8,1 dollar: een inflatie van 30%. De prijzen voor eten, benzine en telefoons lopen steeds verder op maar de inkomens stijgen niet mee. Auto’s worden hier afgerekend in Amerikaanse dollars en de maandelijkse huur van huizen in euro’s. Dagelijks hoor je van mensen hoe moeilijk het is om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat is lastig om te zien want ook wij weten niet hoe dit op korte termijn kan veranderen.

En wat hebben we gedaan? In ieder geval ontzettend genoten van de natuur! Van stroomversnellingen tot watervallen, van strand tot moeras, van regenwoud tot bergen, van plantages tot Paramaribo. Heel wat uren vanuit een korjaal kunnen turen want vanwege de ondieptes in de rivieren zijn deze plekken zijn haast alleen maar te bezoeken op deze manier.

We hebben uiteenlopend mensen ontmoet: reisgenoten op onze trips, studenten die hier stage lopen, zeilers die hier vertoeven en natuurlijk veel locale Surinamers. Ik heb als psycholoog drie dagen bij stichting RUMAS gewerkt om hen te helpen bij selectiedagen. Heerlijk om met m’n vak bezig te kunnen zijn en op deze manier iets bij te kunnen dragen!

We zullen de tijd in Suriname afsluiten door een deel de Commewijne rivier op te varen. Daarna gaan we rechtsaf de oceaan op om naar de Caribbean te gaan. Zullen het hier zeker gaan missen: de relaxedheid, de mogelijkheid om in onze eigen taal gesprekken te voeren, de rivieren en het geweldige eten. Daarnaast zullen we Peter en Anne voorlopig missen want zoals dat met zeilers gaat hebben die de komende maanden een ander plan.

Aan Suriname: dank voor hoe jullie ons welkom hebben doen voelen en de ervaringen die we hier mochten opdoen!

 

Wegvaren…..lastig en nodig

Bijna twee maanden comfortabel plekje Las Palmas, leuke stad, uitzicht op zee, strand, geen golven, geen gewaak met krabbend anker, wel zicht op heel veel op de ankerplaats heftig ‘slingerklokkende’ concullega’s die op ons havenplekje azen. Soms weken! Blijf je dus lekker liggen, kan je hier makkelijk maanden volhouden, roest je comfortabel vast.

Gisteren besloten we: Overmorgen weg, Cabo Verde, misschien direct het langere stuk door naar Paramaribo. Het weer ziet er de komende week gunstig uit. De nieuwe accu’s doen wat ze moeten doen. Racefiets aan boord, motorolie en filters ververst, speling in gieklummel opgevuld, Saharazand van dek gespoeld, nieuw broodbakmeel ingeseald, wijnkelder bijgewerkt, vriezer opgepept.

Toch aarzeling om los te gooien. Wat is dat toch? Je plant zo’n reis, krijgt het ook nog voor elkaar die werkelijkheid te maken. Ik hou enorm van het zeeavontuur, heldere sterrennachten, de donkere stuurhut met onduidelijk zacht radiogebrabbel en tot over de oren gevuld met concentratie. Het eerste grijze ochtendlicht op de golven. Ik denk en hoop dat we weten wat we doen en het ook kunnen en toch… Altijd die neiging nog een dagje te blijven liggen! Veiliger? Gemakkelijker? Zekerder? Waarom toch die losgooidrempel?

Losgooien op deze reis is ook steeds loslaten, niet altijd leuk, enigszins ongewis, nieuwe vrienden en oude accu’s achterlaten, onverwachte leuke maar ook minder leuke dingen meemaken, opnieuw beginnen. Ik moet me er steeds toe zetten. Het gekke is dat dat gevoel direct na de pieren weg is en verandert in een soort ‘toekomst’. Geeft me energie en kan ik me weer 100% op vooruitknokken. Leuk! Nu de oceaan proberen over te zeilen. Heb ik nog nooit gedaan.

uitzicht LP      bergweggetjes

mooie motor      mercado

Drie koningen      accus's

Vakantie binnen de reis

Morgen is het zover: we laten Madeira achter ons en gaan naar de Canarische eilanden. Het is goed om weer verder te gaan want we zijn tenslotte aan het reizen. We hebben Madeira in ons hart gesloten en het hier ervaren als een vakantie binnen de reis.

Wat maakte het zo goed? In een Pinda over het eiland crossen, adembenemend mooie wandelingen, conditie op peil brengen, bijslapen en ontmoetingen met interessante locals en zeilers. Het dagelijkse genot van een vrolijk en behulpzaam team in de haven van Quinta do Lorde. De lijst van grote en kleine reparaties die we met Siep konden afvinken. Het mag hier dan bekend staan als bejaardeneiland, er zitten wandelingen tussen waar je met gevaar voor vallende rotsen en glibberige steile paadjes behoorlijk aan het sporten bent… Kortom: de balans tussen ontspannen in inspannen was hier top.

Daarnaast nog een persoonlijke missie voltooid want Rolfs vader had het vaak over Madeira, (voornamelijk ingegeven door het liedje ‘Een glaasje Madeira my dear’) maar hij is hier nooit geweest. Des te meer een reden voor ons om het eiland op ons gemak te verkennen. Hij had het hier zeker geweldig gevonden en we hebben natuurlijk in stijl een glaasje Madeira op hem gedronken.

Morgen naar Lanzarote!

wandeling-10         wandeling-9

wandeling-6          uitzicht-funchal

quinta-do-lorde           kapper-op-de-steiger

een-glaasje-madeira            wandeling-3

wandeling-7             wandeling-5

Oversteek met vele gezichten

Optimistisch vertrekken we uit Engeland. Matsya volgetankt met diesel en water: we zijn er klaar voor om Frankrijk ‘links te laten liggen’ en naar Spanje te gaan! Het is voor deze reis onze eerste lange oversteek met meerdere nachten dus best spannend hoe het zal gaan.

Bij vertrek hebben we een redelijk windje uit het oosten dus we worden spoedig het kanaal uitgeblazen. Eenmaal op het open water van de Noord Atlantische Oceaan kijken we elkaar eens aan: ‘Had jij gedacht dat er zo’n zeegang zou staan?’ Beiden wat overvallen door de hoogte maar vooral de richtingen waaruit het water komt. Het lijkt erop dat we in een soort waskuip terecht zijn gekomen en we hebben windkracht 6 dus dat gaat voorlopig niet minderen. De Fransen geven aan dat de zee ‘tres agité’ is: aha.. Gelukkig worden we niet ziek en kunnen we om de beurt slapen.

Vooraf hadden we een aantal weerfrontjes op de weerkaarten gezien en het is bijzonder om er nu doorheen te varen. Als de wind iets afneemt neemt de stemming weer toe. Hoogtepunt in de vrolijkheid zijn de dolfijnen: Ze zwemmen een heel stuk mee en wij knappen er erg van op. Als zij het hier zo leuk hebben waarom zou ik het dan niet leuk hebben denk ik bij mezelf. De oceaan is opeens een stuk vriendelijker.

De tweede nacht valt de wind helemaal weg, maar de golven niet. Dus dat is motor aan en hobbelen over de golven. Intussen hebben we weer eens ondervonden wat een sterke boot Matsya is en dat ze met een brekertje of vreemd dalletje wel raad weet dus we slapen al een stuk comfortabeler. Bijzonder aan de oceaan golven is dat ze heel langzaam naderen en echt hoog lijken maar de hele boot rustig optillen en dan onder je doorrollen. Dat de boot telkens gewoon omhoog gaat moet je ervaren, wordt je ook een stuk rustiger van 😉

Tussentijds merken we dat de grote golven vanaf de oceaan kant komen en de kleine golven vanaf Frankrijk. Hierdoor wordt het water warrelig: je moet je maar overgeven aan de bewegingen, ook zijn die soms onlogisch.

Het laatste stuk is de oceaan helemaal tot rust gekomen. Het blijft motoren met windkracht 1 tot 2. Uiteindelijk wel weer met de zeilen erbij. Gekozen om naar Ría Cedeira te gaan omdat we dat met daglicht kunnen aanlopen.

Mijn opa zei vroeger voordat Sinterklaas in Nederland kwam: ‘Nu is het heel spannend want voor hem want hij zit in de golf van Biskaje’. Toen dachten wij al  ‘als dat maar goed komt dan’. Nu eens kunnen ervaren wat Sinterklaas hier elk jaar meemaakt en alleen al op dit stuk had Biskaje vele gezichten!

 

Needles, Fish & chips

Vanaf Brighton zeilend naar Lymington gevaren. Een stadje helemaal ingericht op zeilers inclusief een soort PC Hooftstraat met allerlei speciaalzaken. Vanaf daar met de pont over: Wight vanuit een dubbeldekker bewonderd en ons in Cowes aan de snelle, oude en ongelofelijk mooie boten vergaapt.

De daaropvolgende ochtend in alle vroegte langs de Needles gevaren aan de westkant van Wight: prachtig! Portland Bill (in de pilot beschreven als meest linke stuk van de kust) ben ik slapend langs gevaren.

Nu in Brixham: tot nu toe de beste verrassing van de Engelse kust. De grootste aanvoer van vis in Engeland, prachtige gekleurde huisjes en een zeer ontspannen sfeer. Een lokaal kroegje typeert het echte leven hier: er hangen foto’s van alle visserstrawlers in uiteenlopend weer, er wordt karaoke gezongen, de 18de verjaardag van een slungelige jongen wordt gevierd en er een verklede vrijgezel met z’n maten komt de boel op stelten zetten.

Voor de mensen die het opgegeven hebben: hier kan je (echt!) lekkere fish and chips eten. Op de kaart staat: ‘If we haven’t got your favourite fish today. It’s probably still in the sea.’ Dat klopt dus want het komt hier direct uit de vissersschepen. Dat doe je ook maar één keer want als je al die dikke Engelsen ziet denk je wel eens hoe komt dat nou. Vandaag kwam er een charterschip binnen waar ze een mevrouw al drie kwartier aan het reanimeren waren. Laten we zeggen dat die nog niet zo oud was.. Vanavond salade!

Needles Brixham 3 Brixham 2

 

Brixham 1

Op de tast

Om 4.30 uur gaat de wekker want we liggen in Dover achter een deur die anders dichtgaat wegens de eb die eraan komt. Als we om 5.15 door de haven van Dover varen vraagt het Traffic Center of we ‘comfortable with this kind of visibility’ zijn. Nou eh… Waar zijn we eigenlijk? Geen hand voor ogen te zien. Gelukkig hebben we een goede radar en AIS. We varen dus de hele dag in de soep en doen zoveel ervaring met de radar op dat we uiteindelijk een zwaan op de radar kunnen onderscheiden!
Ter voorbereiding op de evenaar oversteek hebben we vandaag de oversteek van nulmeridiaan gevierd. Nu lekker stappen in Brighton, ‘Gay Capital of England’, dus dat gaat gezellig worden!

IMG_0262  IMG_0257  IMG_0260

Engeland bereikt

Wat een geluk om zo te kunnen vertrekken! Rustige zee, heerlijke oostenwind en ook nog een zonnetje erbij: een super start van de reis! De wachtjes verliepen goed. ‘s Nachts langs de Nederlandse en Belgische kust gevaren en nieuwe windmolenparken van dichtbij bewonderd. Nog in Nederlands water hoorden we dat Douwe en Maaike van de Stayer, vergezeld  van hun vrienden in zeilboot Kite, achter ons voeren. Dat werd dus bijna een etmaal samen opvaren op een donkere zee. Twee groene toplichtjes achter ons en af en toe een gesprekje over de marifoon maakten het heel gezellig. Matsya doet het erg goed, vaart snel en licht, alleen de lasagneschaal (en de lasagne) vliegt in stukken uit de oven bij een rare golf.

Grappig is dat je dus kunt meemaken dat je in Dover aanlegt en op de steiger hoort ‘Rolf..! Toos..!’ Huh? Ah, even bijpraten over deze overtocht, biertje, gezellig… Morgen uitslapen en dan weer verder.

© 2023 Matsya

Theme by Anders NorénUp ↑

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com