Rolf van der Meer – Page 3

Author: Rolf van der Meer (page 3 of 4)

We zijn er?

23 April 2017 / Rolf van der Meer / 0 Comments

‘De Carieb’ na een soepele snelle stroom mee overtocht van drie daagjes vanuit Suriname. Raar maar waar, The Grenadines leveren een beetje wonderlijk gevoel op bij me. Ik focus persoonlijk nogal eens (te vaak) op ‘toekomstig ver weg’ en dat is nu een beetje lastig. We zijn er nu dus. Dit is waar je naar toe zeilt. Hier wil je dus naartoe. Hier moet je zijn. Hier is het.

En het kan niet mooier, beter en handiger voor de zeilreiziger; iedere dag zon, volle maan op zee, 15 tot 20 knoopjes wind, heldere ochtendaanloop met goed zicht op prachtige eilandjes, riffen en palmenstrandjes met simpele shackbarretjes met koud bier waar je in de luwte achter een mooi rif op spierwit zand ankert. s’Avonds de kreeft met sjampi geheel naar wens door de boatboy aan boord afgeleverd zodat je de green flash happend kunt pakken. Zeewater lekker warm en kristalhelder waardoor je ‘s ochtends snorkelend vissen, schidpadden(!) en koraal goed ziet. Afwisselende middagwandelingen in prachtige natuur, vergezicht op een azuurblauwe zee en andere mooie eilandjes met ruwe dorpjes afgewisseld met villa’s waar heel duidelijk Goldfinger gewoond moet hebben. Gigantische vaak prachtige jachten afgehuurd door pop- en filmsterren zoeven langs de einder. Absoluut de 007 locatie die je ooit als simpele jongen voor ogen had. Het kan hier in alle opzichten werkelijk niet op. We zijn er dus…

Sommige clegazeilers hangen hier al meer dan 10 jaar rond, gaan nooit meer weg. Snap ik!

Zouden wij dat kunnen? Locals roepen dat we met Matsya hier makkelijk kunnen charteren en dus blijven. Hmmm, dat perspectief, zo helder uitgesproken, …….beklemt me dus.

Dan zit je dus ook lang tussen veel, heel veel, catamarans bevolkt door feestvierende geluidsterroristen, ‘bareboats’ gehuurd door Amerikanen & vooral Fransen die niets van ankeren snappen en geheid op je lip terechtkomen, boatboys die zeer scherp op het meest onhandige moment tegen je romp bonken om iets te verkopen, het idee dat je je dingy met nieuwe enduro beter met 7 sloten kunt vastleggen om hem weer terug te vinden en breedsprakige rasta’s met zeén van tijd die werkelijk stuk voor stuk allemaal het idee lijken te hebben dat ze mijn prachtige vrouw ‘easy’ kunnen versieren. Hey man FO!

Dus, heb ik het hier zoals gebruikelijk al weer veel te snel gezien? Weer verder voordat het grote genieten goed is begonnen? Perspectief vóór hier en nu? Kans is aanwezig. Die neiging is er bij mij.

Er was een alternatief: Lastig voor anker tussen aanstromende bomen op een modderige snelstromende rivier in oerwoud. De avontuurlijke dingytocht in stikdonker naar een slechts per boot bereikbare plantage bewoond door een Javaanse enclave, daar voetballen en daarna heel vriendelijk voor een oorversplinterende ‘jamsessie’ uitgenodigd worden. En … de volgende dag in een regenzondvloed wegvarend blijk je op die rivier ook nog door echte modderdolfijnen uitgezwaaid te worden. Avontuurlijker. Leuker!

Zet aan tot nadenken voor het vervolg. Hoe zat dat ook al weer met koude kusten?

Mayreau, Saline Bay april 2017

Matsya Luxe jachten Tobago Cays Tobago Cay's Rolf

Tegenstellingen

6 April 2017 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Morgen of overmorgen is het zover. We vertrekken hier. Bijna twee maanden op de rivier; prachtig plekje, vrienden gemaakt. We gaan het missen. Brulapen die je wakker maken, de altijd prachtige ochtenden in de natuur, de fiets die collega zeiler Henk achterliet, Richi’s auto’s met gebruiksaanwijzing, de 35+ C waardoor je gilt om de middagplensbui die zweet in 1 seconde wegspoelt, de avontuurlijke dingytochten in modderige kreekjes waar je met de BBmotor over complete bomen (kroks?) moet raggen, vissen die gewoon het bootje in springen, de nachtelijke ‘katteogen’ van slangen en kaaimannen als je met de zaklamp schijnt, het gevoel van ‘waar zit de piranha’ als je toch zwemt omdat het gewoon te heet is (en niet regent), idyllische dorpjes met opgewekte belangstellende lieve ‘no spang’ mensen, de grote markt met dikke dames en heren, het lekkere eten (leidt in combi met Parbo tot 0,5 kilo per week aanwas), de bejaarde bosgids die ons met stickie lachend door het oerwoud langs vogelspin loodst, het creatief autorijden om te voorkomen dat (Richi’s-) auto in de gaten in de weg verdwijnt, het buiten bancair gewisselde geldbundels in plastic zakken vervoeren voor de nieuwe BB motor, de prachtig verlokkende lach van de verkoopster die je vertelt dat je vast te veel ‘geraced’ hebt als je die motor weer wil inleveren als’ie het na 8 uur al niet meer doet….. ben van Suriname gaan houden.

Tegelijkertijd en juist daardoor lastig te combineren: zichtbaar toenemende verarmende verkrottende samenleving waar verassend veel schokkend dure huizen, auto’s en powerboats bestaan. In elkaar zakkende infrastructuur, roestende bedrijven en bedrijfsterreinen, zeeboten die plotsklaps aan rommelige steigertjes op de rivier ‘iets’ aan of afvoeren, goudzoekers die grote stukken oerwoud veranderen in zandduinen en modderplassen, lachwekkend verstikkende ‘bureaucreatie’ om maar iets te doen te hebben, een niet (verwacht nooit) afgemaakt leidersproces, heel veel niet afgemaakte plannen en projecten, veel (terechte) historische aandacht voor slavenverleden maar bijna niet voor recente moordpartijen in de binnenlandse oorlog, gierende inflatie en volgens mensen die hier leven het belangrijkste: de krabbenmentaliteit die samenwerking verandert in tegenwerking. “Ik niet uit de emmer, dan jij ook niet, ik trek je weer terug de emmer in”. Ik vind Surinamers onderling niet zo tolerant als ze zelf zeggen dat ze zijn. Intenties goed, voornemen en verhaal geweldig, resultaat ……. zal ooit komen als de omstandigheden maar beter waren (zoals je hier hoort).

Grote tegenstellingen dus. Heel blij dat we deze stop maakten en een tijdje bleven. Veel meer begrip voor Nederlandse Surinamers (voor hen lijkt hier integreren nog moeilijker dan voor ons brakka’s). Ik hoop echt dat we op een volgende trip opnieuw deze rivier op kunnen varen, maar vraag me dat tegelijkertijd ook af met voorbeeld Venezuela om de hoek. Ik wens alle Surinamers heel snel een goede regering voor iedereen.

Paramaribo april 2017

Gevoel van aankomst

18 February 2017 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Na de eerste dagen op de rivier: rust, relax, lummelen, toch maar mooi gedaan die oversteek en tegelijkertijd: ga hier voorlopig maar even niet meer weg.

Eerst de statistics: direct van Pasito Blanco 20 mijl de Surinamerivier op, minstens 2600 mijl (logwieltje zit vast) in 18 dagen -waarvan 21 uur op de motor-. Overwegend plat voor het lapje, meest voorkomende wind ENE BF 5/6 -aantal dagen meer-, swell van 2 tot 4/5 meter vaak uit twee richtingen waardoor je in combinatie met ‘melkmeisje’ zeilvoering dus uiteindelijk gek wordt -voor de niet zeilers: denk aan de slinger van een klok waar je drie weken opzit-. Wel leuk: surf van 14,5 knoop (SOG zonder stroming mee!) met 32 ton aluminium.

Onderweg op te lossen: ruimte in voorstagprofiel yankee, yankeefurler liep door rem, complete windmeterset na 4 dagen van de mast gewaaid, televisie uit de muur gerukt, stopcontact kapot gestoten. Halshoeklus grootzeil op mastprofiel door geschavield. Valt mee en we hebben het meeste al weer gerepareerd!

Onderweg meegemaakt: totaal 4 vrachtschepen gezien, waarvan Toos er twee opriep -beetje met andere mannen kletsen- en de volgende antwoorden kreeg: (1) “mevrouw we hebben geen zin in een gesprek” en (2) “mevrouw we zitten in een SAR en zullen onze koers en snelheid niet aanpassen”. Dat laatste betrof een Frans jacht ongeveer 20 mijl achter ons. Het woei toen inderdaad wel wat hard. Verders voor Mauretanie tweemaal een verdachte visser s’nachts die zowel AIS als boordlicht plotsklaps uitschakelden, een vrij nerveus makende combi.

Grootste hulp onderweg: ons eigen onvolprezen weatherwalstation Erik, vanuit de Schermer altijd opgewekt beschikbaar met extra -vaak slecht- weernieuws, wetenswaardigheden en andere raadsels: “die 25+ knopen met bijbehorende swell gaat nog wel een weekje duren” “jullie hebben geluk, je zit in een zeldzame dubbele stroomkrul waar je niet omheen of snel uit kunt varen” “jullie varen nu precies over de U48 die daar met man en muis op de bodem ligt”. Erik top! Je sleepte ons echt door de dipjes.

Belangrijkste momenten en wetenswaardigheden onderweg: (1) De zon komt inderdaad ook na 12 uur duisternis altijd weer op -dit schippertje begon daar regelmatig aan te twijfelen- en (2) De LUNCH! Ik denk niet dat er ooit zo lekker en uitgebreid op de oceaan gegeten is. Altijd minimaal 3 gangen met een goed flesje wijn en tukje na. Jos en Toos maakten er werkelijk een dagelijks feest van. Bijzonder: de eerste gang gaat s ’nachts vrijwillig op het dek voor de pan klaar liggen.
En nu?
Deze rivier opzeilen is na 18 dagen geweldig. Geweldig modderig ook; was voor ons voorouders ook vast belangrijke reden om Suriname met Manhattan te ruilen, je voelt je geweldig thuis! Geweldig inklaren: drie verschillende niet te vinden kantoren gevuld met beambten die grote boeken invullen. Geweldige stad: heel veel leven krioelt kleurrijk. Geweldig: Toos ziet aapjes bij het hardlopen. Zwemmen in de rivier en met al je tenen weer aan boord klauteren is geweldig. Ligplaats op de rivier in tropenstand met geweldige ochtenden en avonden. Kortom: oerwoud voelt heel anders aan dan het Panbos en leidt tot geweldig Livingstoneexploratiegevoel.

We gaan hier voorlopig eens even goed rondkijken!

Wegvaren…..lastig en nodig

20 January 2017 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Bijna twee maanden comfortabel plekje Las Palmas, leuke stad, uitzicht op zee, strand, geen golven, geen gewaak met krabbend anker, wel zicht op heel veel op de ankerplaats heftig ‘slingerklokkende’ concullega’s die op ons havenplekje azen. Soms weken! Blijf je dus lekker liggen, kan je hier makkelijk maanden volhouden, roest je comfortabel vast.

Gisteren besloten we: Overmorgen weg, Cabo Verde, misschien direct het langere stuk door naar Paramaribo. Het weer ziet er de komende week gunstig uit. De nieuwe accu’s doen wat ze moeten doen. Racefiets aan boord, motorolie en filters ververst, speling in gieklummel opgevuld, Saharazand van dek gespoeld, nieuw broodbakmeel ingeseald, wijnkelder bijgewerkt, vriezer opgepept.

Toch aarzeling om los te gooien. Wat is dat toch? Je plant zo’n reis, krijgt het ook nog voor elkaar die werkelijkheid te maken. Ik hou enorm van het zeeavontuur, heldere sterrennachten, de donkere stuurhut met onduidelijk zacht radiogebrabbel en tot over de oren gevuld met concentratie. Het eerste grijze ochtendlicht op de golven. Ik denk en hoop dat we weten wat we doen en het ook kunnen en toch… Altijd die neiging nog een dagje te blijven liggen! Veiliger? Gemakkelijker? Zekerder? Waarom toch die losgooidrempel?

Losgooien op deze reis is ook steeds loslaten, niet altijd leuk, enigszins ongewis, nieuwe vrienden en oude accu’s achterlaten, onverwachte leuke maar ook minder leuke dingen meemaken, opnieuw beginnen. Ik moet me er steeds toe zetten. Het gekke is dat dat gevoel direct na de pieren weg is en verandert in een soort ‘toekomst’. Geeft me energie en kan ik me weer 100% op vooruitknokken. Leuk! Nu de oceaan proberen over te zeilen. Heb ik nog nooit gedaan.

uitzicht LP bergweggetjes

mooie motor mercado

Drie koningen accus's

Inburgeren in Las Palmas

29 December 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

We wonen nu een maandje op de Muelle Deportivo puertos de Las Palmas, C/.Tomas Quevedo Ramirez s/n 345008, # 26. Het voelt al na een maand als ons echte adres. Raar? Niet meer. Na een ruim half jaar verandert het gevoel ‘verder verder verder’ steeds meer in nuhiermorgenzienwewelweer. Zie het als een soort van Hollandse maňana ‘vandaag eerst maar eens boodschappen doen, deze dag is daarmee gevuld’.

Deze havenstad is groot en we vinden de weg steeds makkelijker. Britse toeristen beperken zich tot een relatief beperkte strandboulevard aan de andere zijde. Wij liggen aan de havenkant. Hier wordt gewerkt en geleefd. Het is daarom voor ons een prettige stad, veel winkeltjes, naaimachinereparateur, barretjes, smeerolieleveranciers, restaurantjes, fietsenreparateurs, druk verkeer, toeterende taxi’s en echte buren in het straatje waar we nu wonen.

Ja, we wonen opeens in een straatje in een wijk. Er vinden wel wat verhuizingen plaats maar heel veel bewoners wonen hier langer. Zit van alles tussen; rijk sjiek en heelduur met ‘crew’; binnengesleepte door politie doorzochte woningen; zelfbouwwereldzigeuners al touwtjes aan elkaar knopend rondzeilend; pensionada’s ‘alles aan kant’ voor eeuwig vertrokken; frisse jongens op marineopleidingsschepen, minder frisse (douche kapot) op een afgeragde V70 met pech; Amerikanen op enorme cats, roestbikkende Australiërs, Duitsers, Engelsen, Oostenrijkers (jawel!) en veel Hollanders.

Alles wat ooit verder wil lijkt hier een tijdje terecht te komen. Sommigen blijven heel lang of gaan nooit meer weg. We hebben Rene in de wijk, 8 jaar geleden zeilend aangekomen maar nu in de ‘rent your wreck’ autoverhuur en onvolprezen Las Palmas vraagbaak. Naast ons woont Jonathan, na 90.000 solomijlen ‘heavy duty’ (via de drie belangrijke kapen, Antarctica, Brazilië, Groenland, IJsland) op #24 komen wonen en voorlopig zijn cat aan het opknappen. En aan de overkant natuurlijk het gezin op de steiger nadat eergisteren plotsklaps hun hele huis in de haven verdween (afsluitertje vergeten?). Gaan voorlopig ook niet meer weg.

We burgeren dus behoorlijk in hier. Toos rijdt haar dagelijkse rondjes op haar door de kerstman aangeleverde racefiets en haalt tegelijk broodjes en ik doe mijn best om de beloofde nieuwe accu’s aan boord te krijgen. Maňana …. Ik begin er al zorgelijk aan te wennen.

Trots of competitie?

29 October 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Madeira, prachtig eiland, we denken leuker dan de Canarische eilanden waar deze weken 300 boten van de ARC 2016 zich verzamelen.

Waarom noem ik de ARC? Een steeds grotere handige organisatie waarmee je ‘met zijn allen’ de grote oversteek lijkt te maken. Uitgangspunt: goed en handig; kost een paar duizend euro; ze checken boot en uitrusting; je krijgt prima route- en weerinfo; plek in de havens en als je aankomt een pakket koud bier met hapjes zo ik vernam. Daarna feest met zijn allen. Wat is nou mijn probleem daarmee? Jullie moeten perse zelf alles met zijn tweeën voor elkaar krijgen? Laat die ARC gasten toch.

Hmm…

Als zelfwerkzame aanrommelaars is het voor ons natuurlijk wel en stuk lastiger die havenplek te krijgen, ARC legt de boel vol. Tegelijkertijd: als we ingrijpende technische brokken hebben die we niet zelf kunnen oplossen regelen we ook hulp (léve Siep en Jaap). Lossen we ook niet 100% zelf op. Maar is dat nou mijn probleem? Bij nader inzien ook niet echt.

Maar: waarom hijs ik direct onze prachtige ‘Portal to a great yourney’ wimpel (maar 1tje van) als er een splinternieuwe 80 voets Oyster met de ARC wimpel binnenkomt? Competitief?

Het is als het verschil tussen een georganiseerde busreis en een tocht op de motor met tentje en koekenpan. Niets mis met de busreis (alle potentiele problemen lijken afgekocht) maar niks voor mij. Het avontuur gaat eraf. Over een jaar of 20 zeilt iedereen georganiseerd naar Bouvetoya! Dat idee is voor mij om depressief van te worden. Avontuur is in de tijd gebonden. De helpende organisatie, daar zit mijn probleem. Daarom nu zélf die oceaan over op dit voor mij technisch te complex jacht. Trots op zelf doen.

Daarom Timmy: Vanuit comfortabel Bilthoven zonder compromis minimalistisch kunstenaarsbestaan. Weken op een paard door Mongolië, net terug van Spitsbergen, zeilend. Zelf voor elkaar gekregen. Verschrikkelijk trots op je.

portaalvlag-baiona portaalvlag-madeira

Is dit avontuur vakantie?

17 October 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Na een geweldig afscheid in april stuurden we Matsya met grote opluchtende spanning en ‘high fives’ bij IJmuiden linksaf. Het was begonnen! Nu in oktober klein onderzoek naar persoonlijk welbevinden. Hoe ervaar ik dit avontuur tot nu?

Data: Geweldig indrukwekkende momenten die me altijd zullen bijblijven: Helder weer met harde wind in Biskaje: Matsya spuit over de golven naar het zuiden, topzeildagen; Toos die s ’nachts in het stikdonker heel ernstig met grote ogen op schermpjes staat te turen om schepen te ontwijken, -ik heb een topvrouw-; altijd vrolijke dolfijnen -nemen nog net geen warme broodjes mee- die aan komen springen om speciaal ons goeiemorgen te zeggen; prachtige rotskusten en ankerbaaitjes met relaxte strandjes in Galicië, de Algarve en nu Madeira; mooie oude steden om op je gemak door te wandelen; gezellige BBQ’s met een groepende groep nieuwe vrienden -doe je zeilend heel makkelijk op- op het strand. Klinkt als vakantie.

Tegelijkertijd: voortdurend bezig met het oplossen van kleine rampjes en het voorkomen van grote: betrouwbare weer info zoeken -waait altijd harder dan de grib’s aangeven-; lekkende leiding-, powerpack-, schroefas- en andere reparaties; vissers en vislijnen ontwijken; krabbende ankers; mast in -geen hobby van me- voor lampje vervanging; uitzoeken hoe Matsya comfortabel en veilig ‘voor het lapje’ vaart; gejatte papieren en pasjes terugkrijgen; voorkomen dat ons klein dik visje in de haven bij 40+ knopen wind met de complete drijfsteiger en daarmee alle buren aan de haal gaat. Klinkt als vakantie?

Knagend (1) -vooral op prachtige dagen- kan ik nog niet goed overweg met het idee dat vooral de ‘upside’, genieten van natuur en situatie, voor ons heel lang kan duren. Kern: als het belangrijkste wat je te doen hebt neerkomt op zorgen dat je (weer) een fijne dag hebt, dan is dat voor mij blijkbaar ook nog niet genoeg……

Knagend (2) als je zoals ik -en Toos- jarenlang met een prettige heel uitgebreide en diverse groep vrienden en bijna vrienden ‘op de linkerbaan’ samenwerkt dan mis je dat. Sluipend na een paar maanden realiseer je je dat jouw leven anders is geworden. Mis ik mijn werk?

Knagend (3) Tim, Tom, Cis en Sas. Lijkt me wel helder.

Mijn gevoel nu: door, maar eindig. Carieb en zeker Suriname lokken sterk: met de boot het oerwoud in. Gaan we komen. Daarna? We zullen het zien. Dit avontuur is geen vakantie.

‘Weg-hopen’ en opluchting

20 August 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Avond begon goed. Ankeren in baaitje van Cascais midden in een zwerm jachten en viskottertjes. Eigenlijk zijn we wat moe en aan slaap toe, daarom genuttigd: 1 fles rode wijn (met zijn tweeën vrienden!) en 1 halve kip (alleen).. slaap ik altijd lekker op.

Even weerberichtje pakken: gaat waaien. Donkere nacht, zwart. Toos ligt al, bedje lekker warm.

Dan na paar minuten: gerommel als trein in de verte met onweer: zeilers weten het, anker krabt. Shit. Hier lig ik lekker, buiten koud en donker, bovendien dit anker krabte nog nooit. Kan dus niet…. Ontkennen tot het uiterste……… rommel rommel, bonk bonk….

Helaas, zelfaangeleerd principe steekt op; als je het gevoel hebt dat het moet, doe het dan maar meteen anders ….. fleece aan. Dik uurtje buiten in het donker voorop. Stevig windje, zal nog toenemen. Kouder, aan de ketting voelen. Gerammel blijft ondanks energiek ‘weg-hopen’. Hmm, erg donker en ingesloten wat nu?

Optie 1: In het donker anker omhoog pielen: kan ook flink fout gaan, gisteren naast ons nog 30 voeter ankerop met enorm parapluanker met nog groter visnet aan zijn eigen ankertje. Minstens een uur aan het zagen en snijden om los te komen. Als dat ons overkomt kunnen we nu geen kant op. Optie 2: Twee uur doorkrabben kan nog net voordat we bij de buurman zijn. Maar: gaat het krabben niet harder als wind en deining toenemen? (3) Meer ketting steken, maar dan pakken we ook meer rotzooi op en is op deze plek ‘van de regen in de drup’. (4) Wachten op daglicht en hopen dat we voor die tijd niks raken. Duurt lang maar is te doen. Daar gaat het lekkere slaapplan. Ik pak een boek en mijn I-pad. Val daarmee de volgende nachtelijke uren wat vrienden en bekenden lastig. (Sorry jongens)

Toos tegen het ochtendgloren: “denk niet dat het krabt, het schuift”. (gingen inderdaad ook niet achteruit) Ik begin te piekeren. Ze heeft gelijk! Lijkt er tegelijkertijd op dat de ketting korter wordt. Dat is nog beroerder! Dan zit ie ergens onder vast, en dat kan in dit baaitje heel goed. De pilot waarschuwt voor ‘foul’ en ‘tripline advised’ (Matsya’s anker te zwaar voor)………. en het gaat zeker nog veel harder waaien. Grrrr.

Dan: bijna licht, wind zwakt even af, Matsya draait naar oorspronkelijke positie, harde dreunklap, schok achteruit. Mazzel = LOS! Nu Heel Snel voordat we weer draaien en de wind weer aantrekt. Motor aan, Toos aan het roer, ik haal ketting binnen met laserogen gericht op eventuele metaaldelen aanverwante visserijonderdelen en netten die in de schroef kunnen komen. Bijna alles uit het water, komt olievlek van de bodem naar boven, maar anker ook. HOERRRAAAA!

Even later liggen we opnieuw maar lekker buiten de zwerm met alle ruimte die we willen. Kijk, dat is nou opluchting.

Cascais

Aannames testen

5 July 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Je hebt al verzameld: Atovaquon+proguanil; Parentaal buiktyfus; 1^e rabies pre-expositie; DTPolio revac Revaxis; 1^e hepatitus A+B; 2^e rabies preexp; 3^e rabies preexp; 2^e hepatitus AB, Yellow Fever 1&2, Cholera N.I. Wat mis je dan nog?

Inderdaad: 3^e hepatitus A+B! Hoog tijd om daar wat aan te doen dus voordat je ergens in het nog diepere zuiden vastloopt in prikbureaucratie.

Met moed fiets je dan -stevige klimmetjes voor een Bromton- op een zonnige morgen naar het Centro de Saude. Daar prikken ze hier in Vigo. Daar spreken ze wel alleen Spaans. Daar hebben ze ook geen zin in lastige afwijkende gevalletjes. Leg dan maar eens uit wat je al hebt en welk nepvirus je nog graag zou binnenkrijgen. Daar wordt je wel duidelijk gemaakt dat Hollanders op dat daarvoor ingerichte centrum niet geprikt kunnen worden. Engelsen wel, Duitsers heel graag, Fransen met plezier, Italianen geen probleem. Hollanders kan niet…. En de dag startte al vrij warm.

Ok: richting privé kliniek Fatima, ergens op de Via Nortye, uitgesproken ‘bianort’ zonder huisnummer. Vigo is toch wel vrij groot, kent veel prachtige wijken, veel vervallen wijken, geen Engels of Frans sprekende Spanjaarden en heel veeeel heuvels. Bianort is trouwens erg lang en lijkt steeds meer op een snelweg. Een Brompton is niet geschikt voor snelweg. Dagelijks sporten opgelost. Temperatuur stijgt.

We zijn er! Vriendelijke receptioniste, voortdurend binnenkomende telefoontjes die voorrang krijgen, weer geen Engels of Frans. Sorteert ons naar de Urgente Gevallen; komen ook alle echte slachtoffers binnen met terechte voorrang en vrij veel ouderen in rolstoelen, gaan natuurlijk ook voor. Prikpaspoorten ingenomen. Hier komen we dus ook niet meer weg. Ondanks airco: temperatuur stijgt verder.

Eindelijk! Kantoortje binnen, oudere kwieke zuster met wakkere blik spreekt ons in zeer rap Spaans toe nadat we zeggen dat we dat een ‘poco’ geleerd hebben. Na 15 seconden geheel los…… Schijnt wel een probleem te zijn. Vaccinaties alleen op donderdag, bestelt worden, misschien volgende week…. Welke ook al weer?? We komen er niet uit, proberen “Hablar Inglesch?” .. NoNo. Airco valt uit.

Begin het op te geven, dan maar geen prik, dan treed ik het echte killervirus wel met vitamine c tegemoet….. Totdat…… (dit loopt verassend goed af): in de totale spraakverwarring zuster Rosa ineens vraagt of we Duits spreken! Nooit aan gedacht, geen moment verwacht, niet overwogen of gevraagd. Rosa spreekt Duitser dan Duits! Spreekt ons ski-Gesnitzduits easy van de plaat!

Morgen worden we Met Voorrang Geprikt door Rosa persoonlijk. Heel blij weer eens Duits te kunnen spreken.

Rosa

Redding?

1 July 2016 / Rolf van der Meer / 0 Comments

Indrukwekkend, kust tussen Ria de Pontevedra en Vigo. Lagerwal. Mooi weer kan hier verassend hoge ‘swell’ inhouden. Die zien we prachtig tegen de hoge ruige rotskust kapotslaan. Gaat lekker, kopje koffie, veilig kijken. Op weg naar een volgend topbaaitje achter het eilandje Cíes.

Hier en daar een vissertje, beetje in de gaten houden, onvoorspelbare types. Kijk daar staat er al eentje op zijn bootje druk met een vlaggetje te zwaaien. Ff opletten dat we niet over zijn lijnen varen. Wel errrggggg roerig type. Zwaait of zijn leven er van af hangt. Spanjaarden. EKverdriet..

Hmm… blijft zwaaien. Volhoudertje deze. We zijn er nou toch ruim langs. Verrekijker maar even…hee..!

Zeilen d’r af, voorzichtig op de kar, lagerwal dus.., rotsen dus…, behoorlijke swell dus…ik zei het al. Niks voor een kieljacht, wegblijven …… geen zin in…tja… hij gaat wel op de rotskust af, niet goed voor zijn bootje, voor vissertje, mag niet, goed zeemanschap enzo. Hmmm…

Lijntje en hem trekken maar. Gaat dus heel goed met dit kieljacht, vermogen zat, trekken hem zo van zijn bootje. Oppassen voor zijn kikkertjes, rustig an. Hij wil terug!!! Gevaarlijk rotsig ondiep baaitje in… !!!! Maar wij dan? Wij willen verder. Oude spanjolen spreken alleen oud spaans. Had ik mijn huiswerk bij Allo Todos maar beter gedaan…

Baaitje; Toos roept: 1,7m rots vlak voor… NIET VERDER… nog wel lang roeien voor die gast.. Aha daar komt Buurmanvisser al aan met dikke snor voor de boot. Gaat hem helpen maakt onze bejaarde geredde ons duidelijk, wil los. Oké….los dan. Even wachten hoe de altijd vriendelijke Spanjaarden dit zelf aanpakken…… goede buren… zeemanschap…

WAT?!! Buurman vaart plankgas langs!!! Zee op!!! Onze Geadopteerde Bejaarde Zwaait Weer Of Dat Het EK nog Kan Redden. Matsya’s luchthoorn is ook niet te missen. Vaart door……Wat nu? Te ondiep, rotsen, ik boos, woedend, volle bak achter Buurman aan, 7 knoop, 8 knopen, 9 knopen, 10 haalbaar weet ik, Buurman kunnen we echt wel hebben. Duikt tussen de rotsen……. Weg. Hmm we willen nog wel wat langer met ons huis op reis…

Overweging: Geadopteerde bejaarde moet half dagje peddelen met de wind achter naar zijn haventje, gaat ’ie overleven. Heeft Buurman hem al te vaak gered zien worden? Vis te duur verkocht? Over de tijd? Dieselbesparingsmethode van Bejaarde? Ruzie over de hegafscheiding? We weten het niet! Daar denk je dus nog wel even over na.

Redding

Matsya