Nog donker als ik in de dingy langs de op de rede gemoorde jachten naar de Agaath race. Alleen lokale vissertjes, Bas en ik zijn wakker. Hij staat al klaar op het achterdek. We gaan dingytrawlen.
Na duizenden mijlen zeezeilen voortdurend 2 lijnen met allerlei lekkers voortgesleept ving ik Nada, Noppes, Niks, Nul. Toos kreeg zelfs op Lanzarote heel vriendelijk -iets te vriendelijk- les van een steenrijke rapper met een enorme visboot -‘Ohh My God’- en daarna kwam de niegus er pas goed in. Bijna dagelijks hoorden we een enorme klap waarna er weer een stuk lijn met haak en kunstaas weg was. Minstens 200 euro op de oceaanbodem. De vissen staan voor.
Bas is van ons de echte visprofie; groot, klein, met- en zonder tanden, de gezinslunch op weg naar Suriname zelf gevangen. Zijn instructie telt, vanmorgen vullen we de dingy tot de rand met vis! Motortje pruttelt zacht -stinkt daardoor enorm-, 2 mijltjes voortgang, onze sjieke hengels voorzien van de perfecte ‘lure’ 20 meter achter het stinkmotortje, thermoskoffie, wachten tot de maaltijd aangrijpt. Best gezellig! Vlakbij zien we een stokoud vissertje in een wrak roeibootje iets onduidelijks met een lijntje in zijn hand doen.
Twee uur later. De koffie is op. Volgens Bas heeft vissen met geduld te maken. Ik overdenk als zelfkenner die laatste opmerking in stilte…………….. Ineens grote opwinding bij de oude man. Met een trotsbrede grijns rond zijn laatste drie tanden tilt hij een enorme ‘jack’ op, bijna net zo groot als de vis die we op de Suriname rivier zagen, ook al gevangen door een oude man met een handlijntje in een wrak bootje-. Vanavond feest voor zijn hele familie!
Enigszins aangedaan besluiten we dat het nu echt te licht en te warm is om door te vissen. Bovendien hebben we overduidelijk beter aas nodig. Om de afdruipfactor te beperken doen we nog 1 trekje langs de pier. Daar zag ik duikend echt belachelijk veel vis zitten. In stilte pruttelen we dit laatste stuk. Maarrrrr!!! Wat is dat?…….. Bas lijkt iets te voelen. Ik ook! Ieder van ons haalt draait nu zijn lijn in, waarbij we allebei duidelijk weten druk aan de haak te voelen! De lijnen zijn bijna binnen, de spanning stijgt. Er flippert iets. Ons jagersinstinct ruikt bloed. Vol trots zullen we zo de vangst aan onze vrouwen geven met de opdracht de keuken in te gaan om die direct met een uitje klaar te maken. Daarna de massage voor de door de jacht vermoeide arm en rugspieren. Deze dag kan niet stuk!
Inderdaad……. een heel bescheiden Peuterbonitootje aan Bas zijn lijn. Peutertje is gewiekst knopend aan zijn lijn om mijn lijn heen gezwommen. Na ruim ontknoopwerk ligt peuter op de dingybodem waarna we maar weinig overleg nodig hebben om te besluiten dat ook deze peuter een zelfgevangen vis is en dus deze keer niet teruggezet wordt. Soepele beweging Bas met enorm hakmes: Kop Eraf. Een van ons op weg naar zijn massage. De ander op weg naar BudgetMarine -prijstechnisch BerovingMarine- voor het ultieme kunstaas voor morgen.
Volgende dag fast forward: …. Donker als ik naar de Agaath race. Alleen een lokale vissertjes, Bas en ik zijn wakker. Staat al op achterdek. Dingymotortje stinkty weer zacht, hengels met de perfecte ‘lure’, thermoskoffie, wachten. Vlak aan het strand is een stokoud vissertje zijn wrak roeibootje met vis aan het vullen…
Anderhalf uur later: koffie op, benzine op, rubberbootje bijna gezonken door haak in het rubber, daarna haak in mijn vinger. Roeibootje oude visser bootje vol met vis. We besluiten dat het klaar is en halen de boel naar binnen. Maarrrrr!!! Wat is dat?…… ik voel druk!!! Haal de lijn helemaal binnen, het stukje Peuterbonito wat vanmorgen als aas dient is er af gegeten. Eindelijk beet gehad dus! Jammer dat ik vergat het beschermplasticje van de splinternieuwe haak af te halen………..
De vissen lopen uit.
Kralendijk, 21 augustus 2018
