Als je voor anker ligt is het zo fijn dat je een betrouwbare dinghy hebt: eentje die lekker start, hard kan en je goed op een strandje kunt trekken. Eentje zoals wij hebben dus!
Sinds het dinghy avontuur in Falmouth waarbij ik overboord ging hebben we de procedure enigszins aangescherpt. Zo varen we nu altijd met het dodemanskoordje om onze pols of enkel en maken we haar met twee lijnen aan Matsya vast.
Op de vroege ochtend in Ría de Cedeira liggen we lekker in bed te schommelen wegens een stevig windje. Ineens wordt er hard op de boot gemept en opgewonden Spaans geschreeuwd. We hebben vanwege de korte tijd in Spanje geen idee waar het over gaat maar haasten ons naar buiten. Daar vaart ene Tom met onze dinghy. Hè, hoe kan dat nou? De lijnen waarmee we haar vastgemaakt hadden zitten nog aan Matsya vast. We lopen ernaar toe en ja hoor: aan het eind van de lijnen treffen we alleen het handvat van de dinghy aan.
Met het weinige Spaans dat we beheersen begrijpen we dat Tom op het strand een dinghy zag, zich naar zijn boot gespoed heeft en langs de boten op zoek is gegaan naar de eigenaar. Wat een held. Zo lig je niets vermoedend in bed terwijl een betrokken Spaanse visser zich inspant voor jouw bijboot… Hij wil er niet eens iets voor hebben maar we geven hem natuurlijk een passende beloning.
Waarschijnlijk is Matsya door de harde wind gaan slingeren en heeft de dinghy zich om een boeitje heen gewerkt. Als Matsya dan terugslingert komt er zoveel kracht op dat een handvat kan afbreken. De àllernieuwste procedure is dus ook dat we de dinghy op twee punten vastknopen en voortaan aan de zijkant van Matsya leggen in plaats van de achterkant. Ja, we leren het wel 😉 enne viva España!
